Το ξύπνημα! Κι ενώ κοιμόμουν στα καλά του καθουμένου, αποφασίζω να πάω σε αυτό το ταξίδι στο Παρίσι με ένα άτομο που ζει κυριολεκτικά για να τα ρουφάει όλα (τουλάχιστον εκείνη την εποχή). Και εξερευνούμε το Παρίσι εξονυχιστικά! Και τι δεν είδαμε, και που δεν περπατήσαμε; Εννοείται Πύργος του Άιφελ, πολλές γέφυρες, κήπος του Λουξεμβούργου, μουσείο Λούβρου, Αψίδα του Θριάμβου, Παναγία των Παρισίων, Σακρ Κερ, μουσείο Σαλβαντόρ Νταλί. Παρόλο που και πάλι δεν είχα την αίσθηση του πόσο σημαντικά ήταν όλα αυτά, εντούτοις τα ρούφαγα γιατί μ' άρεσε η ιδέα του να τα δω όλα, ή τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορούσα!
Αυτό που με μαγεύει περισσότερο είναι οι κήποι των Βερσαλλιών. Όχι το παλάτι, καθόλου. Αλλά οι κήποι; Αλήθεια τώρα; Ζούσαν σε τέτοια μέρη άνθρωποι; Απίστευτο!
Το Παρίσι, αν ξαναπήγαινα τώρα, θα αρνιόμουν να μπω οπουδήποτε. Θα το περπατούσα απλά, σαν Παρισιάνα που πάει βόλτα. Θα σταματούσα για μπαγκέτες, για φαγητό, για κρέπες, για λουλούδια. Θα έτρωγα αργά, μπουκιά μπουκιά, θα απολάμβανα τις γεύσεις. Και κρασί μπόλικο.
Το Παρίσι έχει μια κομψότητα διαφορετική, ίσως και λίγο ψυχρή θα μπορούσα να πω. Αριστοκρατική φινέτσα. Δε μοιάζει με την ατημελησία των ισπανικών πόλεων αλλά ούτε και με τους σικάτους Ιταλούς-εκείνοι είναι σαφώς πιο θερμοί.
Να ζήσω μόνιμα δε θα το επέλεγα. Να ζήσω για λίγους μήνες σίγουρα. Τώρα Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι άρα επιφυλάσσομαι για τις επόμενες φορές που θα επισκεφτώ κι άλλα γαλλικά μέρη και θα τα ζήσω όλα αλλιώς.
Update: Στη δεύτερη μου επίσκεψη, λοιπόν, όλα ήταν διαφορετικά. Καταρχάς, δεν έφτασα αεροπορικώς αλλά με πλοίο, απ' το Ντόβερ στο Καλαί. Η πρώτη μας στάση ήταν η πόλη Ρέιμς, στην οποία το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε για champagne tasting. Ξεναγηθήκαμε στα υπόγεια κελλάρια της σαμπάνιας Mumm που χρονολογούνται πάνω από αιώνα. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία που μας άφησε την ευχάριστη αίσθηση των μπουρμπουλήθρων στο στόμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και μας άνοιξε την όρεξη για άλλα. Μετά τη σαμπάνια, βγήκαμε για σεργιάνι. Τα πρώτα λεπτά ήμασταν τελείως χαμένοι μιας και ήμασταν σε εντελώς λάθος περιοχή για τα γούστα μας, αλλά και χωρίς καμιά ταξιδιωτική αξία. Με τη βοήθεια του gps, φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο και περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια του με αξιοσημείωτα αξιοθέατα τους καθεδρικούς (πρόσφατα έμαθα ότι στην Αμμόχωστο, ο καθεδρικός του Αγίου Νικολάου, που είναι και η κεντρική εκκλησία της πόλης είναι πανομοιότυπος με τον κύριο καθεδρικό της Ρέιμς) και το δημαρχείο, αλλά και τις όμορφες πλατείες. Όμως φευ! Φεύγοντας ανακαλύψαμε μια ακόμα πιο όμορφη περιοχή, που όμως δεν είχαμε τον χρόνο να την εξερευνήσουμε. Κάτι άλλο που αξίζει να αναφέρω είναι ότι το φαγητό ήταν καταπληκτικό και οι μερίδες πολύ ικανοποιητικές, κάτι που δεν είχα συνηθίσει στο Παρίσι. Παρόλο που είχαμε πάει σε "τουριστικό" εστιατόριο να φάμε, η γαλλική φινέτσα στο φαγητό δεν έλειπε ούτε κατά διάνοια.
Δεύτερη μας στάση, το πανέμορφο Στρασβούργο. Και να μου το έλεγαν, δε θα το πίστευα πως η πιο όμορφη πόλη της Γαλλίας δεν είναι το Παρίσι. Πραγματικά το Στραβούργο μας άφησε άφωνους. Όχι μόνο με τα υπέροχα τοπία, τους κήπους, το ποτάμι, τον καθεδρικό και το ασύλληπτο φαγητό σε ένα γραφικό winstub, αλλά κυρίως για τη ζωντάνια του. Κάθε ώρα και στιγμή υπήρχαν άνθρωποι στον δρόμο, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μπαρ. Χαρά Θεού αν σ' αρέσει η πολυκοσμία. Θα μπορούσα άνετα να ζήσω εκεί σε αυτή τη μητρόπολη, που δεν της λείπει τίποτα. Και πραγματικά σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά θα ήταν αν ζούσα σε μια τέτοια μεγάλη πόλη...Καταρχάς, δε θα ξαναχρησιμοποιούσα με την καμία αυτοκίνητο, μεγάλη ευτυχία τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας. Επίσης, δε θα με πτοούσε ο καιρός μπροστά στα τόσα που θα είχα να ανακαλύψω. Τέλος, πιστεύω πως άμα είναι τόσο μεγάλη μια πόλη, δύσκολα γίνεται ρουτίνα.
Αφήσαμε πίσω μας το κοσμοπολίτικο Στρασβούργο και κατευθυνθήκαμε σε άλλα όμορφα και γραφικά μέρη. Η πρώτη μικρή πολή που επισκεφτήκαμε ήταν το Κόλμαρ. Άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις. Μια μικρή παραμυθούπολη, σε όλα του. Στα κτίρια, στα δρομάκια, στη διακόσμηση των εστιατορίων, στα κανάλια, στους τόοοοσους ανθώνες! Λουλουδούπολη και το Κόλμαρ και το Εγκουίσειμ, το οποίο επισκεφτήκαμε αργότερα την ίδια μέρα. Μετά από την επίσκεψη μου σε αυτές τις μικρές πόλεις, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αποκτούν τέτοια κουλτούρα λουλουδιών μικρές πόλεις ή κοινότητες στη χώρα μας. Είναι πραγματικά πολύ απλό. Απλά φυτεύεις πολύχρωμα λουλούδια στο κατώφλι σου και ομορφαίνει όλος ο δρόμος (κάτι τέτοιο οφείλω να πω πως το παρατήρησα περισσότερο στα κατεχόμενα-όντως εκεί ασχολούνται περισσότερο με τα λουλούδια τους).
Αυτά, λοιπόν, από τη γαλλική γειτονιά που είμαι σίγουρη πως έχει ακόμα πολλά να ανακαλύψει κανείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου