Roaming in Romania!

Ωραία εμπειρία! Ήταν ένα όμορφο τριήμερο που πραγματικά δε θεωρώ ότι χρειαζόταν περισσότερο για να δούμε το Βουκουρέστι. Μια overall άποψη που απέκτησα μετά απ' αυτή την επίσκεψη είναι ότι δεν ήταν τόσο παρηκμασμένη η χώρα όσο τη φαντάστηκα (η πρωτεύουσα τουλάχιστον!). Σίγουρα δεν έμοιαζε με άλλες πιο ανεπτυγμένες πόλεις της Ευρώπης, αλλά με τίποτα δε θύμιζε Βελιγράδι ας πούμε. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε ένα αρκετά γραφικό τετράγωνο. Τα κτίρια δε θύμιζαν πολύ κομμουνισμό, αν και δεν τα έλεγες και Βιέννη. Και το λουλουδικό πήγαινε σύννεφο! Μα τι ωραία!!! Γιατί να μην το έχουμε κι εμείς αυτό με τα λουλούδια σε αγορές και γειτονιές; Αλλάζει όλο το σκηνικό, ρε παιδί μου!

Περπατήσαμε αρκετά την πρώτη μέρα, ωραίες εκκλησίες, πλατιοί δρόμοι, πράσινο...τα γνωστά που ελκύουν την προσοχή μου. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο της παρατηρητικότητάς μου. Πήγαμε στο εθνογραφικό χωριό, αναπαράσταση παλαιότερων εποχών. Με εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική και μ' άρεσε πολύ η ιδέα του να αναπαριστούν ολόκληρο το χωριό, ακόμα και τους ανθρώπους του. Κάτι που κάνουμε στην Κύπρο σε μονοήμερα φεστιβάλ σε χωριουδάκια, αυτοί το ανήγαγαν σε open air μουσείο. Οι παραδόσεις τους δε διαφέρουν και ιδιαίτερα από τις δικές μας εντωμεταξύ. Η λίμνη δίπλα όλα τα λεφτά. Και ο πεζόδρομος και η πλατεία δίπλα, μαγικά! Τέλεια για βόλτες και ποδηλατάδες. Υπαίθριες αγορές με όλα τα καλούδια δίπλα από πάρκα. Η αψίδα ωραία, τα μικρά μπιστό επίσης.

Πολύ φτηνά όλα. Το παλάτι ήταν πράγματι τεράστιο, όπως τις περιγραφές που διαβάσαμε. Και μόλις μπήκαμε στο μεγαλύτερο πάρκο του Βουκουρεστίου, κατάλαβα το δράμα των Ρουμάνων φίλων μου που ήλθαν έναν Σεπτέμβριο στην Κύπρο που είχε καύσωνα και απίστευτη σκόνη και μου τηλεφωνούσαν πανικόβλητες ενώ βρισκόμουν στη δουλειά να με ρωτήσουν πού ήταν το πλησιέστερο πάρκο για να παν και να προστατευτούν στη δροσιά και στη σκιά του. Κι εγώ ήμουν κάπως: Πάρκο; Γούοτ ις δις; Και θα το ξαναπώ για χιλιοστή φορά, μα γιατί να μην έχουμε κι εμείς ένα δύο πάρκα και την κουλτούρα του να πηγαίνεις εκεί να χαλαρώνεις τα απογεύματα; Και είμαι κι άνθρωπος που πηγαίνω σχετικά, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι το έχω και συνήθειο, ενώ θα μ' άρεσε. 

Στο Βουκουρέστι είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ντόπιους φίλους που μας πήραν σε ένα πολύ παλιό και παραδοσιακό εστιατόριο, όπου απολαύσαμε παραδοσιακό φαγητό σε έναν υπέροχο χώρο. Δοκίμασα και πολέντα. Ακολούθως, πήγαμε στην περιοχή που βγαίνουν έξω οι Ρουμάνοι τρέντι νέοι και είχε μερικά αξιόλογα μπαράκια, στα οποία έπαιζε καλή μουσική και ο κόσμος χόρευε ακόμα κι έξω στους δρόμους. Λάικ. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, υπήρχαν και περιοχές που θύμιζαν πολύυυ τουριστικές περιοχές της Κύπρου, όπως Αγία Νάπα, και δεν το εννοώ με την καλή έννοια. Πολλά νέον φώτα, πολλοί κράχτες, τουριστική κουλτούρα. Οι φίλοι μας μας πήραν και σε ένα κλαμπ με λάτιν χορό. Απίστευτο πόσα άτομα ήταν εκεί καθαρά γι' αυτό. 

Αν θα ξαναπάω Ρουμανία, δε θα ήθελα να ήταν στο Βουκουρέστι. Έχω μια ολόκληρη λίστα με ωραίους τόπους που μου σύστησαν οι φίλοι μου και ανυπομονώ. Πάντως αξίζει τον κόπο. Go for it!

(De)luxembourg

Θα ξεκινούσα λέγοντας πως το μικρό Λουξεμβούργο δε διαφέρει πολύ από τις γειτόνισσες χώρες του (κυρίως Βέλγιο που θεωρούνται σχεδόν ένα) αλλά μετά θυμήθηκα ένα δυό πράγματα κι άλλαξα γνώμη. Το πρώτο ήταν ότι παρόλο το μικρό του μέγεθος έχει τις δικές του αποκλειστικές ιστορίες και παραδόσεις και δεύτερον, τη χλίδα του, που παρόμοια της μόνο στην Ελβετία βρήκα. 

Πήγαμε Λουξεμβούργο σε ειδική αποστολή, έτσι λίγες ήταν οι ώρες που είχα για να το εξερευνήσω και η γενικότερη άποψη που έχω είναι ότι αρχιτεκτονικά δε διαφέρει σε τίποτα από άλλες πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης. Μου θύμισε Βουδαπέστη, Πράγα, Ζυρίχη και τέτοια. Κρατάω σαν εικόνα μια μάσκα-άγαλμα που όπου κι αν βρίσκεσαι, τα μάτια της είναι στραμμένα πάνω σου. Φυσικά η παραδοσιακή αρχιτεκτονική παντρεύεται όμορφα και με πιο μοντέρνα γυάλινα κτίρια, για να μας θυμίζουν ότι εκεί γίνονται και πιο σοβαρές συναντήσεις, επιπέδου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κτλ. Πολύ πράσινο, νερό, ένα ύψωμα μες το μέσο της πόλης απ' όπου θαυμάζεις μια μαγευτική θέα με τις σκέπες των σπιτιών που φαντάζουν με παραμυθούπολη...Πέρα απ' αυτά, ακριβά αυτοκίνητα, ντύσιμο, στυλ. Το φαγητό περιείχε πάντα σολωμό και άλλα ακριβά ψάρια και τα μακαρούνς μας τα πρόσφεραν σε 20άδες στον καθένα. Γνωρίσαμε και τον πρωθυπουργό, ωραίος τυπάκος και μαγκιά του που είναι ο πρώτος γκέι Ευρωπαίος πρωθυπουργός που παντρεύτηκε με τον σύντροφό του. Πολύ μπροστά. Love it.

Κάποιες γωνιές της πόλης είναι πιο αρτιστικές. Παρακολουθήσαμε και διάφορα shows, όπως για παράδειγμα ταχυδακτυλουργικά κόλπα και μια γυναίκα που κατάπινε σπαθιά. Ζωντανή μουσική με σαξόφωνο και φυσικά χορός. 

Η μαγική μου στιγμή στο Λουξεμβούργο όμως ήταν η επίσκεψη στο κάστρο και όλες οι πανέμορφες εκπλήξεις που μας έκρυβε. Καταρχάς, το τοπίο μαγικό, δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Μας υποδέχτηκαν οι φρουροί του κάστρου, φορώντας στολές εποχής και ακολουθώντας το πρωτόκολλο. Στα ενδότερα μας περίμεναν ξυλοπόδαροι που χάριζαν στον καθένα μας μια "μαγική" χάντρα με μια ευχή στ' αυτί. Όλο αυτό σε συνεπαίρνει και αφήνεσαι να πιστέψεις το παραμύθι και να ταξιδέψεις στο όνειρο. Στη συνέχεια, μας έπαιξαν μουσική με παραδοσιακά όργανα, σάλπιγγες ανακοίνωναν τις αφίξεις διαφόρων επιτίμων, κανονική αναπαράσταση της ζωής στο παλάτι, με τους γελωτοποιούς να προσπαθούν να μας διασκεδάσουν παίζοντας με τις κορίνες και έπειτα παραθέτωντας ένα πλουσιοπάροχο δείπνο, που όμοιο του δεν ξανάφαγα. 

Το καλύτερο μας το άφησαν για το τέλος που μας είχαν για έκπληξη αποχαιρετισμού show με φωτιές. Ήταν όλα υπέροχα! 

Αυτά, λοιπόν, απ' το Λουξεμβούργο. Μικρή χώρα, μεγάλες στιγμές και εντυπώσεις!

Bulgaria it is!

Η ζωή είναι στιγμές. Καλό θα ήταν, λοιπόν, κάθε της στιγμή να έχει αξία. Όχι πως περίμενα να πάω Βουλγαρία για να το αντιληφθώ αυτό, αλλά το θυμήθηκα σκεφτόμενη πόσο κρύο, καύσωνα ή και βροχές ακόμα έφαγα για να δω όσα ήθελα να δω σε κάθε πόλη που βρέθηκα. Και μια από τις κρύες μου αναμνήσεις είναι και η Βουλγαρία. Λες και έχω ένα ανομολόγητο bucket list, με βάση το οποίο πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένο χωροχρόνο, no matter what. 

Έτσι, λοιπόν, στη Βουλγαρία αψήφησα το ψοφόκρυο και σεργιάνισα στους δρόμους της, που έχουν καθαρά κομμουνιστική αύρα, φτώχεια, αρκετό γκρι. Όσο όμως κι αν δε με εντυπωσίασαν τα διάφορα αξιοθέατα πέραν της εκκλησίας της Αγίας Σοφιάς, άλλο τόσο εκπλάγηκα με την πολυτέλεια στα καφέ και τα εστιατόριά τους. Ανοίγοντας την πόρτα ενός καφέ, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, ξέγνοιαστο, λαλίστατο, ζωηρό, αφήνοντας απ' έξω όποιαν έγνοια κι αν υπάρχει (υπάρχει;). 

Αυτό που με ξεπέρασε ήταν το πάρκο, Borisova Garden λέγεται. Τέτοιο ατελείωτο πράσινο που μέσα του χάνεται το μάτι και εσύ (στην κυριολέξία) δεν έχω ματαδεί. Πραγματικά παράδεισος για μένα. Ούτε κρύο, ούτε τίποτα μετά απ' αυτό. Ένωση με τη φύση και το βαθύτερο είναι.

Για να επανέλθω στα καθ' ημάς, υπήρξα τυχερή γιατί στη νυχτερινή ζωή είχα συνοδοιπόρους ντόπιους και πολύ μέσα στα πράγματα που μαζί τους έκανα bar crawling σε πολλά εναλλακτικά μπαράκια, από μπαρόκ στυλ μέχρι τύπου παρακμιακά στέκια με χίπστερ άποψη.

Για τουριστικούς και όχι μόνο λόγους, πήγαμε και σε βουλγάρικο ρεμπετάδικο ας το πούμε, με τον παραδοσιακό βουλγάρικο μεζέ (που ήταν τίγκα στην κόκκινη πιπεριά), τους παραδοσιακούς χορούς με τις παραδοσιακές στολές αλλά και τους ομαδικούς κυκλικούς χορούς, στυλ καλαματιανούς. 

Ωραία περάσαμε.   

Port tu gal!

Ότι και να πεις είναι λίγο για τη Λισσαβώνα. Όταν τη σκέφτομαι, με πιάνει μια αχορτασιά για τα άλλα τόσες χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να βιώσω εκεί. Είναι καταρχάς μια πολύ ζεστή στην καρδιά πόλη. (Στην πραγματικότητα κάνει λίγη ψύχρα λόγω του Ειρηνικού ωκεανού.) Είναι πολύχρωμη, πολύβουη, τσαχπίνα. 

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάθε 5 μέτρα σε σταματάνε "πλανώδιοι πωλητές" να σου πουλήσουν χόρτο επαναλαμβάνοντας: "χασίς, μαριχουάν;" και κρατώντας το ανά χείρας, κάτω απ' τη μύτη της αστυνομίας που κυκλοφορά στους ίδιους δρόμους, λες και κρατάνε μαϊντανό, όλα τα άλλα κυλούν σε πολύ γνωστούς σε μένα ρυθμούς.

Πρόσχαροι άνθρωποι, φιλικοί, ευχάριστοι. Ξέγνοιαστοι και χαλαροί. 

Ωραίες βόλτες δίπλα από τη θάλασσα αλλά και στην παλιά πόλη, κι ας είναι τουριστική. Σημείο κατατεθέν σίγουρα η Λεωφόρος Ελευθερίας με τη μεγάλη καμάρα. Ωραία αρχιτεκτονική. Ωραία ατμόσφαιρα τελοσπάντων!

Πράσινο αρκετό για μεγαλούπολη. Πλατιοί δρόμοι, όχι ιδιαίτερα φασαριόζικοι. 

Κρατάω το μοναστήρι των Ιερονυμιτών, τον πύργο του Μπελέμ και το γλυκό του Μπελέμ. Ιδιαίτερα στο πρώτο και το τρίτο απίστευτη ουρά και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελλάθηκα με κανένα από τα δύο. Θέλω να πω, το μοναστήρι είναι πιο όμορφο εξωτερικά και το γλυκό απλά οκ. Όχι τόσο του γούστου μου. 

Κρατάω επίσης Αλφάμα και το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Εξαιρετική θέα. Τόσο μαγικά. Μ' άρεσε πάρα πολύ το θεατρικό με φάδος που παρακολούθησα. Άξιζε τα λεφτά του. Καταλαβαίνεις την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας μέσα από κάτι τέτοια.

Το Πάρκο των Εθνών καλό αλλά προτιμούσα τις υπόλοιπες περιοχές περισσότερο. Πιο αληθινές, ενώ αυτό κάπως φτιαχτό και ακατοίκητο. Και όταν λείπουν οι άνθρωποι είναι λες και περπατάς σε ερειπωμένη περιοχή ή κουκλόσπιτο, βιτρίνα. 

Και πάμε πίσω στην Αλφάμα. Να την περπατήσουμε λίγο παραπάνω. Τόση πολυχρωμία, τόση χαρά, τόση διασκέδαση, λουλούδια χάρτινα παντού, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Πόσο γραφικά όλα. Σκαλιά που οδηγούν σε πλατείες και άλλα σκαλιά κι άλλες πλατείες, γεμάτες με κόσμο, με χαρούμενες φωνές, γέλια, ωραίες μυρωδιές από φαγητό κι ένα φως...αυτό το φως το κίτρινο που λατρεύω. Το πραγματικό. Όχι το άσπρο, το ψεύτικο, το εκθαμβωτικό.

Σίγουρα θα ήθελα να ξαναπάω. Τώρα πια που είναι μέσα μου όλα τόσο αλλιώτικα. 

Dublin is calling!

Βρέθηκα, που λέτε, και στα Δουβλίνα... Και λάτρεψα την όλη εμπειρία! Πραγματικά! Δεν ξέρω ακριβώς γιατί αλλά μου άφησε η Ιρλανδία μια όμορφη ζεστή αίσθηση όταν τη φέρνω στο μυαλό. Οι Ιρλανδοί πολύ θερμοί άνθρωποι, με πολύ χιούμορ, μπρίο, ζωντάνια...καμιά σχέση με τους φλεγματικούς γείτονες τους, κι ας μιλάνε την ίδια γλώσσα (λέμε τώρα). Για πρώτη φορά έπιασα το point του πως λειτουργούν τα λεωφορεία, οι μετακινήσεις σχετικά εύκολες εκεί. Περιπλανήθηκα πολύ και με τα πόδια, τα κτίρια αλλιώτικα από Ηνωμένο Βασίλειο, το πράσινο δε...πολύ, όπως κι εκεί. Το καλύτερο ανέκδοτο ήταν ο καιρός. Σε κάποιο κατάστημα σουβενίρ βρήκα φλιτζανάκια που παρίσταναν τον καιρό της Ιρλανδίας: Φθινόπωρο: βροχές, Χειμώνας: βροχές, Άνοιξη: βροχές, Καλοκαίρι: Βροχές. Όπως μας εξήγησαν οι Ιρλανδοί με τους οποίους συναναστραφήκαμε, ελάχιστες είναι οι ηλιόλουστες μέρες του χρόνου. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διακυμάνσεις στη θερμοκρασία, δεν υπάρχουν παγετοί και χιόνια λόγου χάρη. 

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν προφανώς οι παμπς. Φοβερή ατμόσφαιρα, φοβερά μουσικά γκρουπάκια, ασύγκριτα νόστιμο φαγητό! Για μπύρες, είμαι το πλέον άσχετο άτομο για να εκφέρω γνώμη, άρα πάω πάσο. Πήγαμε και στη διάσημη Temple bar. Καλή ήταν αλλά εξίσου καλές ήταν και 20 άλλες. 

Ωραίο το Trinity College, ωραία τα μουσεία και τα παλάτια, πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι ότι οι Ιρλανδοί έχουν σχέση με τους Βίκινγκς.

Κάτι που δεν θυμάμαι καθόλου και είναι απ' τα παράξενα γιατί έχω και 100 φωτογραφικές πόζες εκεί είναι τα κανάλια. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον έτρεχα πολύ να προλάβω να δω όλα τα άλλα που σίγουρα δεν αφιέρωσα στιγμή να χαλαρώσω και να τα απολαύσω. Να τα δω στ΄αλήθεια.

Πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψή μας στο brewery της Guiness. Μάθαμε πολλά για την ιστορία της μπύρας, ήπιαμε όσο άρεσε στον καθένα, μέχρι και που μάθαμε πώς να σερβίρουμε σωστά μια Guiness και εγώ τουλάχιστον έφυγα με δίπλωμα Guiness bartender. Εμ τι; 

Απ' το σεμινάριο στο οποίο συμμετείχα στο Δουβλίνο, αποκόμισα πολλά, αρκετές γνώσεις, τις οποίες χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα, άρα τίκαρα όλα τα θετικά γι' αυτό το ταξίδι.

Mission accomblished.