Bulgaria it is!

Η ζωή είναι στιγμές. Καλό θα ήταν, λοιπόν, κάθε της στιγμή να έχει αξία. Όχι πως περίμενα να πάω Βουλγαρία για να το αντιληφθώ αυτό, αλλά το θυμήθηκα σκεφτόμενη πόσο κρύο, καύσωνα ή και βροχές ακόμα έφαγα για να δω όσα ήθελα να δω σε κάθε πόλη που βρέθηκα. Και μια από τις κρύες μου αναμνήσεις είναι και η Βουλγαρία. Λες και έχω ένα ανομολόγητο bucket list, με βάση το οποίο πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένο χωροχρόνο, no matter what. 

Έτσι, λοιπόν, στη Βουλγαρία αψήφησα το ψοφόκρυο και σεργιάνισα στους δρόμους της, που έχουν καθαρά κομμουνιστική αύρα, φτώχεια, αρκετό γκρι. Όσο όμως κι αν δε με εντυπωσίασαν τα διάφορα αξιοθέατα πέραν της εκκλησίας της Αγίας Σοφιάς, άλλο τόσο εκπλάγηκα με την πολυτέλεια στα καφέ και τα εστιατόριά τους. Ανοίγοντας την πόρτα ενός καφέ, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, ξέγνοιαστο, λαλίστατο, ζωηρό, αφήνοντας απ' έξω όποιαν έγνοια κι αν υπάρχει (υπάρχει;). 

Αυτό που με ξεπέρασε ήταν το πάρκο, Borisova Garden λέγεται. Τέτοιο ατελείωτο πράσινο που μέσα του χάνεται το μάτι και εσύ (στην κυριολέξία) δεν έχω ματαδεί. Πραγματικά παράδεισος για μένα. Ούτε κρύο, ούτε τίποτα μετά απ' αυτό. Ένωση με τη φύση και το βαθύτερο είναι.

Για να επανέλθω στα καθ' ημάς, υπήρξα τυχερή γιατί στη νυχτερινή ζωή είχα συνοδοιπόρους ντόπιους και πολύ μέσα στα πράγματα που μαζί τους έκανα bar crawling σε πολλά εναλλακτικά μπαράκια, από μπαρόκ στυλ μέχρι τύπου παρακμιακά στέκια με χίπστερ άποψη.

Για τουριστικούς και όχι μόνο λόγους, πήγαμε και σε βουλγάρικο ρεμπετάδικο ας το πούμε, με τον παραδοσιακό βουλγάρικο μεζέ (που ήταν τίγκα στην κόκκινη πιπεριά), τους παραδοσιακούς χορούς με τις παραδοσιακές στολές αλλά και τους ομαδικούς κυκλικούς χορούς, στυλ καλαματιανούς. 

Ωραία περάσαμε.   

Port tu gal!

Ότι και να πεις είναι λίγο για τη Λισσαβώνα. Όταν τη σκέφτομαι, με πιάνει μια αχορτασιά για τα άλλα τόσες χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να βιώσω εκεί. Είναι καταρχάς μια πολύ ζεστή στην καρδιά πόλη. (Στην πραγματικότητα κάνει λίγη ψύχρα λόγω του Ειρηνικού ωκεανού.) Είναι πολύχρωμη, πολύβουη, τσαχπίνα. 

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάθε 5 μέτρα σε σταματάνε "πλανώδιοι πωλητές" να σου πουλήσουν χόρτο επαναλαμβάνοντας: "χασίς, μαριχουάν;" και κρατώντας το ανά χείρας, κάτω απ' τη μύτη της αστυνομίας που κυκλοφορά στους ίδιους δρόμους, λες και κρατάνε μαϊντανό, όλα τα άλλα κυλούν σε πολύ γνωστούς σε μένα ρυθμούς.

Πρόσχαροι άνθρωποι, φιλικοί, ευχάριστοι. Ξέγνοιαστοι και χαλαροί. 

Ωραίες βόλτες δίπλα από τη θάλασσα αλλά και στην παλιά πόλη, κι ας είναι τουριστική. Σημείο κατατεθέν σίγουρα η Λεωφόρος Ελευθερίας με τη μεγάλη καμάρα. Ωραία αρχιτεκτονική. Ωραία ατμόσφαιρα τελοσπάντων!

Πράσινο αρκετό για μεγαλούπολη. Πλατιοί δρόμοι, όχι ιδιαίτερα φασαριόζικοι. 

Κρατάω το μοναστήρι των Ιερονυμιτών, τον πύργο του Μπελέμ και το γλυκό του Μπελέμ. Ιδιαίτερα στο πρώτο και το τρίτο απίστευτη ουρά και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελλάθηκα με κανένα από τα δύο. Θέλω να πω, το μοναστήρι είναι πιο όμορφο εξωτερικά και το γλυκό απλά οκ. Όχι τόσο του γούστου μου. 

Κρατάω επίσης Αλφάμα και το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Εξαιρετική θέα. Τόσο μαγικά. Μ' άρεσε πάρα πολύ το θεατρικό με φάδος που παρακολούθησα. Άξιζε τα λεφτά του. Καταλαβαίνεις την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας μέσα από κάτι τέτοια.

Το Πάρκο των Εθνών καλό αλλά προτιμούσα τις υπόλοιπες περιοχές περισσότερο. Πιο αληθινές, ενώ αυτό κάπως φτιαχτό και ακατοίκητο. Και όταν λείπουν οι άνθρωποι είναι λες και περπατάς σε ερειπωμένη περιοχή ή κουκλόσπιτο, βιτρίνα. 

Και πάμε πίσω στην Αλφάμα. Να την περπατήσουμε λίγο παραπάνω. Τόση πολυχρωμία, τόση χαρά, τόση διασκέδαση, λουλούδια χάρτινα παντού, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Πόσο γραφικά όλα. Σκαλιά που οδηγούν σε πλατείες και άλλα σκαλιά κι άλλες πλατείες, γεμάτες με κόσμο, με χαρούμενες φωνές, γέλια, ωραίες μυρωδιές από φαγητό κι ένα φως...αυτό το φως το κίτρινο που λατρεύω. Το πραγματικό. Όχι το άσπρο, το ψεύτικο, το εκθαμβωτικό.

Σίγουρα θα ήθελα να ξαναπάω. Τώρα πια που είναι μέσα μου όλα τόσο αλλιώτικα. 

Dublin is calling!

Βρέθηκα, που λέτε, και στα Δουβλίνα... Και λάτρεψα την όλη εμπειρία! Πραγματικά! Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά μου άφησε η Ιρλανδία μια όμορφη ζεστή αίσθηση όταν τη φέρνω στο μυαλό. Οι Ιρλανδοί πολύ θερμοί άνθρωποι, με πολύ χιούμορ, μπρίο, ζωντάνια...καμιά σχέση με τους φλεγματικούς γείτονες τους, κι ας μιλάνε την ίδια γλώσσα (λέμε τώρα). Για πρώτη φορά έπιασα το point του πως λειτουργούν τα λεωφορεία, οι μετακινήσεις σχετικά εύκολες εκεί. Περιπλανήθηκα πολύ και με τα πόδια, τα κτίρια αλλιώτικα από Ηνωμένο Βασίλειο, το πράσινο δε...πολύ, όπως κι εκεί. Το καλύτερο ανέκδοτο ήταν ο καιρός. Σε κάποιο κατάστημα σουβενίρ βρήκα φλιτζανάκια που παρίσταναν τον καιρό της Ιρλανδίας: Φθινόπωρο: βροχές, Χειμώνας: βροχές, Άνοιξη: βροχές, Καλοκαίρι: Βροχές. Όπως μας εξήγησαν οι Ιρλανδοί με τους οποίους συναναστραφήκαμε, ελάχιστες είναι οι ηλιόλουστες μέρες του χρόνου. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διακυμάνσεις στη θερμοκρασία, δεν υπάρχουν παγετοί και χιόνια λόγου χάρη. 

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν προφανώς οι παμπς. Φοβερή ατμόσφαιρα, φοβερά μουσικά γκρουπάκια, ασύγκριτα νόστιμο φαγητό! Για μπύρες, είμαι το πλέον άσχετο άτομο για να εκφέρω γνώμη, άρα πάω πάσο. Πήγαμε και στη διάσημη Temple bar. Καλή ήταν αλλά εξίσου καλές ήταν και 20 άλλες. 

Ωραίο το Trinity College, ωραία τα μουσεία και τα παλάτια, πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι ότι οι Ιρλανδοί έχουν σχέση με τους Βίκινγκς.

Κάτι που δεν θυμάμαι καθόλου και είναι απ' τα παράξενα γιατί έχω και 100 φωτογραφικές πόζες εκεί είναι τα κανάλια. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον έτρεχα πολύ να προλάβω να δω όλα τα άλλα που σίγουρα δεν αφιέρωσα στιγμή να χαλαρώσω και να τα απολαύσω. Να τα δω στ΄αλήθεια.

Πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψή μας στο brewery της Guiness. Μάθαμε πολλά για την ιστορία της μπύρας, ήπιαμε όσο άρεσε στον καθένα, μέχρι και που μάθαμε πώς να σερβίρουμε σωστά μια Guiness και εγώ τουλάχιστον έφυγα με δίπλωμα Guiness bartender. Εμ τι; 

Απ' το σεμινάριο στο οποίο συμμετείχα στο Δουβλίνο, αποκόμισα πολλά, αρκετές γνώσεις, τις οποίες χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα, άρα τίκαρα όλα τα θετικά γι' αυτό το ταξίδι.

Mission accomblished.