Italia!

Στην Ιταλία πήγα 3 φορές. Την πρώτη πήγα σε μέρη που κανονικά δε θα επέλεγα, το Μπάρι, το Αλμπερομπέλο (Τρούλλοι) και άλλες περιοχές που δε θεωρούνται και οι πιο τουριστικές της Ιταλίας και σίγουρα δεν είναι αυτές που θα επισκεφτείς την πρώτη φορά που πας Ιταλία. Παρόλα αυτά, χάρηκα που τα είδα. Κρατάω τον περίπατο στο Μπάρι, μέσα σε κτίρια μαγικά φωτισμένα. Την αξία των Τρούλλων την κατάλαβα πολύ αργότερα. Αλλά ένα λεπτό για να δικαιολογηθώ: σε παίρνουν κάπου (όμορφα δε λέω) αλλά όταν δεν πολυξέρεις και την αξία τους, την ιστορία τους, δεν τα πολυπαρατηρείς. Απλά τα θαυμάζεις. Και μπορεί να είχε και ξεναγό κτλ, αλλά με το overwhelming της όλης κατάστασης, πού να ακούσεις; Τελοσπάντων, καλά περάσαμε. Πάντως πολλή Ιταλία δε βίωσα, ακριβώς γιατί ήταν τέτοια η φύση της εκδρομής (εκπαιδευτική με άλλο θέμα και ο περίπατος ήταν κάτι σαν μπόνους).

Τη δεύτερη φορά, το ταξίδι ήταν μοιρασμένο στα 2. Σε αυτό που δεν αποφάσιζα κατά κύριο λόγο εγώ, απλά ακολουθούσα, και στο δεύτερο μισό που ήμουν μόνη μου και ήταν ότι καλύτερο έχω ζήσει, τις περισσότερες ώρες. Λοιπόν, στο Μιλάνο, λίγα μόνο λεπτά στην κυριολεξία, με ένα άτομο που σχεδόν ένιωθα πως δε με ήθελε εκεί, και για πολλές μέρες στη συνέχεια. Εντελώς παρείσακτη. Άναυδη με τον καθεδρικό, με τίποτα άλλο απ' όσα είδα. Απλά τουρίστας. Και μετά Φλωρεντία. Για την οποία δεν έχω διαβάσει τίποτα απολύτως από πριν. Και ακριβώς γι' αυτό, ούτε την πολυαπόλαυσα. Την περπάτησα, μου άρεσε, μέχρι εδώ. Αλλά σου λέω, ήταν και η παρέα. Και στο πιο άσχημο μέρος να ήμουν, αν ήμουν μόνη ή με τη σωστή παρέα, η περιπλάνηση θα ήταν ό,τι καλύτερο. Απ' εκεί κάναμε εξορμήσεις στη Σιένα, όμορφη, στη Λούκα, ωραία, και στην Πίζα. Απ' την τελευταία κρατάω την πίτσα στην όμορφη γειτονιά. Και τα παγωτά από παντού. Και πάλι παίζει πολύ ρόλο η παρέα. Σκέφτομαι αυτά τα μέρη με άλλη παρέα ή μόνο με την παρέα του εαυτού μου και είναι τόσο διαφορετικά. Για να είμαι δίκαια όμως, ποτέ δε θα πήγαινα σε αυτές τις πόλεις, αν ακριβώς δεν με έπαιρναν αυτοί οι άνθρωποι. Άρα και πάλι χάρηκα που τα έζησα, ίσως όχι και κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες, αλλά πάλι καλά.

Και μετά έρχεται η Βενετία. Εγώ τρομερά κουρασμένη. Και με το σακ βουαγιάζ μου να με βαραίνει. Δεν την απόλαυσα όσο ήθελα. Δεν με σταμάτησε όμως από το να γευτώ τα πιο ωραία παγωτά, το πιο ωραίο δείπνο, να παρατηρήσω τη φινέτσα των Ιταλών, τη μόδα τους. Υπέροχα. 

Κι έρχεται η Ρώμη. Την πρώτη μέρα πραγματικά μόλις που με κουβαλούσαν τα πόδια μου, αλλά τουλάχιστον ήταν χωρίς το σακ βουαγιάζ μου. Τις επόμενες 2 μέρες όμως τις έζησα αντάξια των Ιταλών. Κρατάω το δείπνο (αν και μοναχικό) με την πίτσα μαργκαρίτα, την πάστα σάλε ε πέπε και την πανακότα στο εστιατόριο της περιοχής που μου εισηγήθηκε ένας Ιταλός. Τις βόλτες στα μπαράκια του Τίβερη. Την επόμενη μέρα, πιο χαλαρά, με το βιβλίο μου στο πάρκο. Άξιζα ξεκούραση. Και τα ψώνια. Όλο κόκκινα. Και μέχρι τώρα είναι από τα αγαπημένα μου κομάτια-όλα. Γεμάτες μέρες. Και η παρέα καλή. Καλύτερη και από αυτούς που ήξερα χρόνια. 

Και πάμε στην τρίτη φορά, τη μονοήμερη. Κόμο για μια μέρα. Μια πάρα πολύ ζεστή μέρα, γεμάτη υγρασία. Η λίμνη βρόμικη. Τίποτα δε μ' αρέσει για να έχω όρεξη να το περιγράψω. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το Κόμο, αυτό που είδα εγώ τουλάχιστον. Σε σχέση με την υπόλοιπη πανέμορφη Ιταλία, υστερεί πάααρα πολύ!

Κρατάω από την Ιταλία το φαγητό, τη φινέτσα, τα ηλιοτρόπια, τη ζεστασιά, τη χαρά. Σίγουρα θα ξαναπήγαινα σε γαστρονομικό ταξίδι. Κρασί, πάστα, πίτσα, παγωτό. Παράδεισος και Κόλαση μαζί.

update: Και υπήρξε και η τέταρτη φορά στην Ιταλία, λες και υπάρχει τέλος σε αυτόν τον πηγαιμό...Όσες φορές κι αν πάω, πάλι θα την ερωτεύομαι. Πήγαμε Κόμο για ακόμα μια φορά...και πάλι δεν το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ώστε να μιλήσω περαιτέρω γι' αυτό. Κατεβήκαμε Τζένοβα που νομίζω θα μας φάνταζε αλλιώς, αν δε βρίσκαμε τόοοοση κίνηση στους δρόμους. Ήταν πραγματικά απίστευτο το traffic. Η παλιά πόλη όμορφη, το λιμάνι όχι και τόσο. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να την εξερευνήσουμε αλλά ήταν πολύ μετρημένος ο χρόνος μας εκεί. Όσο για να της ρίξουμε μια κλεφτή ματιά.

Και μετά πάμε στο μεγάλο λάθος. Στα Cinque Terre. Ενώ είχαμε υπόψιν μας να πάμε εκεί και να αφήσουμε κατά μέρος την οδήγηση για 2 ολόκληρες μέρες, κλείσαμε κατά λάθος δωμάτιο σε ένα μικρό πανδοχείο πάνω στο βουνό, περίπου 15 λεπτά οδήγηση από το Μοντερόσο αλ Μάρε. Η ομορφιά των 5 μικρών χωριών (Μοντερόσσο αλ Μάρε, Βερνάτζα, Κορνίλια, Μαναρόλα και Ρίο Ματζιόρε), όμως, ισοζύγισε τα πράγματα. Ήταν η χαρά σου να τα περιδιαβαίνεις. Και κάναμε τα πάντα εκεί: περιπλανηθήκαμε στα όμορφα δρομάκια, φάγαμε δίπλα στο κύμα υπέροχα πιάτα με ψάρια, πήγαμε παραλία, ανεβήκαμε 365 σκαλιά μέχρι την Κορνίλια, προσπαθήσαμε να περπατήσουμε το Δρόμο της Αγάπης αλλά ήταν κλειστός. Με μια φράση: ζήσαμε μαγικά για 2 μέρες. Και μπορώ να πω πως οι φωτογραφίες που έχω τραβήξει είναι καλύτερες από αυτές που έχω δει σε ιστοσελίδες.

Έπειτα, κάναμε σταθμό στη Φλωρεντία. Αν και απίστευτη ζέστη την περπατήσαμε και εξαιτίας της διαφορετικής παρέας, τη χάρηκα περισσότερο από την τελευταία φορά. Ειδικά τη νύχτα, ήταν όλα τόσο υπέροχα! Κόσμος παντού: στις τρατορίες, στον καθεδρικό, στα καφέ...Μαγική πόλη...

...όπως και η Ρώμη, βέβαια, που όσο κι αν τη ζεις, δεν τη χορταίνεις! Ο Τίβερης ήταν κι αυτή τη φορά όλα τα λεφτά! Πόση κοσμοσυρροή! Πόσα πράγματα να κάνεις, να δεις, να γευτείς! Πληρότητα είναι το αίσθημα που θα χαρακτήριζε αυτό που ένιωθα. Ότι τα είχα όλα.

Και μετά από το πιο πάνω, έρχεται το απόλυτο σοκ της Νάπολης. Μια πόλη παρακμής, ερειπίων, αγένειας και βρωμιάς. Ούτε πιστεύεις πως βρίσκεσαι στην Ιταλία. Δεν κατεβήκαμε στο λιμάνι, που λένε πως είναι ωραίο, αλλά πήγαμε στα ενδότερα και φάγαμε στην πιτσαρία Αντικερί ντε Μισέλ, που αναφέρεται και στο βιβλίο Eat, Pray, Love. Η πίτσα ήταν το κάτι άλλο, το μέρος πάλι όχι. Δεν ήταν καθόλου καθαρό και είχε μια πολύ περίεργη μυρωδιά. Παρόλα αυτά, είχε ουρά από κόσμο από τις 10.30 το πρωί κι ας άνοιγε στις 11. Κι αν εμείς ήμασταν τυχεροί να πάμε από τους πρώτους, κάποιοι άλλοι έπαιρναν χαρτάκι με αριθμό για να εξυπηρετηθούν πολλή ώρα μετά.

Τελευταίος σταθμός της τελευταίας περιπλάνησης ήταν το Μπάρι, που μόνο είδαμε το λιμάνι του. Τίποτα το ιδιαίτερο και καμιά διαφορά με άλλα λιμάνια.