Στον Λίβανο πήγα 3 φορές. Από την πρώτη δε θυμάμαι τίποτα. Ίσως και να μη σταματήσαμε, δεν ξέρω.
Η δεύτερη φορά ήταν τέλεια! Κατά πολύ παράξενο τρόπο. Μαγεύτηκα με το κέντρο της πόλης, το ιταλικό εστιατόριο, το τελεφερίκ, το τεράστιο άγαλμα της Παναγίας. Μου έκανε εντύπωση το πόσα ακριβά αυτοκίνητα υπήρχαν, ιδιαίτερα σε αντίθεση με τη Συρία. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες ένα θαύμα. Κάνουν οτιδήποτε άλλο παρόμοιο που είδα να ωχριά. Φαντάζομαι πήγαμε και σε ναούς ή παλάτια-δε θυμάμαι καν αν μπήκαμε. Μα τι σημασία έχει; Πραγματικά έφυγα με μια ζεστασιά. Ίσως ήταν και η πρώτη φορά που έκανα πράγματα καθαρά τουριστικά και ξέγνοιαστα-ακούραστα.
Η τρίτη φορά έπρεπε να ήταν η καλύτερη αλλά δεν ήταν. Πέρα από το ότι έπαθα δηλητηρίαση, δεν περίμενα κάποιες συμπεριφορές από τους ντόπιους φίλους μου. Περίμενα καλύτερη φιλοξενία. Λυπάμαι. Όχι από όλους. Αλίμονο. Έμαθα για το μάτε-πήγα και σε μάτε καφέ. Πήγα στο δάσος των Κέδρων. Πήγα και στην Μπίμπλος. Αλλά όταν είσαι με τη λάθος παρέα,δεν τα απολαμβάνεις.
Κουλτούρα των Δρούζων αριστοκρατών: ιδιωτικές παραλίες απίστευτης χλιδής και υπηρεσιών-μέχρι και παρκάρισμα αυτοκινήτου, μασάζ και ότι φανταστείς, αναλόγως με το τι πληρώνεις.
Παραδοσιακή βραδιά σε ταβέρνα. Ωραία σαν εμπειρία. Ως εκεί τα εύθυμα.
Σίγουρα θα ξαναπήγαινα. Με περισσότερη ελευθερία κινήσεων την επόμενη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου