Serbiaaaahhh

2 τράνσιτ πτήσεις με περιθώριο 10 ωρών κάθε φορά, με σύστησαν στο Βελιγράδι. 

Την πρώτη φορά, νόμιζα πως τα είχα δει όλα και πραγματικά αναρωτιόμουν τι θα έκανα τη δεύτερη φορά. Αμ δε...

Ας πάμε όμως από την αρχή...την πρώτη φορά, επισκέφτηκα την ατέλειωτη εκκλησία του Αγίου Σάββα (τη μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία, όπως λέγεται), για να ανακαλύψω πόσο θρήσκοι είναι οι Σέρβοι, αφού κάθε πρωί, στον δρόμο για τη δουλειά, σταματάνε για να προσκυνήσουν. Αξιοσημείωτο τη σήμερον ημέραν που η πίστη σε θρησκείες πάσης φύσεως τείνει να φθίνει. Είχα πάει λίγες μέρες μετά τις πλημμύρες του Δούναβη, έτσι η περιοχή κοντά στον ποταμό ήταν αποκλεισμένη με τσουβάλια από χώμα. Το Βελιγράδι φαίνεται ξεκάθαρα πως δεν είναι όσο ανεπτυγμένο όσο πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπήρχαν κάποια κτίρια που πίστευες πως θα έπεφταν πάνω σου, από στιγμή σε στιγμή, από τις κακουχίες του πολέμου. Φαίνονταν ξεκάθαρα βομβαρδισμένα και γεμάτα τρύπες απ' τις σφαίρες. Η παλιά πόλη όμορφη και χαρακτηριστική. Γεμάτη όμορφες ταβερνούλες, που σερβίρουν ως επί το πλείστον, πιάτα με κρέας. Ο κύριος δρόμος των καταστημάτων αρκετά όμορφος. Και μέχρι εδώ έφτασα την πρώτη φορά.

Τη δεύτερη φορά, αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το κάστρο, που πίστευα πως ήταν πολύ πολύ μακριά. Καμιά σχέση! Κι ευτυχώς που πήγα! Η θέα της ένωσης των ποταμών Δούναβη και Σάββα ήταν κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Και γενικότερα το πόσο όμορφη φαινόταν η φύση απ' εκεί δεν περιγράφεται. Είχα την τύχη να υπάρχει εκείνη τη μέρα στο πάρκο δίπλα από το κάστρο, μια σκηνή του Games of Thrones, και ενώ δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο αυτής της σειράς, μπήκα στην ουρά για μια φωτογραφία με τον θρόνο! Άλλοι θα ζήλευαν τη προνομιούχα θέση μου. Χεχε! Έπειτα, περπάτησα μέχρι την παλιά πόλη και πάλι, όπου είχα ένα από τα καλύτερα μεσημεριανά...ένα παραδοσιακό σερβικό πιάτο με μορφή τεράστιου μπιφτεκιού. Τα τρία καπέλα, έτσι λεγόταν το εστιατόριο, αν ποτέ βρεθείτε σε αυτές τις γειτονιές. 

Μπορεί να ξεγελιέμαι και πάλι, αλλά πάλι έφυγα από το Βελιγράδι με την εντύπωση πως τα έχω δει όλα...Ποιός ξέρει όμως; Μπορεί και πάλι να διαψευστώ. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν... 

ΥΓ. Αν πήρα ένα μάθημα απ' αυτό το ταξίδι είναι να μην εμπιστεύομαι τους χάρτες που δείχνουν πόσο μακρυά είναι ένα μέρος και να συνεχίσω να εξερευνώ γιατί τελικά το μακρυά είναι πολύ κοντά. 

Slo(w)venia

Πιο γλυκούλα πόλη από τη Λιουμπλιάνα δεν έχω ματαδεί. Είναι μικρή αλλά πολύ ξεχωριστή. Την περπατάς εύκολα και βρίσκεις ακόμα και γνωστούς σου Σλοβένους μέσα στον δρόμο! Είχα την τύχη να την περπατήσω και μόνη, αλλά και να συναντηθώ με Σλοβένους και να περπατήσω μαζί τους με αλλιώτικο τρόπο. Είχα επίσης την εξαιρετική ευκαιρία να πάω σε περίπατο με ξεναγό. 

Από που ν' αρχίσω; Απ' το κάστρο με την υπερόχη θέα; Τις τρεις γέφυρες; Τη γεμάτη graphics Metelkova, γειτονιά των καλλιτεχνών, που έχουν εκεί τη δική τους κοσμοθεωρία; Εκεί πήγα και στα πιο εναλλακτικά μπαράκια με ζωντανή μουσική, πράγμα που απόλαυσα. Άλλη η χάρη πάλι να πίνεις το ποτό σου, δίπλα στο ποτάμι ή να περιπλανιέσαι στα δρομάκια με τα γουστόζικα καταστηματάκια... Είχε, επίσης, το ωραιότερο food market που έχω πάει. Κάτι σαν το Food Fork Market που γίνεται στη Λευκωσία, αλλά στο τετραπλάσιο του. Οι ρυθμοί είναι αργοί και σε καθόλου δε μοιάζει με μεγαλούπολη, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είναι. 

Η αλήθεια είναι πως δεν έχει πολλά να δεις και νομίζω πως αν έμενα περισσότερο καιρό, θα βαριόμουν, αλλά αξίζει μιας ολιγοήμερης επίσκεψης.

Helvetia

Όταν σκέφτομαι την Ελβετία, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο καταπράσινη αλλά και ακριβή είναι! 

Στην Ελβετία πήγα 3 φορές, αν και η δεύτερη δε μετράει, γιατί ήταν μια στάση στη Ζυρίχη για λίγες ώρες λόγω τράνσιτ πτήσης. Φτάσαμε στο κέντρο γύρω στις 11, που όλα έκλειναν και πάθαμε σοκ όταν αντιληφθήκαμε ότι σε λίγα λεπτά, το κέντρο της πόλης ερήμωσε και κλειδαμπαρώθηκαν όλοι στα σπίτια τους, Αύγουστο μήνα.

Ευτυχώς, έχω καλύτερες στιγμές της Ελβετίας να θυμάμαι από την πρώτη μου φορά εκεί, που κράτησε γύρω στις 10 μέρες, και γύρισα αρκετά... Πρώτη στάση Ζυρίχη...όμορφη κοσμοπολίτικη πόλη, ωραία να την περπατάς κατά τη διάρκεια της μέρας. Πιο όμορφα είναι τα μπαράκια και τα εστιατόρια που πουλάνε λουκάνικα δίπλα στη λίμνη, μια ολόκληρη μικρή πολιτεία. Αλλά και το εσωτερικό της πόλης και όλοι οι τεράστιοι δρόμοι, αλλά και η λίμνη, χάρμα οφθαλμών! Δεύτερη στάση Λουκέρνη...ακόμα πιο όμορφη κι απλή μπορώ να πω. Και αν και μιλάμε για πόλεις εκατομμυρίων, δεν ένιωθα να υπάρχει τόσος κόσμος πουθενά. Οι άνθρωποι ευγενικοί και ντροπαλοί, μέχρι την τελευταία μέρα, που γίναμε μάρτυρες της παρέλασης ελευθερίας, όπως την αποκαλούν και σε λίγα μόλις λεπτά από την πιο πεντακάθαρη πόλη που είχα δει, η Ζυρίχη έγινε η πιο βρώμικη που είχα αντικρύσει. Όσο για τους ανθρώπους; Το αλκοόλ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τους μετέτρεψε σε party animals, για να μην πω σε ζώα που μόλις βγήκαν από τα κλουβιά. Ήταν απίστευτο! Εκτός από αυτά, πήγαμε και στο Λουγκάνο, που σε σύγκριση με τη ρομαντική Λουκέρνη και την κομψή Ζυρίχη, μας φάνηκε σαν απλό τουριστικό χωριό, όχι κατ' ανάγκην με την καλή έννοια. Ας πούμε, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το προτιμούν για ξεκούραση, όταν υπάρχουν πολύ πιο όμορφοι τόποι, με περισσότερες υπηρεσίες και πράγματα να κάνεις και να δεις. Το ωραίο όμως ήταν ότι καταφέραμε να πάμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, που θεωρείται το δέκατο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του κόσμου. Είδαμε μπροστά μας τον μακαρίτη τώρα Christopher Lee και ήμασταν οι μόνες 3 ελληνόφωνες που κατάλαβαν ότι ένας σκηνοθέτης ενός ντοκιμανταίρ, έπαιζε τη Φραγκοσυριανή στον μπαγλαμά, ως προώθηση του έργου του. Η χαρά που κάναμε δεν περιγράφεται-νιώσαμε πολύ ξεχωριστές. Την ταινία πάντως που επιλέξαμε να δούμε, δεν καταφέραμε να την τελειώσουμε γιατί άρχισαν δυνατές βροχές, σε τέτοιο βαθμό που το εναέριο Φεστιβάλ ακύρωσε για τη νύχτα εκείνη τις προβολές του κι όλοι έτρεχαν να φύγουν για να γλυτώσουν από τις καταρρακτώδεις βροχές. Το πως δεν ποδοποτηθήκαμε είναι απορίας άξιον.

Την τελευταία μου φορά στην Ελβετία, είδα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σταματήσαμε αρχικά στη Βασιλεία, που μου έφερε αναμνήσεις της άδειας Ζυρίχης, την προηγούμενη φορά. Και όχι δεν ήταν νύχτα, ήταν πρωινό Κυριακής. Και όπως καταλάβαμε, κάθε τέτοιο πρωινό όλα είναι κλειστά: εστιατόρια, καταστήματα, τα πάντα. Κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Καλά, πότε κυκλοφορούν οι Ελβετοί; Πάντως άρχισαν να ξεμυτίζουν γύρω στις 2 το απόγευμα, που εμείς φεύγαμε.

Το περίεργο ήταν που στην Αρόσα (ελβετικές Άλπεις) που ήταν ο επόμενος μας σταθμός στην Ελβετία, είχε περισσότερο κόσμο, κι ας ήταν καλοκαιρινή περίοδος (out of season για χιονοδρομικά σπορτ) και μάλιστα Δευτέρα (η κίνηση ξεκινά τις Τετάρτες, όπως μας είπαν). Εκεί πάνω ήταν θεσπέσια! Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω: από την υπέροχη λίμνη δίπλα από το κουκλίστικο ξενοδοχείο μας; Από το τελεφερίκ που μας πήρε σε ύψος 1800 μέτρων, όπου υπήρχε ακόμα χιόνι και έβλεπες μια απίστευτη θέα; Από το μονοπάτι της φύσης που ταΐζαμε τα σκιουράκια που ήταν τόσο ήμερα που σκαρφάλωναν στα πόδια μας; Μου άρεσε πάρα πολύ! Όλη αυτή η ηρεμία, μες τη φύση, δεν περιγράφεται. Κι όσο κι αν μου αρέσει ο κόσμος, η βουή, άλλο τόσο η γαλήνη που νιώθω στην ηρεμία της φύσης.

Το μόνο αρνητικό στην Ελβετία είναι η ακρίβεια της. Παρόλο που νιώθεις αμέσως το ανώτερο βιοτικό επίπεδο σε όλα, σίγουρα αν είσαι από χώρα με διαφορετικό μισθολόγιο, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις. Έτσι, καταλήγουμε πως είναι ωραία η Ελβετία, αλλά για λίγο. 

AUUUU...stria!

Δυό φορές πήγα στην Αυστρία, και συγκεκριμένα στη Βιέννη, και στις 2 περαστική. Η πρώτη φορά ήταν μια ολόκληρη μέρα σε transit πτήση προς Ελβετία. Κατεβήκαμε, περάσαμε φαντασμαγορικά και φύγαμε. Δεν κάναμε πολλά αλλά όσα κάναμε ήταν ξεχωριστά. Καταρχάς, περιπλανηθήκαμε στο μουσείο της Πριγκίπισσας Σίσσυ, για την οποία μάθαμε πράγματα κι έπειτα, θαυμάσαμε τα παλάτια της περιοχής του κέντρου. Νομίζω τα ανάκτορα της Βιέννης είναι το σήμα κατατεθέν όλης της Ευρώπης για την αρχιτεκτονική εκείνης της εποχής. Για καλή μας τύχη, είχαμε πληροφορίες από Αυστριακούς κι έτσι φάγαμε σε καλό μέρος, γιατί τα υπόλοιπα ήταν αρκετά "τουριστικά".

Τη δεύτερη φορά, είχα περισσότερο χρόνο γιατί πιθανόν δεν επισκέφτηκα μουσεία. Έτσι, περπάτησα πολύ με την τυχαία μου παρέα και πέσαμε πάνω σε μια αγορά που ήταν το κάτι άλλο! Είχε και του πουλιού το γάλα και ήταν τόσο ζωντανή και φασαριόζα! Όπως ακριβώς πρέπει να είναι οι αγορές! Ήμασταν ακόμα τυχεροί γιατί βρεθήκαμε χωρίς να το περιμένουμε σε ένα φεστιβάλ αναβίωσης της παλιάς Βιέννης και όλοι κυκλοφορούσαν ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, πουλώντας πρέτζελ και διάφορα άλλα αυστριακά εδέσματα και ποτά. Ήταν υπέροχη έκπληξη!

Αυτό που λένε όμως, για το πράσινο της Αυστρίας, εγώ δεν το έχω δει...πιθανόν γιατί δεν ταξίδεψα στα ενδότερα της χώρας. Επιφυλάσσομαι για κάποια άλλη φορά.