Espana joder!

3 φορές πήγα Ισπανία. Τις 2 πρώτες Βαρκελώνη, την τρίτη πρωτεύουσα, Μαδρίτη. 

Την πρώτη φορά ήταν τον καιρό της τυφλής εποχής. Απλά ακολουθούσα. Κι όμως είδα τόσα πολλά. Ακριβώς γιατί ήμασταν με ντόπιους- κι ας μην ήταν απ' εκεί. Ζούσαν εκεί και ήξεραν τα πιο όμορφα μέρη. Τη Σαμπανιερία. Τις αγορές με τα κάθε λογής καλούδια. Τα ωραία μπαρ με τα χαλιά και τα πουφ. Οι δρόμοι γεμάτοι με ζωντανά αγάλματα-πρώτη φορά έβλεπα. Τζιρόνα-πανέμορφη πόλη. Παλάτι με πανοραμική θέα. Μπαρσελονέτα να αλλάζουμε μπαράκια κάθε μισή ώρα. Κάτι τέτοια δεν τα ζεις εκτός αν ξέρεις πως να τα ζήσεις. Και κάτι τέτοιο μπορεί να στο δείξει μόνο ένας ντόπιος. Ταραγκόνα πανέμορφη.

Τη δεύτερη φορά που πήγα, σαν τουρίστας πολύ μελετημένος πια και ενώ ήξερα σχεδόν τα πάντα θεωρητικά, τίποτα απ' αυτά δεν έζησα. Φυσικά κέρδισα άλλα πράγματα. Είδα τα μουσεία. Τη Σαγκράδα Φαμίλια από ψηλά και ξανά το Πάρκο Γκουέλ αλλά και κάποια σπίτια του Γκαουντί. Είδα τα φωτισμένα νερά, φάγαμε υπέροχο φαγητό στην κλειστή παλιά πόλη. Είδαμε παλάτια και καθεδρικούς (νομίζω τους είχα ξαναδεί αλλά πού να θυμάμαι; τόσο λίγη προσοχή την πρώτη φορά!). Μια φορά που αφεθήκαμε να χαθούμε στις γειτονιές, μας συνέβηκαν τα πιο ωραία. Εν τέλει καταλήξαμε στην παραλία, φάγαμε ωραία και μας χάρισαν και δωρεάν εισιτήρια για διάφορα μέρη κάποιοι Αμερικανοί τουρίστες. Τέλεια! Αν ξαναπήγαινα, θα χρησιμοποιούσα το Πάρκο Γκουέλ σαν ντόπιος, όχι σαν αξιοθέατο.

Μαδρίτη. Παράξενο. Ενώ είναι το πιο πρόσφατο ταξίδι δε θυμάμαι και πολλά. Την Πλατεία Ρεάλ. Τον όμορφο κήπο με τα μουσεία. Το παλάτι. Τα ποτά στα γεμάτα καφέ της γειτονιάς. Την αφόρητη ζέστη. Τα μετρό. Το παραδοσιακό φαγητό που ήταν καλό αλλά με μερικές δυσάρεστες εκπλήξεις. Και φυσικά το φλαμένγκο. Ωραία εμπειρία. Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα για φλαμένγκο στο ίδιο μέρος. Ίσως κάπου πιο αυθόρμητα αλλά όχι σαν παράσταση. 

Αν θέλω να ξαναπάω στην Ισπανία; Σίγουρα. Είμαι σίγουρη πως τίποτα δεν είδα. Πάντως τη μόνη φορά που έμεινα σε σπίτι (την πρώτη) νόμιζα πως έτυχε το σπίτι που με φιλοξενούσε να είναι τόσο περίεργο και ασυγύριστο και οι άνθρωποι κάπως... αλλά παρακολουθώντας ταινίες ισπανικές ανακαλύπτω ότι πραγματικά όλα τα σπίτια τους έχουν μια ανέμελη ασυγύριστη διάθεση, καμιά σχέση με το λαμπερό και απαστράπτον παρουσιαστικό των σπιτιών των χολιγουντιανών ταινιών. Στ' αλήθεια, θα ήθελα να γνωριστώ/βρεθώ με κάποιους ντόπιους την επόμενη φορά για να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για την Ισπανία.