Your majesty United Kingdom

Την πρώτη φορά που πήγα έζησα εκεί ένα χρόνο, και συγκεκριμένα στο Μπέρμινγκχαμ. Τη δεύτερη φορά 3 βδομάδες για διακοπές. Την τρίτη φορά που πήγα έζησα πάλι Μπέρμ για ένα μήνα αλλά κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Την τέταρτη έμεινα μόνο μια βραδιά.

Σαν φοιτήτρια εκεί πέρασα μια από τις πιο όμορφες χρονιές της ζωής μου. Σίγουρα ήταν μια χρονιά που με στιγμάτισε. Απέκτησα φίλους ζωής. Απέκτησα εμπειρίες και γνώσεις κυρίως από τις συναναστροφές μου με άλλους παρά από τη σχολή. Γι΄αυτό είναι ωραία να σπουδάζεις στην Αγγλία. Γιατί μαζεύει φοιτητόκοσμο από όλο τον πλανήτη. Όλος ο πλανήτης στο πανεπιστήμιο σου, στη σχολή σου, στη γειτονιά σου, στην εστία σου, στο σπίτι σου. Δηλαδή πρέπει να είσαι πολύ αλλού για να μην τα καταφέρεις να κάνεις mingle. Και δυστυχώς Κύπριοι που αρνούνται να συναναστραφούν με οποιονδήποτε δεν έχει μητρική την ελληνική, υπάρχουν πολλοί. 

Η Αγγλία σαν χώρα να ζεις τώρα...εύκολη, αρκετά ασφαλής, παρέχει υπηρεσίες, ακρίβεια. Μ' άρεσαν τα τρένα. Πολύ. Πάρα πολύ. Γενικά η τόσο διαφορετική ατμόσφαιρα μ΄άρεσε. Τόσο διαφορετική από μας. Να μπεις σειρά, να αγοράσεις εισιτήριο, να βγεις, να βρεις πλατφόρμες. Πραγματικά με βοήθησε πολύ στις μετέπειτα μετακινήσεις μου ανά τον κόσμο. Αφού εκεί το είχα σαν τρόπο ζωής, μετά μου φαινόταν σαν παιχνιδάκι. 

Τα κανάλια της πόλης μου όμορφα αλλά όχι και μαγικά. Θα μπορούσαν και καλύτερα. Ίσως ως φοιτητές να μην τα αξιοποιούσαμε και σωστά. Αλλά για κάποιο λόγο ήταν και λίγο βαρετά σε εκείνη την περιοχή. Εμάς για άλλα διψούσε η ψυχή μας. Για πιο ζωντανές ατμόσφαιρες, χορούς, φαγητό, διασκέδαση. Πολύ πιο μετά ανακάλυψα και την άλλη περιοχή, την πιο ακριβή, αλλά και πιο πριν να την έβρισκα δε θα ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του φοιτητή. Περπάτημα δεν έκανα πολύ. Τώρα νομίζω θα το προσπαθούσα περισσότερο και μόνη. Τότε αποζητούσα περισσότερο την παρέα. Και είχε όμως όλα τα απαραίτητα για μένα το να περπατήσεις η πόλη αυτή. Ακόμα και λίμνη. Που δεν ξέρω γιατί δεν την επισκεπτόμουν τόσο συχνά. Γενικά την έβγαζα περισσότερο στη γειτονιά. Καλά, έπρεπε να διαβάζουμε κιόλας. Και οι ελεύθερες ώρες δεν ήταν τόσες ώστε να έχω την πολυτέλεια να τις περνώ μόνη. Άσε που τότε δεν το επιδίωκα ούτε το ζητούσα καν. Η περιοχή της Χάρμπορν; όμορφη. Σέλι Όουκ δεν πολυπηγαίναμε. Γενικά δεν ξέρω τι κάναμε-όλο Μπρόουντ Στριτ και εγώ προσωπικά Μπουλ Ρινγκ. Να που έτρωγα τις μοναχικές μου ώρες-πάλι ανάμεσα σε κόσμο. Στ' αλήθεια όμως ήταν πολύ μελαγχολικό, ακόμα και τώρα σαν ιδέα, να περπατάς μόνος στη φύση.  Ενώ εδώ φαντάζει τόσο γαλήνιο και ειρηνικό. Εκεί μου φαινόταν φαντασμαγορικό να τρώω σε ένα όμορφο καφέ και να παρακολουθώ τον κόσμο μόνη. Νομίζω είναι επειδή εκεί ήταν μουντός ο καιρός, ήθελες κάποιον να σου χρωματίσει τη μέρα. Ή επειδή περνούσες τόσες ώρες μόνος/η στο δωμάτιό σου διαβάζοντας κτλ που μετά αποζητούσες συντροφιά. Ενώ εδώ με τόση βαβούρα που έχει η μέρα σου, αποζητάς τη μοναξιά σου.

Οι άλλες περιοχές;Στράντφορντ άπον Έιβον. Το μέρος απ' όπου κατάγεται ο Σαίξπηρ. Πολύ όμορφο! Το ίδιο και το Γουόρικ. Αν έκανες εκδρομές, που δεν πολυκάναμε, έβρισκες φανταστικά τοπία. 

Αυτό που θα ήθελα να ξανακάνω γιατί πήγε στραβά λόγω παρέας είναι το Λέικ Ντίστρικτ. Παναγία μου, τι μαγεία! Οκ, ακόμα και τα χόστελς αλλιώς θα τα ζούσα. Ειδικά σαν φοιτήτρια. Τώρα πια είναι αργά. Δεν είμαστε γι' αυτά. Αλλά αν ξανατύχει κάτι, τα χόστελς είναι εύκολος τρόπος γνωριμίας με κόσμο από αλλού.

Λονδίνο. Χμ, όταν πηγαίνεις σε ακριβά μέρη λόγω πλούσιων φίλων βιώνεις ένα Λονδίνο εντελώς διαφορετικό-ακριβά εστιατόρια, κρασί, κλάμπινγκ. Αν και την πρώτη φορά που πήγα, την έβγαλα στο καζίνο-χμ, ανία στο μεγαλείο της. Ουτε στο Μπερμ μου άρεσε ποτέ. Μόνο για την πλάκα πήγαινα.

 Την τρίτη φορά Λονδίνο σαν φοιτήτρι πήγαινα σαν χαμένη ακολουθώντας το τσούρμο, ούτε ήξερα τι είχε το Λονδίνο, ούτε περίμενα κάτι να δω. Για καλή μου τύχη, ήταν οι άλλοι πιο ενημερωμένοι και είδα διάφορα, τότε κανένα τουριστικό στοιχείο πάνω μου, ούτε καν περιέργεια.  Απλά για την παρέα πήγαινα. Και δε θα με πείραζε αν απλά ακολουθούσα  τη ροή των πραγμάτων, αλλά ούτε και έδινα καμία σημασία σε αυτά που έβλεπα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί δεν είχα έτσι κι αλλιώς τον έλεγχο του ταξιδιού. 

Σάουθάμπτον-όμορφα! Και το κότερο θαύμα. Το ίδιο και το νησί. Άιλ οφ Γουάιτ. Σίγουρα θα ήταν αλλιώς σήμερα αλλά οι εμπειρίες είναι εμπειρίες όποτε και να τις ζήσεις. Κι εγώ εκεί θυμάμαι να πέρασα  καλά. 

Μπράιτον. Και πάλι τυφλή, ότι έπιανε τυχαία το μάτι μου, ακολουθώντας τους άλλους. Ούτε είχα ψάξει από πριν να δω τι είχε, ούτε είχα τέτοιες έγνοιες. Προβατάκι. Είδα όμως όμορφα πράγματα. Απόλαυσα στιγμές. Το πιέρ δε με πολυενθουσίασε. Ούτε η θάλασσα. 

Δεύτερη φορά, Λιντς. Τουρίστρια. Είδα τα πάντα με άλλη ματιά. Τα απόλαυσα στο μέγιστο. Πιο μαζεμένη πόλη. Πιο κομψή θα μπορούσα να πω σε ορισμένα στοιχεία. Και πάλι Μπερμ, αλλιώτικα. Πιο ποιοτικά. Είναι και 3 χρόνια μετά, 3 χρόνια πιο ώριμη. 

Μπλάκμπουλ. Χαχα! Γέλιο! Ωραία εμπειρία με φίλες. Απ' αυτά που σου μένουν. Από το ρόουντ τριπ, μέχρι το λούνα παρκ, το ολ γιου καν ιτ κινέζικο, το μπετ εντ (ίνγκλις) μπρέκφαστ, όλα τέλεια. Και το πιέρ καλό. 

Τρίτη φορά και φαρμακερή. Λονδίνο και μετά Μπερμ. Λονδίνο χαμένες. Μπερμ ακόμα χειρότερα. Κι όμως περπατούσα καθημερινά την Μπρόουντ στριτ σαν να ήμουν μια άλλη (μα ήμουν μια άλλη). Πρόλαβα και είδα και έκθεση τέχνης σε μουσείο, πήγαινα στη βιβλιοθήκη για δωρεάν ίντερνετ, έψαχνα δουλειά στα γνώριμα μου μέρη (Πανεπιστήμιο και Μπουλ Ρινγκ). Δύσκολες στιγμές. Ευτυχώς που έκανε παγωνιά για να με κρατάει όρθια. Ευτυχώς που μέσα ήταν ζεστά για να μη χάσω και τα τελευταία απομεινάρια λογικής που μου είχαν απομείνει. Ξενοδοχεία διάφορα. Να τρελαθείς. Γειτονιές περίεργες. Να μην ξέρεις από πού να φύγεις. Τα ζήσαμε κι αυτά. 

Τέταρτη φορά. Μια νύχτα στο Λονδίνο. Με τα μάτια κάποιων άλλων. Που έζησαν εκεί. Σε δικά τους κατατόπια. Όμορφα στολισμένα λόγω Χριστουγέννων. ΠΑΓΩΝΙΑ! 

Μια άλλη φορά που πήγα για λίγες ώρες ήταν στο Μάντσεστερ...Δεν είδα πολλά. Ωραίοι δρόμοι, δε λέω, αλλά δεν έμεινα αρκετά για να ανακαλύψω τους ρυθμους του.

Αγγλία όβερολ. Τι να πω; Έντονη. Σίγουρα καμιά φορά που πήγα δεν πέρασε απαρατήρητη από τη ζωή μου. Μπορεί και όλες να με στιγμάτισαν. 

Update: Ξαναβρέθηκα λοιπόν σε βρετανικά εδάφη και δη στο Λονδίνο. Καθόλου σαν τουρίστρια, ούτε καν σαν ταξιδιώτρια. Λόγω της επαγγελματικής φύσης του ταξιδιού, μάλλον σαν μόνιμη κάτοικος το βίωσα αυτό το ταξίδι. Αυτό που μου έμεινε με όμορφα συναισθήματα είναι όσα έχω κάνει περπατώντας: όμορφες, καθαρές και συγυρισμένες γειτονιές με κήπους (αν και απόρησα πόσο διάστημα του χρόνου μένουν ανθισμένοι), εύκολη συγκοινωνία, πληθώρα επιλογών στα πάντα. Η ζωή εκεί όπως τη βίωσα μέσα από τα μάτια κάποιων συγγενών που μας φιλοξένησαν για φαγητό, μου φάνηκε αρκετά εσωστρεφής. Δηλαδή, ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος στο εσωτερικό του σπιτιού πρέπει να περνιέται. Και λόγω καιρού αλλά και λόγω της ακριβής ζωής. Τώρα, όσον αφορά την εντύπωση που μου έμεινε κατά τη διάρκεια της χρήσης αυτοκινήτου, μόνο μια λέξη μπορεί να τα πει όλα: βαρεμάρα, βαρεμάρα και αγανάκτηση αν μπορώ να προσθέσω ακόμα μια. Μα καλά, πόση κίνηση μπορεί να υπάρχει; Πόσος πολύτιμος χρόνος χάνεται στις μετακινήσεις με αυτοκίνητο; Πραγματικά, αν έμενα στο Ηνωμένο Βασίλειο με το τόσο άρτιο και ακριβές δίκτυο συγκοινωνιών, δε θα έπαιρνα ποτέ μου αυτοκίνητο. Κάνει τη ζωή πιο δύσκολη, αντί να την ευκολύνει. Τώρα θα μου πεις, είναι πάντα στη διάθεσή σου ένα αυτοκίνητο, σε μια ώρα δύσκολη, αλλά ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή, πάρε ένα ταξί. Σίγουρα το πρόγραμμα θα διαμορφωνόταν/οργανωνόταν πολύ διαφορετικά αν υπήρχε πλήρης εξάρτηση από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, αλλά ίσως να έκανε και τα πράγματα πιο απλά από μια άποψη. Θα επέλεγες ένα πράγμα να κάνεις/απολαύσεις σε μια μέρα και όχι να τρέχεις σε 10 μέρη να τα προλάβεις όλα. Σκέψεις...