Serbiaaaahhh

2 τράνσιτ πτήσεις με περιθώριο 10 ωρών κάθε φορά, με σύστησαν στο Βελιγράδι. 

Την πρώτη φορά, νόμιζα πως τα είχα δει όλα και πραγματικά αναρωτιόμουν τι θα έκανα τη δεύτερη φορά. Αμ δε...

Ας πάμε όμως από την αρχή...την πρώτη φορά, επισκέφτηκα την ατέλειωτη εκκλησία του Αγίου Σάββα (τη μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία, όπως λέγεται), για να ανακαλύψω πόσο θρήσκοι είναι οι Σέρβοι, αφού κάθε πρωί, στον δρόμο για τη δουλειά, σταματάνε για να προσκυνήσουν. Αξιοσημείωτο τη σήμερον ημέραν που η πίστη σε θρησκείες πάσης φύσεως τείνει να φθίνει. Είχα πάει λίγες μέρες μετά τις πλημμύρες του Δούναβη, έτσι η περιοχή κοντά στον ποταμό ήταν αποκλεισμένη με τσουβάλια από χώμα. Το Βελιγράδι φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν είναι όσο ανεπτυγμένο όσο πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπήρχαν κάποια κτίρια που πίστευες πως θα έπεφταν πάνω σου, από στιγμή σε στιγμή, από τις κακουχίες του πολέμου. Φαίνονταν ξεκάθαρα βομβαρδισμένα και γεμάτα τρύπες απ' τις σφαίρες. Η παλιά πόλη όμορφη και χαρακτηριστική. Γεμάτη όμορφες ταβερνούλες, που σερβίρουν ως επί το πλείστον, πιάτα με κρέας. Ο κύριος δρόμος των καταστημάτων αρκετά όμορφος. Και μέχρι εδώ έφτασα την πρώτη φορά.

Τη δεύτερη φορά, αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το κάστρο, που πίστευα πως ήταν πολύ πολύ μακριά. Καμιά σχέση! Κι ευτυχώς που πήγα! Η θέα της ένωσης των ποταμών Δούναβη και Σάββα ήταν κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Και γενικότερα το πόσο όμορφη φαινόταν η φύση απ' εκεί δεν περιγράφεται. Είχα την τύχη να υπάρχει εκείνη τη μέρα στο πάρκο δίπλα από το κάστρο, μια σκηνή του Games of Thrones, και ενώ δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο αυτής της σειράς, μπήκα στην ουρά για μια φωτογραφία με τον θρόνο! Άλλοι θα ζήλευαν τη προνομιούχα θέση μου. Χεχε! Έπειτα, περπάτησα μέχρι την παλιά πόλη και πάλι, όπου είχα ένα από τα καλύτερα μεσημεριανά...ένα παραδοσιακό σερβικό πιάτο με μορφή τεράστιου μπιφτεκιού. Τα τρία καπέλα, έτσι λεγόταν το εστιατόριο, αν ποτέ βρεθείτε σε αυτές τις γειτονιές. 

Μπορεί να ξεγελιέμαι και πάλι, αλλά πάλι έφυγα από το Βελιγράδι με την εντύπωση πως τα έχω δει όλα...Ποιός ξέρει όμως; Μπορεί και πάλι να διαψευστώ. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν... 

ΥΓ. Αν πήρα ένα μάθημα απ' αυτό το ταξίδι είναι να μην εμπιστεύομαι τους χάρτες που δείχνουν πόσο μακρυά είναι ένα μέρος και να συνεχίσω να εξερευνώ γιατί τελικά το μακρυά είναι πολύ κοντά. 

Slo(w)venia

Πιο γλυκούλα πόλη από τη Λιουμπλιάνα δεν έχω ματαδεί. Είναι μικρή αλλά πολύ ξεχωριστή. Την περπατάς εύκολα και βρίσκεις ακόμα και γνωστούς σου Σλοβένους μέσα στον δρόμο! Είχα την τύχη να την περπατήσω και μόνη, αλλά και να συναντηθώ με Σλοβένους και να περπατήσω μαζί τους με αλλιώτικο τρόπο. Είχα επίσης την εξαιρετική ευκαιρία να πάω σε περίπατο με ξεναγό. 

Από που ν' αρχίσω; Απ' το κάστρο με την υπερόχη θέα; Τις τρεις γέφυρες; Τη γεμάτη graphics Metelkova, γειτονιά των καλλιτεχνών, που έχουν εκεί τη δική τους κοσμοθεωρία; Εκεί πήγα και στα πιο εναλλακτικά μπαράκια με ζωντανή μουσική, πράγμα που απόλαυσα. Άλλη η χάρη πάλι να πίνεις το ποτό σου, δίπλα στο ποτάμι ή να περιπλανιέσαι στα δρομάκια με τα γουστόζικα καταστηματάκια... Είχε, επίσης, το ωραιότερο food market που έχω πάει. Κάτι σαν το Food Fork Market που γίνεται στη Λευκωσία, αλλά στο τετραπλάσιο του. Οι ρυθμοί είναι αργοί και σε καθόλου δε μοιάζει με μεγαλούπολη, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είναι. 

Η αλήθεια είναι πως δεν έχει πολλά να δεις και νομίζω πως αν έμενα περισσότερο καιρό, θα βαριόμουν, αλλά αξίζει μιας ολιγοήμερης επίσκεψης.

Helvetia

Όταν σκέφτομαι την Ελβετία, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο καταπράσινη αλλά και ακριβή είναι! 

Στην Ελβετία πήγα 3 φορές, αν και η δεύτερη δε μετράει, γιατί ήταν μια στάση στη Ζυρίχη για λίγες ώρες λόγω τράνσιτ πτήσης. Φτάσαμε στο κέντρο γύρω στις 11, που όλα έκλειναν και πάθαμε σοκ όταν αντιληφθήκαμε ότι σε λίγα λεπτά, το κέντρο της πόλης ερήμωσε και κλειδαμπαρώθηκαν όλοι στα σπίτια τους, Αύγουστο μήνα.

Ευτυχώς, έχω καλύτερες στιγμές της Ελβετίας να θυμάμαι από την πρώτη μου φορά εκεί, που κράτησε γύρω στις 10 μέρες, και γύρισα αρκετά... Πρώτη στάση Ζυρίχη...όμορφη κοσμοπολίτικη πόλη, ωραία να την περπατάς κατά τη διάρκεια της μέρας. Πιο όμορφα είναι τα μπαράκια και τα εστιατόρια που πουλάνε λουκάνικα δίπλα στη λίμνη, μια ολόκληρη μικρή πολιτεία. Αλλά και το εσωτερικό της πόλης και όλοι οι τεράστιοι δρόμοι, αλλά και η λίμνη, χάρμα οφθαλμών! Δεύτερη στάση Λουκέρνη...ακόμα πιο όμορφη κι απλή μπορώ να πω. Και αν και μιλάμε για πόλεις εκατομμυρίων, δεν ένιωθα να υπάρχει τόσος κόσμος πουθενά. Οι άνθρωποι ευγενικοί και ντροπαλοί, μέχρι την τελευταία μέρα, που γίναμε μάρτυρες της παρέλασης ελευθερίας, όπως την αποκαλούν και σε λίγα μόλις λεπτά από την πιο πεντακάθαρη πόλη που είχα δει, η Ζυρίχη έγινε η πιο βρώμικη που είχα αντικρύσει. Όσο για τους ανθρώπους; Το αλκοόλ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τους μετέτρεψε σε party animals, για να μην πω σε ζώα που μόλις βγήκαν από τα κλουβιά. Ήταν απίστευτο! Εκτός από αυτά, πήγαμε και στο Λουγκάνο, που σε σύγκριση με τη ρομαντική Λουκέρνη και την κομψή Ζυρίχη, μας φάνηκε σαν απλό τουριστικό χωριό, όχι κατ' ανάγκην με την καλή έννοια. Ας πούμε, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το προτιμούν για ξεκούραση, όταν υπάρχουν πολύ πιο όμορφοι τόποι, με περισσότερες υπηρεσίες και πράγματα να κάνεις και να δεις. Το ωραίο όμως ήταν ότι καταφέραμε να πάμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, που θεωρείται το δέκατο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του κόσμου. Είδαμε μπροστά μας τον μακαρίτη τώρα Christopher Lee και ήμασταν οι μόνες 3 ελληνόφωνες που κατάλαβαν ότι ένας σκηνοθέτης ενός ντοκιμανταίρ, έπαιζε τη Φραγκοσυριανή στον μπαγλαμά, ως προώθηση του έργου του. Η χαρά που κάναμε δεν περιγράφεται-νιώσαμε πολύ ξεχωριστές. Την ταινία πάντως που επιλέξαμε να δούμε, δεν καταφέραμε να την τελειώσουμε γιατί άρχισαν δυνατές βροχές, σε τέτοιο βαθμό που το εναέριο Φεστιβάλ ακύρωσε για τη νύχτα εκείνη τις προβολές του κι όλοι έτρεχαν να φύγουν για να γλυτώσουν από τις καταρρακτώδεις βροχές. Το πως δεν ποδοποτηθήκαμε είναι απορίας άξιον.

Την τελευταία μου φορά στην Ελβετία, είδα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σταματήσαμε αρχικά στη Βασιλεία, που μου έφερε αναμνήσεις της άδειας Ζυρίχης, την προηγούμενη φορά. Και όχι δεν ήταν νύχτα, ήταν πρωινό Κυριακής. Και όπως καταλάβαμε, κάθε τέτοιο πρωινό όλα είναι κλειστά: εστιατόρια, καταστήματα, τα πάντα. Κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Καλά, πότε κυκλοφορούν οι Ελβετοί; Πάντως άρχισαν να ξεμυτίζουν γύρω στις 2 το απόγευμα, που εμείς φεύγαμε.

Το περίεργο ήταν που στην Αρόσα (ελβετικές Άλπεις) που ήταν ο επόμενος μας σταθμός στην Ελβετία, είχε περισσότερο κόσμο, κι ας ήταν καλοκαιρινή περίοδος (out of season για χιονοδρομικά σπορτ) και μάλιστα Δευτέρα (η κίνηση ξεκινά τις Τετάρτες, όπως μας είπαν). Εκεί πάνω ήταν θεσπέσια! Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω: από την υπέροχη λίμνη δίπλα από το κουκλίστικο ξενοδοχείο μας; Από το τελεφερίκ που μας πήρε σε ύψος 1800 μέτρων, όπου υπήρχε ακόμα χιόνι και έβλεπες μια απίστευτη θέα; Από το μονοπάτι της φύσης που ταΐζαμε τα σκιουράκια που ήταν τόσο ήμερα που σκαρφάλωναν στα πόδια μας; Μου άρεσε πάρα πολύ! Όλη αυτή η ηρεμία, μες τη φύση, δεν περιγράφεται. Κι όσο κι αν μου αρέσει ο κόσμος, η βουή, άλλο τόσο η γαλήνη που νιώθω στην ηρεμία της φύσης.

Το μόνο αρνητικό στην Ελβετία είναι η ακρίβεια της. Παρόλο που νιώθεις αμέσως το ανώτερο βιοτικό επίπεδο σε όλα, σίγουρα αν είσαι από χώρα με διαφορετικό μισθολόγιο, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις. Έτσι, καταλήγουμε πως είναι ωραία η Ελβετία, αλλά για λίγο. 

AUUUU...stria!

Δυό φορές πήγα στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στη Βιέννη, και στις 2 περαστική. Η πρώτη φορά ήταν μια ολόκληρη μέρα σε transit πτήση προς Ελβετία. Κατεβήκαμε, περάσαμε φαντασμαγορικά και φύγαμε. Δεν κάναμε πολλά αλλά όσα κάναμε ήταν ξεχωριστά. Καταρχάς, περιπλανηθήκαμε στο μουσείο της Πριγκίπισσας Σίσσυ, για την οποία μάθαμε πράγματα κι έπειτα, θαυμάσαμε τα παλάτια της περιοχής του κέντρου. Νομίζω τα ανάκτορα της Βιέννης είναι το σήμα κατατεθέν όλης της Ευρώπης για την αρχιτεκτονική εκείνης της εποχής. Για καλή μας τύχη, είχαμε πληροφορίες από Αυστριακούς κι έτσι φάγαμε σε καλό μέρος, γιατί τα υπόλοιπα ήταν αρκετά "τουριστικά".

Τη δεύτερη φορά, είχα περισσότερο χρόνο γιατί πιθανόν δεν επισκέφτηκα μουσεία. Έτσι, περπάτησα πολύ με την τυχαία μου παρέα και πέσαμε πάνω σε μια αγορά που ήταν το κάτι άλλο! Είχε και του πουλιού το γάλα και ήταν τόσο ζωντανή και φασαριόζα! Όπως ακριβώς πρέπει να είναι οι αγορές! Ήμασταν ακόμα τυχεροί γιατί βρεθήκαμε χωρίς να το περιμένουμε σε ένα φεστιβάλ αναβίωσης της παλιάς Βιέννης και όλοι κυκλοφορούσαν ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, πουλώντας πρέτζελ και διάφορα άλλα αυστριακά εδέσματα και ποτά. Ήταν υπέροχη έκπληξη!

Αυτό που λένε όμως, για το πράσινο της Αυστρίας, εγώ δεν το έχω δει...πιθανόν γιατί δεν ταξίδεψα στα ενδότερα της χώρας. Επιφυλάσσομαι για κάποια άλλη φορά.

Po???Land???

Στην Πολωνία έκανα μια ολιγόωρη επίσκεψη στην πρωτεύουσα της, τη Βαρσοβία. Ήταν μια transit πτήση με πολλές ώρες αναμονής, που σίγουρα επέλεξα επίτηδες, ώστε να έχω χρόνο να δω ακόμα μια πόλη, να κατέβω σε ακόμα μια χώρα. To πρώτο πράγμα που αντίκρυσα κατεβαίνοντας/ανεβαίνοντας από το μετρό ήταν τεράστια κομμουνιστικά κτίρια κοντά στην κεντρική πλατεία, όπως με ενημέρωσαν κάποιοι περαστικοί. Ήταν αρκετά κρύο (Απρίλης ακόμα ένεκα), όμως ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στους κεντρικούς δρόμους και δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήταν Κυριακή, έσφυζαν από ζωή. Τα κτίρια όμορφα, καθαρά και περιποιημένα, όπως και οι δρόμοι. Ανατρέχοντας τώρα στις φωτογραφίες μου, μου θυμίζουν πολύ Ουγγαρία και όλα εξηγούνται από την κοινή τους ιστορία κάτω από το ίδιο καθεστώς. Όσο προχωράς προς την παλιά πόλη, όλα γίνονται πιο παραμυθένια και ζεστά. Η αρχιτεκτονική, η ατμόσφαιρα, οι γεμάτες πλατείες και ο ποταμός που χωρίζει την πόλη στην ακριβή και φτηνή περιοχή, όπως μου εξήγησαν οι Πολωνέζες φίλες μου που συνάντησα για καφέ. Προτού σας ταξιδέψω μαζί μου στα δρομάκια της Βαρσοβίας που με οδήγησαν οι φίλες μου, αξίζει να σας πω ότι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι και από αστυνομικούς, σε σημείο να με κάνει να αναρωτηθώ αν συνέβαινε κάτι. Οι φίλες μου με διαβεβαίωσαν πως όχι και πως ήταν κάτι το συνηθισμένο οι περιπολίες. Ανεβήκαμε μαζί σε ένα ύψωμα απ' όπου μπορούσες να δεις όλη την πόλη και ήταν πραγματικά μαγικά. Στη συνέχεια πήγαμε σε ένα φοιτητικό καφέ στο οποίο σύχναζαν, όπου αντί για καρέκλες, είχαν αιώρες. Ήταν κάτι το διαφορετικό και ωραίο. Επιστρέφοντας στο αεροδρόμιο, φρόντισα να γευτώ ένα παραδοσιακό πολωνέζικο γεύμα με τους γνωστούς λαχανοντολμάδες και τα pierogi, κάτι σαν ραβιόλες με κιμά. Αν και δεν το έφαγα στην καλύτερη ποιότητα που θα μπορούσα, ήταν αρκετά νόστιμα κι ετσι η Βαρσοβία μου άφησε μια ενδιαφέρουσα γεύση, που σίγουρα θα ήθελα να ξαναγευτώ...Την επόμενη φορά θα προτιμούσα να πάω Κρακοβία, που όλοι μου λένε τα καλύτερα. Ευελπιστώ ότι θα επανέλθω. 

Και επανήλθα...στη Βαρσοβία και πάλι και στα προάστια της- Konstancin-Jeziorna, δεν ξέρω πώς μεταφράζεται στα Ελληνικά. Γενάρης μήνας και παντού χιόνι που φτάνει μέχρι το γόνατο, βουλιάζεις για να πας 2 βήματα. Πάντως δεν είναι τόσο απομονωμένα, υπάρχουν λίγοι χώροι για καφέ τριγύρω και είναι γενικά μια συμπαθητική περιοχή. Φαντάζομαι σε άλλες καιρικές συνθήκες ίσως να ήταν και καλύτερη, πάντως και όταν πήγα ήταν μια όμορφη νυφούλα με τα άσπρα της.

Μια μέρα είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε και το κέντρο της Βαρσοβίας. Περπάτησα πάλι στα όμορφα δρομάκια της, είδα το παγοδρόμιο που ήταν στημένο στην κεντρική πλατεία, πήραμε ζεστό κρασί από τη χριστουγεννιάτικη αγορά που ακόμα λειτουργούσε, πήγαμε και σε ένα μουσείο στο οποίο έμαθα χίλια δυο πράγματα για την αντίσταση των Πολωνών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μόνο που μετάνιωσα ήταν ότι πήγα αργά (όταν είχε ήδη αρχίσει να ψιλονυχτώνει) στην περιοχή Πράγα που είναι γεμάτη murals κι έτσι κατάφερα να δω ελάχιστα. Δεν πειράζει, το κρατάω για την επόμενη φορά που θα τύχει να βρεθώ σε αυτά τα μέρη...

Lithu-ah!-nia

Πήγα δύο φορές στη Λιθουανία. Η μια καλύτερη απ' την άλλη. Οκ, την πρώτη μπορείς να την πεις και τουριστική αν και επειδή κυκλοφορούσαμε με ντόπιους, είδαμε πολλά τοπικά trends στο Βίλνιους. Σου κάνει εντύπωση είναι ότι παρόλο που είναι Απρίλης, έχει χιόνι μέχρι το γόνατο.Και είσαι κάπως: Ε; Ευτυχώς ήταν το πρώτο ηλιόλουστο ΣΚ και απολαύσαμε αρκετούς περιπάτους. 

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι σίγουρα η εμμονή με τις πατάτες. Μας είχαν πάρει σε ένα τρίπατο;τετράπατο; εστιατόριο (με 2 υπόγειους ορόφους τουλάχιστον) που σέρβιραν πατατομεζέδες. Και τι πατάτες δε φάγαμε...πατάτες α λα κρεμ, πατάτες γεμιστές με κιμά, πατάτες με τυρί, πατάτες τυλιγμένες σαν σιεφταλιές, πατάτες παστίτσιο...ο παράδεισος της πατάτας. Η γαστρονομική έκπληξη δε στάματησε εκεί αφού την ίδια μέρα βοηθήσαμε στο μαγείρεμα μιας παραδοσιακής κρύας ροζ σούπας. Το κύριο συστατικό που θυμάμαι ήταν ο άνηθος. Το γιατί βγήκε ροζ μου διαφεύγει. Χεχε. Μάλλον παντζάρια.

Σίγουρα δε σου κάνει ευχάριστη εντύπωση το πόσοι μεθυσμένοι καταρρέουν στους δρόμους, κυρίως ηλικιωμένοι, σε σημείο που να μην ξέρεις αν θα ξανασηκωθούν από τις τρομερές βουτιές που έκαναν. 

Τα περισσότερα μπαράκια είναι κάτω από τη γη (υπόγεια) και η μπίρα ρέει με αφθονία. 

Η πόλη σχετικά όμορφη με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της την ύπαρξη μιας αυτόνομης πολιτείας σε ένα μέρος της, της λεγόμενης Uzupis, στην οποία κατοικούν διάφοροι καλλιτέχνες, που έχουν ανακηρύξει την εν λόγω περιοχή ξεχωριστό κράτος με δικό της μάλιστα σύνταγμα. Μερικοί από τους "νόμους" του συντάγματος αναφέρουν: Everyone has the right to make mistakes, Everyone has the right to be unique, Everyone has the right to die, but this is not an obligation... Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν καλλιτεχνική φύση, σε όλη την έκτασή της υπάρχουν διάφορα αρτιστικά δημιουργήματα που πραγματικά σου κοινούν το ενδιαφέρον. Και κάπου εδώ τελειώνει η περιγραφή της διήμερης πρώτης επίσκεψης μου στο Βίλνιους και στη Λιθουανία γενικότερα.

Επέστρεψα 2-3 μήνες αργότερα, πλέον καλοκαίρι, για να βρω ένα διαφορετικό Βίλνιους, ακόμα και τις περιοχές που τις θυμόμουν αλλιώς- πιο λευκές από το χιόνι. Και σίγουρα λόγω του ηλιόλουστου καιρού, μου φάνηκαν όλα πιο χαρούμενα. Το πιο καλό της υπόθεσης ήταν ότι δε θα έμενα στο Βίλνιους αυτή τη φορά αλλά σε ένα ξύλινο σπιτάκι μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος δίπλα από μια λίμνη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ψάξω το όνομα της περιοχής γιατί πραγματικά το μόνο που πιθανόν να βρω είναι το όνομα του ιδιοκτήτη των σπιτιών, αφού ήταν τα μοναδικά στην περιοχή, χαμένα μες την πρασινάδα.

Το πόσο κοντά ένιωσα στη φύση δεν περιγράφεται. Και αυτό γιατί τριγύρω υπήρχαν μόνο δέντρα και το γαλάζιο της λίμνης (στην οποία είχα την ευκαιρία να κάνω βαρκάδα αλλά και να βουτήξω στα παγωμένα νερά της, μετά από σάουνα και hot bath σε βαρέλα μάλιστα), αλλά και γιατί είχα την ευκαιρία κάθε πρωί να κάνω γιόγκα και άλλα ωραία. Το peak of της εμπειρίας μου εκεί ήταν η συμμετοχή μου σε μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία ένωσης με τη φύση που είχα κυρίως χάρη σε έναν ερημίτη του δάσους που μας έδειξε και βοήθησε να βιώσουμε αρχαία έθιμα των Λιθουανών για τη γιορτή του Saint Jonas. 

Και αυτή η μυστικιστική τελετή χρειάζεται ένα δικό της ξεχωριστό κομμάτι σε αυτό το ποστ. Μαζευτήκαμε όλη η ομάδα που έμενε στα σπιτάκια ένα απόγευμα και αρχίσαμε να παίζουμε παραδοσιακά παιχνίδια, κάτι σαν τα δικά μας της Τσικνοπέμπτης και του Πάσχα. Αρχικά, χωριστήκαμε σε 2 ομάδες και παίξαμε βόλεϋ με ένα ξεχωριστό τρόπο. Κάθε ομάδα είχε ένα κόκκινο πανί και με αυτό έπρεπε να πετάμε και να πιάνουμε την μπάλα. Κάθε φορά που δεν την πιάναμε και έπεφτε στο αμμώδες έδαφος, κέρδιζε η απέναντι ομάδα ένα βαθμό. Έπειτα, παίξαμε κάτι σαν μπαλονομαχίες και στη συνέχεια, ορίστηκε ένας αρχηγός κάθε ομάδας που θα έπρεπε να οδηγήσει την παρέα του με σχήμα τρενάκι σε ένα άλλο χώρο. Η δυσκολία ήταν ότι μόνο ο/η αρχηγός μπορούσε να έχει τα μάτια ανοιχτά και επ' ουδενί δεν έπρεπε να χαλάσει το τρενάκι. Ο χώρος που μαζευτήκαμε τελικά ήταν δίπλα ακριβώς από τη λίμνη, όπου και πάλι χωρισμένοι σε ομάδες, φτιάξαμε από χόρτα, λουλούδια και κλαδιά, όμορφα αγάλματα αφιερωμένα στη φύση με περίεργους σχηματισμούς, που τοποθετήθηκαν κυκλικά στον χώρο. Δημιουργήθηκε, επίσης, μια πύλη, από την οποία περάσαμε το βράδυ με τη συνοδεία μουσικής και τραγουδιού από μια τριμελή ορχήστρα. Ο καθένας/η καθεμιά μας φορούσε ένα λουλουδένιο στεφάνι στο κεφάλι, τα οποία και πάλι είχαμε φτιάξει το απόγευμα, και περνούσαμε την πύλη χορεύοντας με το ταίρι μας. Στο κέντρο του κύκλου υπήρχε μια φωτιά και καθίσαμε όλοι γύρω γύρω σιωπηλοί και πέρασε από όλους μας ένα ευλογημένο νερό, από το οποίο έπρεπε να πιούμε μια γουλιά. Ακολούθως, περάσαμε από διάφορες δοκιμασίες. Χορέψαμε με την καρδιά μας παραδοσιακούς χορούς, πηδήξαμε πάνω από τη φωτιά χωρίς να αφήσουμε τα χέρια (αυτό σήμαινε πως θα μέναμε πάντα μαζί) και περπατήσαμε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα (τρεις φορές κιόλας, μέχρι που έκαψα το πόδι μου...χαχα! υποτίθεται ότι δεν καίγεσαι αν δε το φοβηθείς).

Οι επόμενες μέρες κύλησαν όμορφα κυρίως επειδή ήμασταν ένα με τη φύση παρά γιατί γινόταν κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο ή αξιοσημείωτο, αλλά σίγουρα αξίζει να αναφερθώ στην επίσκεψη μας στο παραμυθένιο Τρακάι. Το κάστρο πάλι δίπλα από μια μαγευτική λίμνη ήταν πραγματικά το κάτι άλλο.

Αν θα σύστηνα λοιπόν να επισκεφτεί κάποιος τη Λιθουανία; Σίγουρα, ακόμα κι αν δε ζήσει όσα έζησα εγώ. Αν όμως πετύχει κάτι τέτοιο, να μη διστάσει καθόλου να το βιώσει μέχρι τέλους. 

OMG! Hungary!

Για να είμαι πιο ακριβής, δεν είδα πολλή από την Ουγγαρία αλλά λίγο από Βουδαπέστη και αρκετά από κάποια περίχωρα, περίπου 20-30 λεπτά από το κέντρο. 

Ήμουνα εκεί ελάχιστα, ένα ΣΚ όλο κι όλο αλλά με έντονες συγκινήσεις, όχι όλες τόσο θετικές.

Καταρχάς μέναμε σε μια φτωχική περιοχή έξω από τη Βουδαπέστη, όχι ιδιαίτερα όμορφη ή καθαρή μπορώ να πω. Ίσως αυτό όμως να είναι καλό γιατί λειτούργησε η εξής σκέψη στο μυαλό μου: μήπως το ίδιο ισχύει και για όλες τις πρωτεύουσες; Είναι απλά οι ωραίες βιτρίνες ενός κατα τ' άλλα ετοιμόρροπου κτιρίου; Και όντως από τότε, επιβεβαιώθηκα αρκετές φορές. Άλλες πάλι έπεσα κι έξω. Η πρωτεύουσα δεν ήταν το καλύτερο παράδειγμα της χώρας (δες ποστ για Γαλλία και θα καταλάβεις).

Η Βουδαπέστη είχε όμορφα σημεία αλλά λόγω του πολύ κρύου, δεν μπόρεσα να την απολαύσω όσο θα ήθελα. Και τα έκανα όλα με πολλή βιασύνη λόγω περιορισμένου χρόνου. 

Στο μέρος που μέναμε πάλι, φάγαμε δείπνο σε ένα ανάκτορο κάποιων λόρδων ή κάτι τέτοιο-οκ, δεν ξετρελλάθηκα. Προτιμούσα να ήμουν κάπου πιο mainstream, να πιάσω τον παλμό της πόλης.

Την τελευταία νύχτα μας πήραν περίπατο στη Βούδα και την Πέστη, ήταν μαγευτικά, αλλά τέτοια παγωνιά να διαπερνά τα κόκαλα μου δεν ξανάνιωσα. Μου άρεσε το έθιμο που έχουν μια συγκεκριμένη μέρα να βγάζουν έξω τα έπιπλα/αντικείμενα που δε χρειάζονται και να τα παίρνει όποιος άλλος τα χρειάζεται ή ο δήμος.

Σίγουρα θέλω να ξαναπάω Βουδαπέστη, δεν της έδωσα όσο χρόνο της άξιζε. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να βρεθώ με locals να μου δείξουν την πραγματική ζωή της πόλης.

Land of Fin?

Επιστρέφοντας από τη Φινλανδία ήμουν πεπεισμένη ότι σε τέτοιου είδους χώρα ήθελα να ζήσω. Κι όλο αυτό λόγω της καθαριότητας, της ευγένειας, της κουλτούρας και του υψηλού βιοτικού επιπέδου που βίωσα εκεί. 

Γενικά ήταν μια χώρα πολύ ασφαλής, ακόμα και μέσα στα μάυρα τα μεσάνυχτα ήταν οκ να κυκλοφορείς μόνος/η. Κατά περίεργο τρόπο οι άνθρωποι ήταν αρκετά θρησκόληπτοι και λόγω ακριβώς του υψηλού βιοτικού επιπέδου όλων, ήταν και η τιμιότητα σε υψηλά επίπεδα. Όπως μας είπαν χαρακτηριστικά, ακόμα και το πορτοφόλι σου να έχανες, θα σου επιστρεφόταν γιατί κανείς δεν είχε ανάγκη να το κρατήσει. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι (και κατανοείς) ότι οι πιο πολλές μικροαπάτες σε άλλες χώρες από ανάγκη γίνονται...

Το Ελσίνκι είναι μια όμορφη πόλη. Με πολύ φως (έστω κι εκείνες τις λίγες ώρες μιας και τέλος Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου πήγα). Λευκοί ναοί, όμορφο λιμάνι. Ωραίοι δρόμοι και κτίρια που όμως δεν έχουν και πολλές διαφορές από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. 

Και πάλι καραόκε και ωραίο φαγητό σε μπυραρίες. Τελικά, όσο πιο κρύα χώρα, τόσο πιο ωραία μπιραρία. Ενώ σε χώρες πιο μεσογειακές ο στόχος είναι η πιο ωραία αυλή. 

H φύση πανέμορφη. Ψηλά δέντρα και δάση δίπλα από γαλήνιες λίμνες. Αχ αυτή η κουλτούρα με τις βαρκάδες στις λίμνες, πόσο τη λατρεύω!

Και σάουνα. Πολλή σάουνα. Ωραία εμπειρία αν και σταφιδιάζεις μέχρι να βγεις.

Είχα την τύχη να πέσω πάνω και στην παρέλαση του Άη Βασίλη, που ήταν γεμάτη με άρματα από χριστουγεννιάτικους ήρωες, όπως τάρανδους, ξωτικά, χιονάνθρωπους, κτλ. Ήταν όμορφη αλλά περισσότερο για παιδιά και η προσέλευση μικρή εξαιτίας τους ψωφόκρυου βεβαίως βεβαίως.

Η Φινλανδία μου άνοιξε την όρεξη για άλλες σκανδιναβικές χώρες. Ίδωμεν...

Iamsterdam etc

Η αλήθεια είναι ότι από το Άμστερνταμ (και δη από την υπόλοιπη Ολλανδία) έχω δει ελάχιστα. Παντώς όλα όσα εχώ δει έμοιαζαν πολύ με την εικόνα της μικρής Ολλανδέζας που έβλεπα στη διαφήμιση του La vache qui rit πιο μικρή. Παρόλο που το εν λόγω τυρί είναι γαλλικό εμένα μου είχε μπει η ιδέα ότι η κοπελίτσα με τις πλεξούδες και τις αγελάδες στο λιβάδι ήταν ολλανδέζικες. Το γιατί δεν το θυμάμαι και δεν παίζει και ιδιαίτερο ρόλο. Πάντως είχα δίκιο να φανταστώ την Ολλανδία έτσι.

Καταρχάς, είχα την όμορφη ευκαιρία να ζήσω στη φύση του Άμστερνταμ, σε ένα πανέμορφο ξύλινο σπιτάκι μέσα στα παγωμένα εκείνες τις μέρες λιβάδια, γεμάτα με αγελάδες. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία μιας και ζούσαμε σε αυτό το ξύλινο σπίτι πάνω από 25 άτομα και είχαμε τους προσωπικούς μας μάγειρες που μας μαγείρευαν μεταξύ των άλλων και ολλανδέζικων κρεπών (που δε γεύτηκα όμως λόγω κατανάλωσης space cake την προηγούμενη νύχτα που η μόνη του παρενέργεια πάνω μου ήταν οι στομαχικές διαταραχές...κλαψ κλαψ). 

Όπως και να έχει ήταν μαγευτικά να ζεις μέσα σε αυτόν τον χώρο, στο κατάμεσο της φύσης, ενώ το χιόνι κάλυπτε σιγά σιγά όλη την περιοχή και το λευκό αντικαθιστούσε την πρασινάδα. Το μόνο δύσκολο ήταν το περπάτημα στον πάγο, το οποίο έτρεμα.

Χάρη στο ότι ήταν οργανωμένη εκπαίδευση το όλο ταξίδι, είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε ένα γραφικό χωριό και να περπατήσουμε εκεί ως μέρος της ψυχαγωγικής πλευράς του σεμιναρίου.

Όσο για το Άμστερνταμ, έχω διαφορετικές εικόνες να μοιραστώ. Πρώτον, είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω λίγο μόνη πριν την εκπαίδευση αν και το μόνο που κατάφερα να δω ήταν το σπίτι-μουσείο του Ρεμπράντ. Παρόλα αυτά περπάτησα στα κανάλια που ήταν πανέμορφα και είδα του κόσμου τα ποδήλατα. Τι ωραία να πηγαίνεις παντού με το ποδήλατο, τι άσχημο που δεν ξέρω να ποδηλατώ...Ξέρω όμως να περπατώ και αυτό με παίρνει παντού...ή σχεδόν παντού.

Και περπατώντας έφτασα στο παραδοσιακό εστιατόριο που μας πήγαν και ακολούθως στην παραδοσιακή μπυραρία με δυό φίλους Ολλανδούς και στη συνέχεια σε ένα μπαρ που τραγουδήσαμε καραόκε (παρόλο που εμένα δε μου πολυαρέσει-μάλλον λόγω ανυπαρξίας ταλέντου-βρέθηκα να το κάνω σε διάφορες χώρες τα τελευταία χρόνια και με εκπλήσσει το πόσο αρέσει σε άτομα όλων των ηλικιών και πόσο ενταγμένο στην κουλτούρα τους είναι). Και έπειτα περπατήσαμε στα κόκκινα φανάρια που εμένα καθόλου δε μου άρεσαν κι ας λένε οι Ολλανδοί πως οι κόπελες εκεί επιτελούν κοινωνικό έργο γιατί παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε άτομα με ειδικές ανάγκες (δικά τους λόγια). Το να ξεπουλάς το σώμα σου (πιθανότατα χωρίς τη θέλησή σου) είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Μάλλον το δεύτερο χειρότερο. Το πρώτο είναι να ξεπουλάς την ψυχή σου αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

Θυμάμαι το πόσο κρύο έκανε και που οι αστυνομικοί έπαιρναν τους άστεγους από τους δρόμους για να μην πεθάνουν απ' το κρύο.

Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη πόλη που σίγουρα της χρωστώ ακόμα μια επίσκεψη, πιο τουριστική αυτή τη φορά. 

update: Πήγα ξανά, λοιπόν, στο Άμστερνταμ, και στην Ουτρέχτη, και στο Άμερσφορτ και...στο Ντε Γκλιντ!

Ξεκινώ από το τελευταίο που δεν έχει και πολλά να πω. Όλο πράσινο, φάρμες και ούτε καν ένα μπακάλικο ή καφέ. Ηρεμία απόλυτη. Μα για μένα δε λειτουργεί και πολύ όλο αυτό όταν παραγίνεται, ιδιαίτερα όταν είμαι ολομόναχη με άτομα που δεν ξέρω και δεν έχω και τίποτα να πω. Μια βδομάδα κύλησε αργά αν και έμαθα πολλά στην εκπαίδευση στην οποία συμμετείχα.

Για καλή μας τύχη, μια μέρα μας πήγανε στο Άμερσφορντ, καλά, μη φανταστείτε τίποτα μεγάλο σε πόλη αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα εκεί απ' ότι στο Ντε Γκλιντ. Όμορφα πάρκα, μικρές αλλά ωραίες πλατείες, ενδιαφέρων ο κεντρικός δρόμος με τα καταστηματάκια. Ξαναπήγαμε μια νύχτα για ποτό και δείπνο και νομίζω πως πρέπει η πόλη να έχει κρυμμένους θησαυρούς που δεν είχα την ώρα να τους ψάξω. Όπως και να έχει, τουριστικό ή ιδιαίτερα αξιόλογο για επίσκεψη, δεν το λες.

Έπειτα, πήγα μια μέρα στο Άμστερνταμ και περπάτησα τα στενά του, τα όμορφα δρομάκια του, απόλαυσα τα κανάλια του και την αρχιτεκτονική του. Για κάποιο λόγο δε θυμάμαι κάτι να με εντυπωσίασε, παρά μόνο η όμορφη αίσθηση να περπατάς σε μια γοητευτική πόλη.

Και τέλος, σε αυτό το ταξίδι, πέρασα για λίγες ώρες και από την Ουτρέχτη. Πραγματικά πανέμορφη και κούκλα, σωστή παραμυθούπολη. Αλλά ρε παιδί μου, κινδυνεύεις να σε φάνε οι ποδηλάτες. Πραγματικά δεν έβλεπες αυτοκίνητα. Τα φώτα τροχαίας αναβόσβηναν για ολόκληρες ορδές ποδηλάτων που περνούσαν και πραγματικά το να είσαι πεζός ήταν άκρως επικίνδυνο. Δεν ξέρω αν πραγματικά ήταν που φοβήθηκα κι αναστατώθηκα τόσο από τα κορναρίσματα των ποδηλάτων μες την παλιά πόλη που σχεδόν με καταδίωκαν ή αν ήταν η κούραση που με έκαναν σχεδόν να το βάλω στα πόδια από την πόλη αυτή. Θα ξαναπήγαινα νομίζω αλλά τι να το κάνω που δεν ξέρω ποδήλατο;

Στην Ολλανδία ξανά; Αν το φέρει έτσι η ζωή, γιατί όχι;

Uuuuuuu Ssssss Aaaaaaa!

Νομίζω ότι όσοι ταξιδέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, περνούν τον μισό χρόνο τους μιλώντας με επιφωνήματα. Είχα πάει στη Νέα Υόρκη για 3 εβδομάδες, με ένα 3-4ημερο στο Ορλάντο, όχι την πόλη, αλλά το Walt Disney Park. 

Μη με πάρετε απ' τα μούτρα αλλά δε με ενθουσίασε η Νέα Υόρκη. Σαν μια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή πόλη, σε τετραπλάσιο βέβαια μέγεθος, και στη θέση των ιστορικών κτιρίων, τεράστιοι ουρανοξύστες, που για να είμαι ειλικρινής, μετά τον πρώτο στιγμιαίο ενθουσιασμό, βλέποντας την εικόνα που συνήθισες να βλέπεις στην τηλεόρασή σου, δε μου έκαναν και ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως γιατί πέρα από το μέγεθος τους, δε μου φαίνεται να έχουν καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική/αισθητική αξία. Είδα πολύ πιο όμορφα κτίρια, να το πω έτσι. 

Αυτό που σίγουρα με ενθουσίασε ήταν το πράσινο και τα πάρκα. Πόσο ζηλεύω όλες τις πόλεις, οι οποίες έχουν οάσεις πρασίνου, όπου οι άνθρωποι μπορούν να αξιοποιήσουν ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως έχουν το πράσινο να τους ηρεμά, ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουν. 

Κάτι ακόμα που μου άρεσε είναι οι άνθρωποι. Πραγματικά, λες και βγήκαν από αμερικάνικη ταινία. Τελικά, δε δείχνουν κάτι το τόσο εξωπραγματικό οι ταινίες τους. Και θα εξηγήσω. Οι περισσότερες κοπέλες είχαν μορφή μοντέλων, τόσο σε πρόσωπο, όσο και σε σώμα. Ντύνονταν τόσο ανεπιτήδευτα ωραία λες και είχαν όλοι προσωπικό στυλίστα και φυσικά είχαν την κουλτούρα του γυμνάζομαι/αθλούμαι στο πετσί τους. Μαζί με τους χαρτοφύλακες τους κάθε πρωινό, κρατούσαν και την τσάντα με τα αθλητικά τους ρούχα/αξεσουάρ και ενώ εγώ θα βαρυγκομούσα και μόνο που θα έπρεπε να περπατήσω με το τακούνι τόσο δρόμο, αυτές/οί το έκαναν λες και ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Όσο για τον τρόπο συμπεριφοράς τους, πρόσεξα μια αθωότητα που δεν την έχω ξαναδεί, μιλούσαν για τα προσωπικά τους ενώ στέκονταν στην ουρά για το Starbucks, λες και ήταν εντελώς μόνοι με τον/την συνάδελφό/φίλο/η τους. Σε αυτό κατέληξα ότι φταίει και η πολυκοσμία, άρα τι πιθανότητα εχει να συναντήσεις αυτόν για τον οποίο μιλάς σε μια τόσο τεράστια μεγαλούπολη και στους τόσο γρήγορους ρυθμούς; Μη έχοντας χρόνο από την τόσο γεμάτη ζωή τους, λένε τα νέα τους στο πόδι και όχι με φίλους που επέλεξαν (μη έχοντας ίσως χρόνο να τους δουν), αλλά με συναδέλφους που έτυχε να γνωρίσουν. Επιπλέον, απίστευτα κοινωνικοί. Αμέσως να μιλήσουν πολύ φιλικά σε όποιον γνωρίσουν, χωρίς ταμπού και λοιπές μαλακίες, που συναντάμε κυρίως σε ψυχρούς βορειοευρωπαίους και κομπλεξικούς μεσογειακούς. Σε αυτό όμως και πάλι συνέβαλε πιστεύω το γεγόνος ότι αν δε σου μιλήσουν εκείνη τη στιγμή, πιθανότατα να μην έχουν την ευκαιρία να σε ξαναδούν για να το κάνουν (κάτι που μου παραδέχτηκαν κιόλας κάποιοι) και από την άλλη ζουν το σήμερα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί είναι το μόνο που έχουν.

Τι άλλο; Άγαλμα της Ελευθερίας, δέος λόγω του μεγέθους. Σοκαριστικές οι ιστορίες που διαβάσαμε στο νησί Έλις για τους ευρωπαίους μετανάστες. Χαριτωμένες στιγμές με μικρά παιδιά στο Little Italy, που φωνάζουν στα ιταλικά, κρατώντας το παγωτό τους σαν μια άλλη δαδα: "Statue de Liberta!" 

Ωραίες και οι συνήθειες του brunch, stand up comedy, ποδηλασία, γιόγκα στο πάρκο, καφές στο πόδι κάθε πρωινό.

Υπέροχη food κουλτούρα. Καταμεσής του δρόμου αγορές και barbecue. 

Το πιο όμορφο κτίριο για μένα ήταν ο καθεδρικός ναός του Άγιου Πατρίκιου. Μα πόσο μεγαλειώδης και πόσο μεγάλος, δηλαδή και θρήσκος να μην είσαι νιώθεις μια κατάνυξη όταν μπεις εκεί μέσα.

Όσο για το Ορλάντο, όμορφο το magic world, αλλά περισσότερο για παιδιά αλλά πρέπει να πας έστω και μια φορά σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Το Epcot ήταν οκ αλλά καλύτερα να έβλεπα όλες αυτές τις χώρες στην πραγματικότητα παρά σε μικρογραφία (χεχε!). Όσο για το Disney's Hollywood studios, ίσως να μην το επέλεγα αν ξαναπήγαινα. Θα προτιμούσα να πάω στο Universal. Είχα πάει εντελώς μόνη εκεί και πραγματικά δε μου έλειψε ούτε στιγμή να έχω κάποιον μαζί μου (μάλλον πιο εύκολο το έκανε γιατί με τόσες επιλογές δυσκολευόμουν ακόμα και μόνη!) αλλά εκ των υστέρων νομίζω θα προτιμούσα να έχω με κάποιον να μοιραστώ όλη αυτή τη μαγεία. 

Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Υόρκη. Θα ήταν πιο όμορφα αν περπατούσα με άλλους αυτή την τεράστια πόλη, ειδικά στους απλούς περιπάτους εξερεύνησης.

Σίγουρα θα ήθελα να ξαναπάω. Απλά για να τη δω και με τα μάτια κάποιου/ων άλλου/ων. 

Turkey, the country (not the food)

Στην Τουρκία πήγα 3 φορές. Εντελώς διαφορετικές. Η πρώτη ήταν στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς, δεν είχα την ελευθερία να την απολαύσω όπως ήθελα. Θυμάμαι σίγουρα την τεράστια αγορά (σουκ-σούπερ!). Τις περιπλανήσεις στους δρόμους, τον Βόσπορο (και τα δελφίνια;). Και τα Πριγκηπονήσια. Το φαγητό, τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά. Θέλω να ξαναπάω να αφεθώ στη μαγεία της. 

Η δεύτερη φορά ήταν στην Αντάλια. Καθαριότητα. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Μια πολύ όμορφη, μικρή, καθαρή πόλη. Τα σημάδια της ιστορίας απλωμένα παντού και μια απερίγραπτη μαγεία στους καταρράκτες της. Πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου το ποτάμι να ενώνεται με τη θάλασσα. Όσο μείναμε εκεί (πολύ λίγο) γυρίσαμε και στις γύρω περιοχές. Η Σπάρτα αξίζει να σημειωθεί, λόγω του "τριανταφυλλένιου" της χαρακτήρα. Η κατεξοχήν πόλη των τριανταφύλλων. Δε θα πίστευα ποτέ αν δεν το έβλεπα πως μπορούν να φτιαχτούν τόσα διαφορετικά προϊόντα από το τριαντάφυλλο. Μια πόλη χωσμένη στο ροζ.

Και η τρίτη φορά η Άνκαρα, από τα μάτια ενός ντόπιου. Όμορφα. Γυρίσαμε στην παλιά πόλη. Φάγαμε σε παραδοσιακές ταβέρνες, ήπιαμε ρακία, χορέψαμε στα πιο trendy clubs/bars. Πολύ όμορφη η κουλτούρα των ζωντανών μπάντων στα κλαμπάκια. Παρεμπιπτόντως το έχουν και στα ΤΚ μπαράκια του νησιού μου. Στα ΕΚ μπαράκια πάλι σπάνια και πάντα με ρέμπετικο ή έντεχνο στυλ και όχι μοντέρνο χορευτικό, όπως εκεί. Πρέπει να έλθει αυτό το τρεντ, μ' αρέσει. 

Περπάτησα την Άγκυρα σαν ντόπια. Ήταν μια μεγαλούπολη με πολλή κίνηση και ανθρώπους στους δρόμους. Δεν είχε κάτι που να σε κάνει να θες να ξαναπάς, αλλά ούτε και άσχημη μπορείς να την πεις.

Τουρκία, λοιπόν. Σίγουρα χώρα πολύ ανεξερεύνητη από μέρους μου ακόμα. Και τόσο κοντά (αν και τόσο μακριά, με άλλη έννοια). Θα σε βρω...