Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Liebe Berlin and other German cities!

Όταν πήγα, δεν ήξερα πως η αρκούδα ήταν το έμβλημά τους. Μαθαίνεις διάφορα με τα ταξίδια... Επίσης, όταν πήγα, δεν περίμενα τέτοια πανέμορφη ατμόσφαιρα. Μουσική στους δρόμους, καλλιτέχνες παντού, λουκάνικα, μπίρες, μασμαλόου μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ούτε μπορώ να φανταστώ πως θα είναι τα Χριστούγεννα. Σούπερ διάθεση και ατμόσφαιρα. 
Πήγαμε σε αρκετούς τουριστικούς χώρους αλλά για καλή μου τύχη δε με άφησαν να το παίξω τουρίστας. Από τα "τουριστικά", κρατάω το μουσείο της Περγάμου. Απαράμιλλο. Τα υπόλοιπα τώρα...Ωραία η γερμανική κουζίνα. Ωραία και η τουρκική. Ωραίες οι παμπ. Τόσο ζεστές και καμιά σχέση ούτε με αγγλικές, ούτε με ιρλανδικές. Δυνατή μουσική. Για καλή μου τύχη είχα πάει και τη χρονιά που η Γερμανία είχε κερδίσει τον διαγωνισμό της Eurovision άρα παντού ακουγόταν το Satellite της Λένας, που μ' άρεσε πολύ.
Ήμουν συνέχεια με Γερμανούς, μάθαινα για την κουλτούρα, τις συνήθειες. Το λάτρεψα το Βερολίνο. Πραγματικά. Θα γύριζα ξανά και ξανά στην εικόνα που έχω στο μυαλό.  


Χρόνια μετά, οχτώ για την ακρίβεια, ξαναπήγα στη Γερμανία. Αυτή τη φορά κατέβηκα στο Ντίσελντορφ με τελικό προορισμό τη Βόννη. Το Ντίσελντορφ ενδιαφέρον αλλά με τίποτα το φαντασμαγορικό. Δεν είχα και πολλές ώρες στη διάθεσή μου για να έχω ολοκληρωμένη άποψη, πάντως άσχημο δεν το λες. Μου έλειψε όμως αυτή η μοναδικότητα που απαντώ σε άλλες πόλεις, το Ντίσεντορφ μπορώ άνετα να το μπερδέψω στο μυαλό μου με άλλες παρόμοιες βορειοευρωπαϊκές πόλεις με το ποτάμι τους, τα πάρκα τους, κτλ.

Η Βόννη τώρα...όχι άσχημη. Πιο ενδιαφέρουσα από το Ντίσελντορφ κατ' εμένα. Με όμορφα κτίρια και καθεδρικούς, ωραίες πλατείες, όμορφες γέφυρες πάνω από τον ποταμό, ωραία μαγαζάκια, εύκολη πόλη. Πέρα από το κέντρο, τα προάστια αρκετά όμορφα αλλά μέχρι εκεί. Το peak off της Βόννης για μένα ήταν μια μπιραρία δίπλα από το ποτάμι μέσα στο πράσινο. Κι ενώ όσοι κάθονταν στην μπιραρία απολάμβαναν το φαί και το ποτό τους, μέσα στον ποταμό άλλοι έκαναν κανό κι άλλοι κολυμπούσαν. Σούπερ λάικ.
Κολονία. Όμορφη μα λίγες οι ώρες. Όμορφοι πλακόστρωτοι δρόμοι με πανέμορφα μαγαζάκια, ποταμός και γέφυρα με αμέτρητες κλειδαριές 10/10, καθεδρικός που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Μακάρι να με ξαναπάρει ο δρόμος εκεί. Πολύ θα μου άρεσε.
Overall όμως, είδα μια παρακμή στη Γερμανία σ' αυτό το δεύτερο ταξίδι. Σκουπίδια στους δρόμους, απίστευτη καθυστέρηση στους δρόμους και φτώχεια. 
Στη Γερμανία αν ξαναπάω θέλω να γυρίσω στη Δρέσδη. Και όχι μόνο.

Malta, the 4 islands.

Μάλτα. Γκόζο. Κόμινο. Ξεκινώντας από το τελευταίο, ωραία πεντακάθαρη κρυστάλλινη γαλάζια θάλασσα. Μέχρι εδώ. Καθόλου facilities, σχεδόν ούτε καν τουαλέτα. 
Μάλτα. Τη γυρίσαμε σχεδόν όλη. Κρατάω τα λιμανάκια με τις πολύχρωμες βαρκούλες, τη βαρκάδα στις θαλασσινές σπηλιές, την παλιά πόλη της Μάλτας. Χάλια η Σλιέμα και ο Σεντ Τζούλιανς. Πολύ τουριστικές περιοχές με τίποτα το αξιόλογο να κάνεις ή να θαυμάσεις. Οκ είχε πολύ ωραία εστιατόρια (Estilo). Και παραδοσιακά και μη. Πανέμορφη στιγμή η βαρκάδα στις θαλασσινές σπηλιές. Ουάο!
Γκόζο, μια μαγεία. Μακάρι να μέναμε εκεί συνέχεια. Παλιά Πόλη. Να σεργιανίζεις ανάμεσα στα όμορφα κτίρια στο νησί της Καλυψώς. Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα αλλά αν τύχαινε, στο Γκόζο θα έμενα. 

(B)russels

Στας Βρυξέλλας, αφίχθηκα μια μέρα του Ιούνη και οι 3-4 μέρες που έμεινα εκεί, ήταν και οι πιο ζεστές εκείνου του καλοκαιριού, απ' ότι έμαθα. Σημασία έχει πως εγώ θυμάμαι την πόλη ηλιόλουστη και ζεστή. Έτσι για αλλαγή, θ' αρχίσω με κάτι που με απογοήτευσε. Πολλή βρωμιά και δυσωδία. Μα πόσα σκουπίδια; Και ούτε καν κάδοι ανακύκλωσης! Και μιλάμε για την πρωτεύουσα της Ευρώπης, απ' εκεί που βγαίνουν όλες οι ρήτρες για καθαριότητες, ανακυκλώσεις και δε συμμαζεύεται. Δάσκαλε που δίδασκες και λόγον δεν εκράτας. Τελοσπάντων, όμορφη πόλη. Ειδικά η κεντρική πλατεία που είχα την τύχη και τη χαρά να παρακολουθήσω τη μεγάλη παρέλαση. Τρομερό! Ωραίες οι μπίρες (αν και δεν τις πίνω), οι βάφλες (αν και δεν τις πολυτρώω), οι πατάτες οι τηγανιτές, οι καραόλοι της θάλασσας. Μοναδικά μουσεία: παιχνιδιών, κόμικς, σοκολάτας, μπίρας. Τα λάτρεψα όλα. Ακόμα και το κουκλοθέατρο στα γαλλικά (Άμλετ). Νομίζω έζησα και λίγο σαν ντόπια. Γιατί και οι πλείστοι ντόποιοι, ξένοι είναι. Που εξερευνούν την πόλη. Το Ευρωκοινοβούλιο όπως το βλέπουμε από την τηλεόραση. Καμιά απομυθοποίηση.
Σίγουρα ακόμα λίγες μέρες τις αξίζει. Αυτά. 

Italia!

Στην Ιταλία πήγα 3 φορές. Την πρώτη πήγα σε μέρη που κανονικά δε θα επέλεγα, το Μπάρι, το Αλμπερομπέλο (Τρούλλοι) και άλλες περιοχές που δε θεωρούνται και οι πιο τουριστικές της Ιταλίας και σίγουρα δεν είναι αυτές που θα επισκεφτείς την πρώτη φορά που πας Ιταλία. Παρόλα αυτά, χάρηκα που τα είδα. Κρατάω τον περίπατο στο Μπάρι, μέσα σε κτίρια μαγικά φωτισμένα. Την αξία των Τρούλλων την κατάλαβα πολύ αργότερα. Αλλά ένα λεπτό για να δικαιολογηθώ: σε παίρνουν κάπου (όμορφα δε λέω) αλλά όταν δεν πολυξέρεις και την αξία τους, την ιστορία τους, δεν τα πολυπαρατηρείς. Απλά τα θαυμάζεις. Και μπορεί να είχε και ξεναγό κτλ, αλλά με το overwhelming της όλης κατάστασης, πού να ακούσεις; Τελοσπάντων, καλά περάσαμε. Πάντως πολλή Ιταλία δε βίωσα, ακριβώς γιατί ήταν τέτοια η φύση της εκδρομής (εκπαιδευτική με άλλο θέμα και ο περίπατος ήταν κάτι σαν μπόνους).
Τη δεύτερη φορά, το ταξίδι ήταν μοιρασμένο στα 2. Σε αυτό που δεν αποφάσιζα κατά κύριο λόγο εγώ, απλά ακολουθούσα, και στο δεύτερο μισό που ήμουν μόνη μου και ήταν ότι καλύτερο έχω ζήσει, τις περισσότερες ώρες. Λοιπόν, στο Μιλάνο, λίγα μόνο λεπτά στην κυριολεξία, με ένα άτομο που σχεδόν ένιωθα πως δε με ήθελε εκεί, και για πολλές μέρες στη συνέχεια. Εντελώς παρείσακτη. Άναυδη με τον καθεδρικό, με τίποτα άλλο απ' όσα είδα. Απλά τουρίστας. Και μετά Φλωρεντία. Για την οποία δεν έχω διαβάσει τίποτα απολύτως από πριν. Και ακριβώς γι' αυτό, ούτε την πολυαπόλαυσα. Την περπάτησα, μου άρεσε, μέχρι εδώ. Αλλά σου λέω, ήταν και η παρέα. Και στο πιο άσχημο μέρος να ήμουν, αν ήμουν μόνη ή με τη σωστή παρέα, η περιπλάνηση θα ήταν ό,τι καλύτερο. Απ' εκεί κάναμε εξορμήσεις στη Σιένα, όμορφη, στη Λούκα, ωραία, και στην Πίζα. Απ' την τελευταία κρατάω την πίτσα στην όμορφη γειτονιά. Και τα παγωτά από παντού. Και πάλι παίζει πολύ ρόλο η παρέα. Σκέφτομαι αυτά τα μέρη με άλλη παρέα ή μόνο με την παρέα του εαυτού μου και είναι τόσο διαφορετικά. Για να είμαι δίκαια όμως, ποτέ δε θα πήγαινα σε αυτές τις πόλεις, αν ακριβώς δεν με έπαιρναν αυτοί οι άνθρωποι. Άρα και πάλι χάρηκα που τα έζησα, ίσως όχι και κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες, αλλά πάλι καλά.
Και μετά έρχεται η Βενετία. Εγώ τρομερά κουρασμένη. Και με το σακ βουαγιάζ μου να με βαραίνει. Δεν την απόλαυσα όσο ήθελα. Δεν με σταμάτησε όμως από το να γευτώ τα πιο ωραία παγωτά, το πιο ωραίο δείπνο, να παρατηρήσω τη φινέτσα των Ιταλών, τη μόδα τους. Υπέροχα. 
Κι έρχεται η Ρώμη. Την πρώτη μέρα πραγματικά μόλις που με κουβαλούσαν τα πόδια μου, αλλά τουλάχιστον ήταν χωρίς το σακ βουαγιάζ μου. Τις επόμενες 2 μέρες όμως τις έζησα αντάξια των Ιταλών. Κρατάω το δείπνο (αν και μοναχικό) με την πίτσα μαργκαρίτα, την πάστα σάλε ε πέπε και την πανακότα στο εστιατόριο της περιοχής που μου εισηγήθηκε ένας Ιταλός. Τις βόλτες στα μπαράκια του Τίβερη. Την επόμενη μέρα, πιο χαλαρά, με το βιβλίο μου στο πάρκο. Άξιζα ξεκούραση. Και τα ψώνια. Όλο κόκκινα. Και μέχρι τώρα είναι από τα αγαπημένα μου κομάτια-όλα. Γεμάτες μέρες. Και η παρέα καλή. Καλύτερη και από αυτούς που ήξερα χρόνια. 
Και πάμε στην τρίτη φορά, τη μονοήμερη. Κόμο για μια μέρα. Μια πάρα πολύ ζεστή μέρα, γεμάτη υγρασία. Η λίμνη βρόμικη. Τίποτα δε μ' αρέσει για να έχω όρεξη να το περιγράψω. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το Κόμο, αυτό που είδα εγώ τουλάχιστον. Σε σχέση με την υπόλοιπη πανέμορφη Ιταλία, υστερεί πάααρα πολύ!
Κρατάω από την Ιταλία το φαγητό, τη φινέτσα, τα ηλιοτρόπια, τη ζεστασιά, τη χαρά. Σίγουρα θα ξαναπήγαινα σε γαστρονομικό ταξίδι. Κρασί, πάστα, πίτσα, παγωτό. Παράδεισος και Κόλαση μαζί.
update: Και υπήρξε και η τέταρτη φορά στην Ιταλία, λες και υπάρχει τέλος σε αυτόν τον πηγαιμό...Όσες φορές κι αν πάω, πάλι θα την ερωτεύομαι. Πήγαμε Κόμο για ακόμα μια φορά...και πάλι δεν το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ώστε να μιλήσω περαιτέρω γι' αυτό. Κατεβήκαμε Τζένοβα που νομίζω θα μας φάνταζε αλλιώς, αν δε βρίσκαμε τόοοοση κίνηση στους δρόμους. Ήταν πραγματικά απίστευτο το traffic. Η παλιά πόλη όμορφη, το λιμάνι όχι και τόσο. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να την εξερευνήσουμε αλλά ήταν πολύ μετρημένος ο χρόνος μας εκεί. Όσο για να της ρίξουμε μια κλεφτή ματιά.
Και μετά πάμε στο μεγάλο λάθος. Στα Cinque Terre. Ενώ είχαμε υπόψιν μας να πάμε εκεί και να αφήσουμε κατά μέρος την οδήγηση για 2 ολόκληρες μέρες, κλείσαμε κατά λάθος δωμάτιο σε ένα μικρό πανδοχείο πάνω στο βουνό, περίπου 15 λεπτά οδήγηση από το Μοντερόσο αλ Μάρε. Η ομορφιά των 5 μικρών χωριών (Μοντερόσσο αλ Μάρε, Βερνάτζα, Κορνίλια, Μαναρόλα και Ρίο Ματζιόρε), όμως, ισοζύγισε τα πράγματα. Ήταν η χαρά σου να τα περιδιαβαίνεις. Και κάναμε τα πάντα εκεί: περιπλανηθήκαμε στα όμορφα δρομάκια, φάγαμε δίπλα στο κύμα υπέροχα πιάτα με ψάρια, πήγαμε παραλία, ανεβήκαμε 365 σκαλιά μέχρι την Κορνίλια, προσπαθήσαμε να περπατήσουμε το Δρόμο της Αγάπης αλλά ήταν κλειστός. Με μια φράση: ζήσαμε μαγικά για 2 μέρες. Και μπορώ να πω πως οι φωτογραφίες που έχω τραβήξει είναι καλύτερες από αυτές που έχω δει σε ιστοσελίδες.
Έπειτα, κάναμε σταθμό στη Φλωρεντία. Αν και απίστευτη ζέστη την περπατήσαμε και εξαιτίας της διαφορετικής παρέας, τη χάρηκα περισσότερο από την τελευταία φορά. Ειδικά τη νύχτα, ήταν όλα τόσο υπέροχα! Κόσμος παντού: στις τρατορίες, στον καθεδρικό, στα καφέ...Μαγική πόλη...
...όπως και η Ρώμη, βέβαια, που όσο κι αν τη ζεις, δεν τη χορταίνεις! Ο Τίβερης ήταν κι αυτή τη φορά όλα τα λεφτά! Πόση κοσμοσυρροή! Πόσα πράγματα να κάνεις, να δεις, να γευτείς! Πληρότητα είναι το αίσθημα που θα χαρακτήριζε αυτό που ένιωθα. Ότι τα είχα όλα.
Και μετά από το πιο πάνω, έρχεται το απόλυτο σοκ της Νάπολης. Μια πόλη παρακμής, ερειπίων, αγένειας και βρωμιάς. Ούτε πιστεύεις πως βρίσκεσαι στην Ιταλία. Δεν κατεβήκαμε στο λιμάνι, που λένε πως είναι ωραίο, αλλά πήγαμε στα ενδότερα και φάγαμε στην πιτσαρία Αντικερί ντε Μισέλ, που αναφέρεται και στο βιβλίο Eat, Pray, Love. Η πίτσα ήταν το κάτι άλλο, το μέρος πάλι όχι. Δεν ήταν καθόλου καθαρό και είχε μια πολύ περίεργη μυρωδιά. Παρόλα αυτά, είχε ουρά από κόσμο από τις 10.30 το πρωί κι ας άνοιγε στις 11. Κι αν εμείς ήμασταν τυχεροί να πάμε από τους πρώτους, κάποιοι άλλοι έπαιρναν χαρτάκι με αριθμό για να εξυπηρετηθούν πολλή ώρα μετά.
Τελευταίος σταθμός της τελευταίας περιπλάνησης ήταν το Μπάρι, που μόνο είδαμε το λιμάνι του. Τίποτα το ιδιαίτερο και καμιά διαφορά με άλλα λιμάνια.

Prague, etc

Στην Πράγα ήμουν ο εξουθενωτικός τουρίστας που ήθελε να τα κάνει όλα σε λίγες μόνο ώρες, χωρίς στιγμή ξεκούρασης. Αυτό που θα κρατήσω όμως είναι η νύχτα στην παμπ, αν και ήμασταν overdressed. Δεν είχα ακόμα πιάσει το vibe του ντόπιου ή ίσως της παμπ. Για μας το να βγεις έξω σήμαινε τότε φτιάχνεσαι. 
Δε μ' άρεσε η τουριστική περιοχή του έξω, ίσως μόνο το μπαράκι τζαζ που μας είχε στείλει κάποιος για άλλο λόγο. Γιατί ακριβώς εκείνος ήταν ψαγμένος, όχι τουριστάκιας σαν κι εμάς (σαν κι εμένα για να είμαι πιο σωστή). Πανέμορφη η περιοχή του κάστρου, ονειρική θέα. Πραγματικά το απόλαυσα. Το φαγητό που μας σύστησαν όχι και τόσο σούπερ, μπορεί να φταίει το πιάτο που επέλεξα. Πάντως ο χώρος οκ.
Ωραίο και το αστρολογικό ρολόι, όπως και η κεντρική πλατεία.
Πήγαμε και Κάρλοβυ βάρυ πάλι χάρη σε ντόπιους θαμώνες. Ωραία ήτανε αν και δεν ξετρελάθηκα. Λίγο χαοτικά. Οι καθρέφτες είχαν πλάκα. Από τότε επιλέγω να κάνω πάντα κάτι που θεωρείται παιδική ατραξιόν. Περνάς ακόμα πιο καλά.
Γενικά θα ξαναπήγαινα για να περπατήσω τη γέφυρα του Καρόλου. Για να περπατήσω γενικά. Όχι να τρέχω όπως τότε. Γιατί περνώντας και ξεπερνώντας αυτή τη φάση του εξουθενωτικού τουρίστα, έχω γίνει πιο επιλεκτική. Μαζεύω πλέον στιγμές στα μέρη κι όχι τη φωτογραφία. Δεν είμαι κοιμώμενη όμως όπως παλιά, τώρα έχω μάτια, αυτιά και γενικότερα όλους τους αισθητήρες ανοιχτούς. Είμαι πλέον ταξιδιώτρια. Άρα την Πράγα θα ήθελα να την ξαναταξιδέψω, διαφορετικά. 

France, l' amour!

Το ξύπνημα! Κι ενώ κοιμόμουν στα καλά του καθουμένου, αποφασίζω να πάω σε αυτό το ταξίδι στο Παρίσι με ένα άτομο που ζει κυριολεκτικά για να τα ρουφάει όλα (τουλάχιστον εκείνη την εποχή). Και εξερευνούμε το Παρίσι εξονυχιστικά! Και τι δεν είδαμε, και που δεν περπατήσαμε; Εννοείται Πύργος του Άιφελ, πολλές γέφυρες, κήπος του Λουξεμβούργου, μουσείο Λούβρου, Αψίδα του Θριάμβου, Παναγία των Παρισίων, Σακρ Κερ, μουσείο Σαλβαντόρ Νταλί. Παρόλο που και πάλι δεν είχα την αίσθηση του πόσο σημαντικά ήταν όλα αυτά, εντούτοις τα ρούφαγα γιατί μ' άρεσε η ιδέα του να τα δω όλα, ή τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορούσα! 
Αυτό που με μαγεύει περισσότερο είναι οι κήποι των Βερσαλλιών. Όχι το παλάτι, καθόλου. Αλλά οι κήποι; Αλήθεια τώρα; Ζούσαν σε τέτοια μέρη άνθρωποι; Απίστευτο!
Το Παρίσι, αν ξαναπήγαινα τώρα, θα αρνιόμουν να μπω οπουδήποτε. Θα το περπατούσα απλά, σαν Παρισιάνα που πάει βόλτα. Θα σταματούσα για μπαγκέτες, για φαγητό, για κρέπες, για λουλούδια. Θα έτρωγα αργά, μπουκιά μπουκιά, θα απολάμβανα τις γεύσεις. Και κρασί μπόλικο. 
Το Παρίσι έχει μια κομψότητα διαφορετική, ίσως και λίγο ψυχρή θα μπορούσα να πω. Αριστοκρατική φινέτσα. Δε μοιάζει με την ατημελησία των ισπανικών πόλεων αλλά ούτε και με τους σικάτους Ιταλούς-εκείνοι είναι σαφώς πιο θερμοί. 
Να ζήσω μόνιμα δε θα το επέλεγα. Να ζήσω για λίγους μήνες σίγουρα. Τώρα Γαλλία δεν είναι μόνο το Παρίσι άρα επιφυλάσσομαι για τις επόμενες φορές που θα επισκεφτώ κι άλλα γαλλικά μέρη και θα τα ζήσω όλα αλλιώς. 
Update: Στη δεύτερη μου επίσκεψη, λοιπόν, όλα ήταν διαφορετικά. Καταρχάς, δεν έφτασα αεροπορικώς αλλά με πλοίο, απ' το Ντόβερ στο Καλαί. Η πρώτη μας στάση ήταν η πόλη Ρέιμς, στην οποία το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε για champagne tasting. Ξεναγηθήκαμε στα υπόγεια κελλάρια της σαμπάνιας Mumm που χρονολογούνται πάνω από αιώνα. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία που μας άφησε την ευχάριστη αίσθηση των μπουρμπουλήθρων στο στόμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και μας άνοιξε την όρεξη για άλλα. Μετά τη σαμπάνια, βγήκαμε για σεργιάνι. Τα πρώτα λεπτά ήμασταν τελείως χαμένοι μιας και ήμασταν σε εντελώς λάθος περιοχή για τα γούστα μας, αλλά και χωρίς καμιά ταξιδιωτική αξία. Με τη βοήθεια του gps, φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο και περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια του με αξιοσημείωτα αξιοθέατα τους καθεδρικούς (πρόσφατα έμαθα ότι στην Αμμόχωστο, ο καθεδρικός του Αγίου Νικολάου, που είναι και η κεντρική εκκλησία της πόλης είναι πανομοιότυπος με τον κύριο καθεδρικό της Ρέιμς) και το δημαρχείο, αλλά και τις όμορφες πλατείες. Όμως φευ! Φεύγοντας ανακαλύψαμε μια ακόμα πιο όμορφη περιοχή, που όμως δεν είχαμε τον χρόνο να την εξερευνήσουμε. Κάτι άλλο που αξίζει να αναφέρω είναι ότι το φαγητό ήταν καταπληκτικό και οι μερίδες πολύ ικανοποιητικές, κάτι που δεν είχα συνηθίσει στο Παρίσι. Παρόλο που είχαμε πάει σε "τουριστικό" εστιατόριο να φάμε, η γαλλική φινέτσα στο φαγητό δεν έλειπε ούτε κατά διάνοια. 
Δεύτερη μας στάση, το πανέμορφο Στρασβούργο. Και να μου το έλεγαν, δε θα το πίστευα πως η πιο όμορφη πόλη της Γαλλίας δεν είναι το Παρίσι. Πραγματικά το Στραβούργο μας άφησε άφωνους. Όχι μόνο με τα υπέροχα τοπία, τους κήπους, το ποτάμι, τον καθεδρικό και το ασύλληπτο φαγητό σε ένα γραφικό winstub, αλλά κυρίως για τη ζωντάνια του. Κάθε ώρα και στιγμή υπήρχαν άνθρωποι στον δρόμο, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μπαρ. Χαρά Θεού αν σ' αρέσει η πολυκοσμία. Θα μπορούσα άνετα να ζήσω εκεί σε αυτή τη μητρόπολη, που δεν της λείπει τίποτα. Και πραγματικά σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά θα ήταν αν ζούσα σε μια τέτοια μεγάλη πόλη...Καταρχάς, δε θα ξαναχρησιμοποιούσα με την καμία αυτοκίνητο, μεγάλη ευτυχία τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας. Επίσης, δε θα με πτοούσε ο καιρός μπροστά στα τόσα που θα είχα να ανακαλύψω. Τέλος, πιστεύω πως άμα είναι τόσο μεγάλη μια πόλη, δύσκολα γίνεται ρουτίνα.  
Αφήσαμε πίσω μας το κοσμοπολίτικο Στρασβούργο και κατευθυνθήκαμε σε άλλα όμορφα και γραφικά μέρη. Η πρώτη μικρή πολή που επισκεφτήκαμε ήταν το Κόλμαρ. Άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις. Μια μικρή παραμυθούπολη, σε όλα του. Στα κτίρια, στα δρομάκια, στη διακόσμηση των εστιατορίων, στα κανάλια, στους τόοοοσους ανθώνες! Λουλουδούπολη και το Κόλμαρ και το Εγκουίσειμ, το οποίο επισκεφτήκαμε αργότερα την ίδια μέρα. Μετά από την επίσκεψη μου σε αυτές τις μικρές πόλεις, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αποκτούν τέτοια κουλτούρα λουλουδιών μικρές πόλεις ή κοινότητες στη χώρα μας. Είναι πραγματικά πολύ απλό. Απλά φυτεύεις πολύχρωμα λουλούδια στο κατώφλι σου και ομορφαίνει όλος ο δρόμος (κάτι τέτοιο οφείλω να πω πως το παρατήρησα περισσότερο στα κατεχόμενα-όντως εκεί ασχολούνται περισσότερο με τα λουλούδια τους).
Αυτά, λοιπόν, από τη γαλλική γειτονιά που είμαι σίγουρη πως έχει ακόμα πολλά να ανακαλύψει κανείς...

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Espana joder!

3 φορές πήγα Ισπανία. Τις 2 πρώτες Βαρκελώνη, την τρίτη πρωτεύουσα, Μαδρίτη. 
Την πρώτη φορά ήταν τον καιρό της τυφλής εποχής. Απλά ακολουθούσα. Κι όμως είδα τόσα πολλά. Ακριβώς γιατί ήμασταν με ντόπιους- κι ας μην ήταν απ' εκεί. Ζούσαν εκεί και ήξεραν τα πιο όμορφα μέρη. Τη Σαμπανιερία. Τις αγορές με τα κάθε λογής καλούδια. Τα ωραία μπαρ με τα χαλιά και τα πουφ. Οι δρόμοι γεμάτοι με ζωντανά αγάλματα-πρώτη φορά έβλεπα. Τζιρόνα-πανέμορφη πόλη. Παλάτι με πανοραμική θέα. Μπαρσελονέτα να αλλάζουμε μπαράκια κάθε μισή ώρα. Κάτι τέτοια δεν τα ζεις εκτός αν ξέρεις πως να τα ζήσεις. Και κάτι τέτοιο μπορεί να στο δείξει μόνο ένας ντόπιος. Ταραγκόνα πανέμορφη.
Τη δεύτερη φορά που πήγα, σαν τουρίστας πολύ μελετημένος πια και ενώ ήξερα σχεδόν τα πάντα θεωρητικά, τίποτα απ' αυτά δεν έζησα. Φυσικά κέρδισα άλλα πράγματα. Είδα τα μουσεία. Τη Σαγκράδα Φαμίλια από ψηλά και ξανά το Πάρκο Γκουέλ αλλά και κάποια σπίτια του Γκαουντί. Είδα τα φωτισμένα νερά, φάγαμε υπέροχο φαγητό στην κλειστή παλιά πόλη. Είδαμε παλάτια και καθεδρικούς (νομίζω τους είχα ξαναδεί αλλά πού να θυμάμαι; τόσο λίγη προσοχή την πρώτη φορά!). Μια φορά που αφεθήκαμε να χαθούμε στις γειτονιές, μας συνέβηκαν τα πιο ωραία. Εν τέλει καταλήξαμε στην παραλία, φάγαμε ωραία και μας χάρισαν και δωρεάν εισιτήρια για διάφορα μέρη κάποιοι Αμερικανοί τουρίστες. Τέλεια! Αν ξαναπήγαινα, θα χρησιμοποιούσα το Πάρκο Γκουέλ σαν ντόπιος, όχι σαν αξιοθέατο.
Μαδρίτη. Παράξενο. Ενώ είναι το πιο πρόσφατο ταξίδι δε θυμάμαι και πολλά. Την Πλατεία Ρεάλ. Τον όμορφο κήπο με τα μουσεία. Το παλάτι. Τα ποτά στα γεμάτα καφέ της γειτονιάς. Την αφόρητη ζέστη. Τα μετρό. Το παραδοσιακό φαγητό που ήταν καλό αλλά με μερικές δυσάρεστες εκπλήξεις. Και φυσικά το φλαμένγκο. Ωραία εμπειρία. Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα για φλαμένγκο στο ίδιο μέρος. Ίσως κάπου πιο αυθόρμητα αλλά όχι σαν παράσταση. 
Αν θέλω να ξαναπάω στην Ισπανία; Σίγουρα. Είμαι σίγουρη πως τίποτα δεν είδα. Πάντως τη μόνη φορά που έμεινα σε σπίτι (την πρώτη) νόμιζα πως έτυχε το σπίτι που με φιλοξενούσε να είναι τόσο περίεργο και ασυγύριστο και οι άνθρωποι κάπως... αλλά παρακολουθώντας ταινίες ισπανικές ανακαλύπτω ότι πραγματικά όλα τα σπίτια τους έχουν μια ανέμελη ασυγύριστη διάθεση, καμιά σχέση με το λαμπερό και απαστράπτον παρουσιαστικό των σπιτιών των χολιγουντιανών ταινιών. Στ' αλήθεια, θα ήθελα να γνωριστώ/βρεθώ με κάποιους ντόπιους την επόμενη φορά για να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για την Ισπανία.  

Your majesty United Kingdom

Την πρώτη φορά που πήγα έζησα εκεί ένα χρόνο, και συγκεκριμένα στο Μπέρμινγκχαμ. Τη δεύτερη φορά 3 βδομάδες για διακοπές. Την τρίτη φορά που πήγα έζησα πάλι Μπέρμ για ένα μήνα αλλά κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Την τέταρτη έμεινα μόνο μια βραδιά.
Σαν φοιτήτρια εκεί πέρασα μια από τις πιο όμορφες χρονιές της ζωής μου. Σίγουρα ήταν μια χρονιά που με στιγμάτισε. Απέκτησα φίλους ζωής. Απέκτησα εμπειρίες και γνώσεις κυρίως από τις συναναστροφές μου με άλλους παρά από τη σχολή. Γι΄αυτό είναι ωραία να σπουδάζεις στην Αγγλία. Γιατί μαζεύει φοιτητόκοσμο από όλο τον πλανήτη. Όλος ο πλανήτης στο πανεπιστήμιο σου, στη σχολή σου, στη γειτονιά σου, στην εστία σου, στο σπίτι σου. Δηλαδή πρέπει να είσαι πολύ αλλού για να μην τα καταφέρεις να κάνεις mingle. Και δυστυχώς Κύπριοι που αρνούνται να συναναστραφούν με οποιονδήποτε δεν έχει μητρική την ελληνική, υπάρχουν πολλοί. 
Η Αγγλία σαν χώρα να ζεις τώρα...εύκολη, αρκετά ασφαλής, παρέχει υπηρεσίες, ακρίβεια. Μ' άρεσαν τα τρένα. Πολύ. Πάρα πολύ. Γενικά η τόσο διαφορετική ατμόσφαιρα μ΄άρεσε. Τόσο διαφορετική από μας. Να μπεις σειρά, να αγοράσεις εισιτήριο, να βγεις, να βρεις πλατφόρμες. Πραγματικά με βοήθησε πολύ στις μετέπειτα μετακινήσεις μου ανά τον κόσμο. Αφού εκεί το είχα σαν τρόπο ζωής, μετά μου φαινόταν σαν παιχνιδάκι. 
Τα κανάλια της πόλης μου όμορφα αλλά όχι και μαγικά. Θα μπορούσαν και καλύτερα. Ίσως ως φοιτητές να μην τα αξιοποιούσαμε και σωστά. Αλλά για κάποιο λόγο ήταν και λίγο βαρετά σε εκείνη την περιοχή. Εμάς για άλλα διψούσε η ψυχή μας. Για πιο ζωντανές ατμόσφαιρες, χορούς, φαγητό, διασκέδαση. Πολύ πιο μετά ανακάλυψα και την άλλη περιοχή, την πιο ακριβή, αλλά και πιο πριν να την έβρισκα δε θα ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του φοιτητή. Περπάτημα δεν έκανα πολύ. Τώρα νομίζω θα το προσπαθούσα περισσότερο και μόνη. Τότε αποζητούσα περισσότερο την παρέα. Και είχε όμως όλα τα απαραίτητα για μένα το να περπατήσεις η πόλη αυτή. Ακόμα και λίμνη. Που δεν ξέρω γιατί δεν την επισκεπτόμουν τόσο συχνά. Γενικά την έβγαζα περισσότερο στη γειτονιά. Καλά, έπρεπε να διαβάζουμε κιόλας. Και οι ελεύθερες ώρες δεν ήταν τόσες ώστε να έχω την πολυτέλεια να τις περνώ μόνη. Άσε που τότε δεν το επιδίωκα ούτε το ζητούσα καν. Η περιοχή της Χάρμπορν; όμορφη. Σέλι Όουκ δεν πολυπηγαίναμε. Γενικά δεν ξέρω τι κάναμε-όλο Μπρόουντ Στριτ και εγώ προσωπικά Μπουλ Ρινγκ. Να που έτρωγα τις μοναχικές μου ώρες-πάλι ανάμεσα σε κόσμο. Στ' αλήθεια όμως ήταν πολύ μελαγχολικό, ακόμα και τώρα σαν ιδέα, να περπατάς μόνος στη φύση.  Ενώ εδώ φαντάζει τόσο γαλήνιο και ειρηνικό. Εκεί μου φαινόταν φαντασμαγορικό να τρώω σε ένα όμορφο καφέ και να παρακολουθώ τον κόσμο μόνη. Νομίζω είναι επειδή εκεί ήταν μουντός ο καιρός, ήθελες κάποιον να σου χρωματίσει τη μέρα. Ή επειδή περνούσες τόσες ώρες μόνος/η στο δωμάτιό σου διαβάζοντας κτλ που μετά αποζητούσες συντροφιά. Ενώ εδώ με τόση βαβούρα που έχει η μέρα σου, αποζητάς τη μοναξιά σου.
Οι άλλες περιοχές;Στράντφορντ άπον Έιβον. Το μέρος απ' όπου κατάγεται ο Σαίξπηρ. Πολύ όμορφο! Το ίδιο και το Γουόρικ. Αν έκανες εκδρομές, που δεν πολυκάναμε, έβρισκες φανταστικά τοπία. 
Αυτό που θα ήθελα να ξανακάνω γιατί πήγε στραβά λόγω παρέας είναι το Λέικ Ντίστρικτ. Παναγία μου, τι μαγεία! Οκ, ακόμα και τα χόστελς αλλιώς θα τα ζούσα. Ειδικά σαν φοιτήτρια. Τώρα πια είναι αργά. Δεν είμαστε γι' αυτά. Αλλά αν ξανατύχει κάτι, τα χόστελς είναι εύκολος τρόπος γνωριμίας με κόσμο από αλλού.
Λονδίνο. Χμ, όταν πηγαίνεις σε ακριβά μέρη λόγω πλούσιων φίλων βιώνεις ένα Λονδίνο εντελώς διαφορετικό-ακριβά εστιατόρια, κρασί, κλάμπινγκ. Αν και την πρώτη φορά που πήγα, την έβγαλα στο καζίνο-χμ, ανία στο μεγαλείο της. Ουτε στο Μπερμ μου άρεσε ποτέ. Μόνο για την πλάκα πήγαινα.
 Την τρίτη φορά Λονδίνο σαν φοιτήτρι πήγαινα σαν χαμένη ακολουθώντας το τσούρμο, ούτε ήξερα τι είχε το Λονδίνο, ούτε περίμενα κάτι να δω. Για καλή μου τύχη, ήταν οι άλλοι πιο ενημερωμένοι και είδα διάφορα, τότε κανένα τουριστικό στοιχείο πάνω μου, ούτε καν περιέργεια.  Απλά για την παρέα πήγαινα. Και δε θα με πείραζε αν απλά ακολουθούσα  τη ροή των πραγμάτων, αλλά ούτε και έδινα καμία σημασία σε αυτά που έβλεπα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί δεν είχα έτσι κι αλλιώς τον έλεγχο του ταξιδιού. 
Σάουθάμπτον-όμορφα! Και το κότερο θαύμα. Το ίδιο και το νησί. Άιλ οφ Γουάιτ. Σίγουρα θα ήταν αλλιώς σήμερα αλλά οι εμπειρίες είναι εμπειρίες όποτε και να τις ζήσεις. Κι εγώ εκεί θυμάμαι να πέρασα  καλά. 
Μπράιτον. Και πάλι τυφλή, ότι έπιανε τυχαία το μάτι μου, ακολουθώντας τους άλλους. Ούτε είχα ψάξει από πριν να δω τι είχε, ούτε είχα τέτοιες έγνοιες. Προβατάκι. Είδα όμως όμορφα πράγματα. Απόλαυσα στιγμές. Το πιέρ δε με πολυενθουσίασε. Ούτε η θάλασσα. 
Δεύτερη φορά, Λιντς. Τουρίστρια. Είδα τα πάντα με άλλη ματιά. Τα απόλαυσα στο μέγιστο. Πιο μαζεμένη πόλη. Πιο κομψή θα μπορούσα να πω σε ορισμένα στοιχεία. Και πάλι Μπερμ, αλλιώτικα. Πιο ποιοτικά. Είναι και 3 χρόνια μετά, 3 χρόνια πιο ώριμη. 
Μπλάκμπουλ. Χαχα! Γέλιο! Ωραία εμπειρία με φίλες. Απ' αυτά που σου μένουν. Από το ρόουντ τριπ, μέχρι το λούνα παρκ, το ολ γιου καν ιτ κινέζικο, το μπετ εντ (ίνγκλις) μπρέκφαστ, όλα τέλεια. Και το πιέρ καλό. 
Τρίτη φορά και φαρμακερή. Λονδίνο και μετά Μπερμ. Λονδίνο χαμένες. Μπερμ ακόμα χειρότερα. Κι όμως περπατούσα καθημερινά την Μπρόουντ στριτ σαν να ήμουν μια άλλη (μα ήμουν μια άλλη). Πρόλαβα και είδα και έκθεση τέχνης σε μουσείο, πήγαινα στη βιβλιοθήκη για δωρεάν ίντερνετ, έψαχνα δουλειά στα γνώριμα μου μέρη (Πανεπιστήμιο και Μπουλ Ρινγκ). Δύσκολες στιγμές. Ευτυχώς που έκανε παγωνιά για να με κρατάει όρθια. Ευτυχώς που μέσα ήταν ζεστά για να μη χάσω και τα τελευταία απομεινάρια λογικής που μου είχαν απομείνει. Ξενοδοχεία διάφορα. Να τρελαθείς. Γειτονιές περίεργες. Να μην ξέρεις από πού να φύγεις. Τα ζήσαμε κι αυτά. 
Τέταρτη φορά. Μια νύχτα στο Λονδίνο. Με τα μάτια κάποιων άλλων. Που έζησαν εκεί. Σε δικά τους κατατόπια. Όμορφα στολισμένα λόγω Χριστουγέννων. ΠΑΓΩΝΙΑ! 
Μια άλλη φορά που πήγα για λίγες ώρες ήταν στο Μάντσεστερ...Δεν είδα πολλά. Ωραίοι δρόμοι, δε λέω, αλλά δεν έμεινα αρκετά για να ανακαλύψω τους ρυθμους του.
Αγγλία όβερολ. Τι να πω; Έντονη. Σίγουρα καμιά φορά που πήγα δεν πέρασε απαρατήρητη από τη ζωή μου. Μπορεί και όλες να με στιγμάτισαν. 
Update: Ξαναβρέθηκα λοιπόν σε βρετανικά εδάφη και δη στο Λονδίνο. Καθόλου σαν τουρίστρια, ούτε καν σαν ταξιδιώτρια. Λόγω της επαγγελματικής φύσης του ταξιδιού, μάλλον σαν μόνιμη κάτοικος το βίωσα αυτό το ταξίδι. Αυτό που μου έμεινε με όμορφα συναισθήματα είναι όσα έχω κάνει περπατώντας: όμορφες, καθαρές και συγυρισμένες γειτονιές με κήπους (αν και απόρησα πόσο διάστημα του χρόνου μένουν ανθισμένοι), εύκολη συγκοινωνία, πληθώρα επιλογών στα πάντα. Η ζωή εκεί όπως τη βίωσα μέσα από τα μάτια κάποιων συγγενών που μας φιλοξένησαν για φαγητό, μου φάνηκε αρκετά εσωστρεφής. Δηλαδή, ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος στο εσωτερικό του σπιτιού πρέπει να περνιέται. Και λόγω καιρού αλλά και λόγω της ακριβής ζωής. Τώρα, όσον αφορά την εντύπωση που μου έμεινε κατά τη διάρκεια της χρήσης αυτοκινήτου, μόνο μια λέξη μπορεί να τα πει όλα: βαρεμάρα, βαρεμάρα και αγανάκτηση αν μπορώ να προσθέσω ακόμα μια. Μα καλά, πόση κίνηση μπορεί να υπάρχει; Πόσος πολύτιμος χρόνος χάνεται στις μετακινήσεις με αυτοκίνητο; Πραγματικά, αν έμενα στο Ηνωμένο Βασίλειο με το τόσο άρτιο και ακριβές δίκτυο συγκοινωνιών, δε θα έπαιρνα ποτέ μου αυτοκίνητο. Κάνει τη ζωή πιο δύσκολη, αντί να την ευκολύνει. Τώρα θα μου πεις, είναι πάντα στη διάθεσή σου ένα αυτοκίνητο, σε μια ώρα δύσκολη, αλλά ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή, πάρε ένα ταξί. Σίγουρα το πρόγραμμα θα διαμορφωνόταν/οργανωνόταν πολύ διαφορετικά αν υπήρχε πλήρης εξάρτηση από τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, αλλά ίσως να έκανε και τα πράγματα πιο απλά από μια άποψη. Θα επέλεγες ένα πράγμα να κάνεις/απολαύσεις σε μια μέρα και όχι να τρέχεις σε 10 μέρη να τα προλάβεις όλα. Σκέψεις...







OH Lebanon!

Στον Λίβανο πήγα 3 φορές. Από την πρώτη δε θυμάμαι τίποτα. Ίσως και να μη σταματήσαμε, δεν ξέρω. 
Η δεύτερη φορά ήταν τέλεια! Κατά πολύ παράξενο τρόπο. Μαγεύτηκα με το κέντρο της πόλης, το ιταλικό εστιατόριο, το τελεφερίκ, το τεράστιο άγαλμα της Παναγίας. Μου έκανε εντύπωση το πόσα ακριβά αυτοκίνητα υπήρχαν, ιδιαίτερα σε αντίθεση με τη Συρία. Οι σταλακτίτες και οι σταλαγμίτες ένα θαύμα. Κάνουν οτιδήποτε άλλο παρόμοιο που είδα να ωχριά. Φαντάζομαι πήγαμε και σε ναούς ή παλάτια-δε θυμάμαι καν αν μπήκαμε. Μα τι σημασία έχει; Πραγματικά έφυγα με μια ζεστασιά. Ίσως ήταν και η πρώτη φορά που έκανα πράγματα καθαρά τουριστικά και ξέγνοιαστα-ακούραστα.
Η τρίτη φορά έπρεπε να ήταν η καλύτερη αλλά δεν ήταν. Πέρα από το ότι έπαθα δηλητηρίαση, δεν περίμενα κάποιες συμπεριφορές από τους ντόπιους φίλους μου. Περίμενα καλύτερη φιλοξενία. Λυπάμαι. Όχι από όλους. Αλίμονο. Έμαθα για το μάτε-πήγα και σε μάτε καφέ. Πήγα στο δάσος των Κέδρων. Πήγα και στην Μπίμπλος. Αλλά όταν είσαι με τη λάθος παρέα,δεν τα απολαμβάνεις.
Κουλτούρα των Δρούζων αριστοκρατών: ιδιωτικές παραλίες απίστευτης χλιδής και υπηρεσιών-μέχρι και παρκάρισμα αυτοκινήτου, μασάζ και ότι φανταστείς, αναλόγως με το τι πληρώνεις. 
Παραδοσιακή βραδιά σε ταβέρνα. Ωραία σαν εμπειρία. Ως εκεί τα εύθυμα. 
Σίγουρα θα ξαναπήγαινα. Με περισσότερη ελευθερία κινήσεων την επόμενη φορά.

(Poor) Syria!

3 φορές επισκέφτηκα την προ πολέμου Συρία. Και τις 3 δηλητηριάστηκα. Γι' αυτό όσα θυμάμαι απ' εκεί είναι στιγμές κάπως θολές. Δεν ξέρω τι συνέβηκε στο πρώτο, δεύτερο ή τρίτο ταξίδι. Πάντως ήταν μια χώρα που παρόλο που δε φημιζόταν για την καθαριότητά της, το φαγητό ήταν καλό. Δε θα ξεχάσω τους φούρνους μέσα στους δρόμους με τις ζεστές πίτες (με χελίμ-χαλούμι) ή και απλές τεράστιες λεπτές αραβικές πίτες. 
Τσάι ζεστό παντού να σου το σερβίρουν και στα σπίτια (καλύτερο από τον καφέ τους πάντως). Στα σπίτια να κάθεσαι χάμω και όλοι να πίνουν από το ίδιο ποτήρι. Ξυπόλυτα τα παιδιά στους δρόμους. Πολλοί άνθρωποι μαζί.
Το γλέντι του γάμου να γίνεται ξέχωρα άντρες και γυναίκες. Οι γυναίκες να ντύνονται σχεδόν σαν χορεύτριες καμπαρέ και να χορεύουν σαν τέτοιες.Παραδοσιακός ήχος από το στόμα. Όμορφες παραλίες αλλά αυτές ποτέ δεν τις χόρτασα.
Και η Δαμάσκος μεγαλούπολη αλλά βρωμιά. Οι αγορές (σουκ) όμορφες. Παζάρι πολύ. Κρεμασμένα κρέατα να τρέχουν αίματα, ακόμα και λαιμός καμήλας. Κοτόπουλα χιλιάδες. Ρυάκι το αίμα.
Ναργιλέδες, φερετζέδες. 
Ναός Αγίας Θέκλας. Χαμιτία. 
Οι άντρες λιγούρηδες. 
Παζάρια σαν δικά μας πανηγύρια.
Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα. Μα μάλλον ναι. Αν και φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω.


Viva el Mexico!

Παράξενη ιστορία με συνδέει με το Μεξικό μα τόσο ωραία. Σχεδόν εξωπραγματική. Όπως και η πόλη του Μεξικού που επισκέφτηκα στα 15 μου. Αυτό που κρατάω στο μυαλό πιο έντονα είναι το ποτάμι του Sochimilco που ουσιαστικά είναι μια ολόκληρη πόλη μέσα στο νερό. Μα τι μαγεία! Να πηγαίνεις βαρκάδα και να ακούς μουσική από τους μαριάτσι στο διπλανό ποταμόπλοιο. Ένα άλλο ποταμόπλοιο-κατάστημα να σου πουλάει είτε λουλούδια, είτε φαγητό, είτε ακόμα και ρούχα.
Στις πυραμίδες (που δεν ήξερα καν την ύπαρξη τους πριν πάω εκεί) άλλη έκπληξη.
Στο Valla del Bravo μια από τις πιο έντονες μου εμπειρίες σε λούνα παρκ. Επίσης, η πιο υπέροχη θέα που έχω δει ποτέ. Ένα σπίτι όλο τζαμαρία και να αντικρίζεις τη λίμνη. lake ski, etc. Μας παίρνει να τα κάνουμε λόγω της ευκατάστατης οικογένειας που μας φιλοξενεί.
Η κουλτούρα σοκ! Μα πραγματικά έχουν υπηρέτριες με στολές στα σπίτια τους;;; Οι πλούσιοι και οι φτωχοί-τόση διαφορά. Απόσταση. Οι πλούσιες γειτονιές είναι κλειστές με τείχη σαν πόλεις. Αλλά και τα σπίτια μοιάζουν με φυλακές. 
Οι υπαίθριες αγορές άλλη χάρη. Το ίδιο και οι πολύβουοι δρόμοι του Μεξικού. Τα μικρά σαραβαλάκια μπιντλς για ταξί (έμαθα πως τα απέσυραν πια). Μια απίστευτη κίνηση. Και απογευματινά σχολεία για να τους προλάβουν όλους. 
Εννοείται πως αν ξαναπήγαινα τώρα, θα τα έκανα όλα αλλιώς. Θα τα ρουφούσα! 
Να μην ξεχάσω το φαγητό. Πολύ ωραίο. Όσο το θυμάμαι βέβαια. Θέλω να ξαναπάω σίγουρα. Σύντομα.

Israel-Palestine 2 in 1

Όταν πήγαμε κρουαζιέρα στο Ισραήλ, δεν υπήρχε ακόμα το κράτος της Παλαιστίνης. Τουλάχιστον δεν ήταν αναγνωρισμένο. Η αλήθεια είναι ότι τα ελάχιστα που θυμάμαι λόγω της μικρής μου ηλικίας, είναι θρησκευτικού περιεχομένου. Θυμάμαι έντονα τον τάφο του Χριστού. Θυμάμαι κι ένα λιμάνι, άντρες με άσπρες μακριές αμφιέσεις. Θυμάμαι καταστήματα με κοσμήματα. Θυμάμαι αγορές. (σουκ;) Ναούς από τις φωτογραφίες. Και δεν ξέρω τι άλλο. Σίγουρα την Ιερουσαλήμ.
Χώρος που πρέπει σίγουρα να ξαναεπισκεφτώ για να προσδιορίσω συναισθήματα αλλά αν θα μπορούσα να διαλέξω ένα (ή και δύο) είναι δέος και κατάνυξη, τουλάχιστον για τον παιδικό μου εαυτό.
update: Και να που ξαναπήγα στο Ισραήλ! Πανέμορφη αν και ολιγοήμερη εμπειρία! Ευτυχώς για το δεύτερο κατά μια έννοια μιας και ήταν ακριβούτσικα. Από την άλλη, δε χόρταινε το μάτι σου και η ψυχή σου να εξερευνάς τη χώρα και συγκεκριμένα τις 2 πόλεις που επισκεφτήκαμε.
Αρχίσαμε και καταλήξαμε με Τελ Αβίβ. Άλλο πράμα. Από πού ν' αρχίσω; Η παλιά πόλη με τα υπεροχότατα ρέστο-καφέ. Το καθένα τους είχε από μια τσαχπινιά. Η παραλιακή τους μες το καταχειμώνο (αν θεωρούνται καταχείμωνο οι 18-19 βαθμοί Κελσίου) γεμάτη με κόσμο να κολυμπά, να παίζει beach volley, να κάθεται με τα κοντομάνικα στα καφεστιατόρια. Το λιμάνι του Τελ Αβίβ οκ, τίποτα το πολύ special. Μου θύμισε λίγο Όσλο. Όμορφες γειτονιές όπως η Neve tzedek και η Florentin, γεμάτες με graffity. Μπορεί να έβγαλα και κάπου 200 φωτογραφίες εκεί. Η παλιά πόλη εντός των τειχών σα ζωγραφιά, το ίδιο και το λιμάνι της Jaffa. Η αρχιτεκτονική ιδιαίτερη αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν η διακόσμηση όλων των χώρων εστίασης. Πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο και να απορείς πως γίνεται να έχουν όλα τέτοια αισθητική.
Ιερουσαλήμ. Ιερή πόλη.Τεραστιότατα σουκ εντός και εκτός της παλιάς πόλης. Χαώδεις λαβίρυνθοι που στ' αλήθεια μπορεί να χαθείς. Ο ναός της Αναστάσεως επιβλητικός και όλα τα κτίρια λες και βγήκαν από τη σειρά "Τα Πάθη του Χριστού". Εκτός τειχών, βρήκαμε όμορφα στέκια αλλά κάπως τουριστικά και σε τίποτα δεν μπορούν να συναγωνιστούν αυτά του Τελ Αβίβ.
Το πόσα φαλάφελ και κυρίως χούμους έφαγα, δε λέγεται. Αλλά και η vegan κουλτούρα είναι αρκετά διαδεδομένη για καλή μου τύχη. Μέχρι και vegan shawrma δοκίμασα. 
Όμορφη χώρα, θα ματαξαναπήγαινα αλλά προέχουν άλλες να εξερευνήσω. Πιο μετά ίσως. 

Grecia

Η πρώτη χώρα που επισκέφτηκα ποτέ είναι η Ελλάδα. Όπως και οι περισσότεροι Κύπριοι... Για την ακρίβεια εκεί πέρασα τα πρώτα μου γενέθλια παρόλο που δε θυμάμαι τίποτα απ΄αυτά. Στην Αθήνα μου είπαν πως έζησα για έναν περίπου μήνα όταν ήμουν ενός.
Το επόμενο μου ταξίδι εκεί ήταν η εκδρομή του σχολείου στη Β' Λυκείου. Απ' αυτό το ταξίδι θυμάμαι ελάχιστα. Κρίμας. Γιατί μας είχαν πάρει σε πολλά σημαντικά τοπία που σήμερα θα είχαν περισσότερη αξία απ'ότι στο εφηβικό μου μυαλό.Δεν είμαι σίγουρη αν πήγαμε πρώτα Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως περάσαμε μια νύχτα στον Βόλο. Απ' εκεί δε μου έμειναν και πολλά. Σίγουρα θυμάμαι από Αθήνα (αλλά και Θεσσαλονίκη) το τρελό περπάτημα, μάλλον ήταν η πρώτη φορά που είχα τόσο μεγάλες αποστάσεις να καλύψω με τα πόδια. Θυμάμαι ότι στη Θεσσαλονίκη προσανατολίστηκα τρομερά εύκολα. Κάτι ψιλά θυμάμαι από κάτι μπουζούκια που πήγαμε-ούτε ποιος τραγουδούσε δε θυμάμαι. Πουθενά όμως...Θυμάμαι αμυδρά την Έδεσσα, τα Μετέωρα και κάτι τάφους (τώρα ποιου μη με ρωτάς...). Πανέμορφη Έδεσσα. Ξεθεώθηκα να ανέβω τα Μετέωρα. Νύστα και ξενύχτια ένεκα. 
Η επόμενη φορά ήταν κρουαζιέρα στη Ρόδο. Πραγματικά το μόνο που θυμάμαι είναι την τεράστια αγορά και κάτι υπόλοιπα από τις φωτογραφίες. Δεν ξέρω τι στο καλό είχα πάθει τότε και δεν κολλούσε τίποτα στον εγκέφαλο μου από εικόνες. Μόνο συναισθήματα, στιγμές, άνθρωποι, ιστορίες. Τα υπόλοιπα κενό. Καθόλου τουρίστας. Μόνο περιπλανώμενη. 
Proxima estacion Santorini. Κάτι παραλίες με άνεμο θυμάμαι. Μοναδική θέα. Μοναδική όμως. Ένα ηλιοβασίλεμα που δε με ενθουσίασε. Κόκκινα νερά που τρελάθηκα. Ωραίο φαΐ. Νησιώτικο. Ηφαίστειο-οκ. Ξεφάντωμα. Γέλιο. Περπάτημα σε καλντερίμια. 
Και πάλι Αθήνα. Αυτή τη φορά περπάτημα πολύ. Ωραίο. Σε μια Αθήνα πρόσφατα ανακαινισμένη λόγω Ολυμπιακών. Κούκλα. Όμορφες γέφυρες. Μετρό. Πάλι μπουζούκια. Βλακεία. Εγώ τα βαριέμαι- εγώ την Αθήνα δεν την έχω συνυφασμένη μ' αυτά. Φοιτητικά μπαράκια. Φωτισμένη Ακρόπολη. Μπαράκι με θέα. Πλάκα και Μοναστηράκι. Φαγητό. Παραμένει όμως γκρίζα. Καταθλιπτική.
Θεσσαλονίκη, με μια άλλη ματιά. Θα μπορούσα και καλύτερα. Οι στιγμές μοναξιάς σούπερ. Την ανακαλύπτω και μ' αρέσει. Μακάρι να ήταν ο Θερμαϊκός πιο καθαρός-αυτό.  
Μύκονος! Τρελή χαρά. Πολύ γέλιο. Φιλοξενία. Παραλίες οκ. Παλιά πόλη με ωραία ποτά, Αέρινες φιγούρες. Θαλασσινή αλμύρα. 
Πάρος. Nothing special. Αν τη συγκρίνεις με Μύκονο, λείπει η μαγεία. Τίποτα το εντυπωσιακό, απλά καλά. Αντίπαρος. Ωραίοι σταλακτίτες-σταλαγμίτες. Nothing else.
Αθήνα ξανά. Για πρώτη φορά την ανακαλύπτω από την αρχή. Μα τι όμορφη! Τι ωραία να είσαι εκεί. Όχι τη νύχτα στην περιοχή που μένω αλλά και πάλι καλά. Αρχαίοι χώροι, ψώνια, ωραία μικρά καφέ που μόνο ντόπιοι τα ξέρουν. Τουρίστρια για πρώτη φορά εκεί. Αχόρταγη.  
Σκιάθος. Ομορφιές. Πράσινο και παραλία. Λαλάρια. Γέλιο. Ωραίες στιγμές. Πολύ όμορφο νησί. 
Σκόπελος. Ωραίο νησί. Για το λίγο που το είδα.
Θεσσαλονίκη για ακόμα μια φορά, μια βραδιά. Μαγική, υπέροχη, εκστατική. Όταν έχεις κάποιον τόπακα να σου δείξει τα κατατόπια, περνάς καταπληκτικά!
Κρήτη. Τίποτα το ιδιαίτερο εκτός από την πρώτη ματιά το λιμάνι των Χανιών. Η παλιά πόλη πολύ πιο ωραία. Μπάλος ωραίος. Ελαφονήσι έτσι κι έτσι. Ηράκλειο όχι. Ρέθυμνο...ερωτηματικό... 
Χαλκιδική! Τίποτα πιο όμορφο μέχρι τώρα. Τίποτα πιο φανταστικό. Όχι τόσο οι πόλεις, όσο οι διαδρομές. Όρμος της Παναγιάς. Αρμενιστής. Πόρτο Κουφό. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Δεύτερο πόδι, Σιθωνία. Κασσάνδρα, τίποτα ιδιαίτερο. Πρασινάδα απίστευτη! Ξανά και ξανά.
Την επόμενη μου φορά στην Αθήνα την πέρασα μαγικά. Καταρχάς, μέναμε Γλυφάδα και πρώτη φορά αντιλήφθηκα πόσο κοντά είναι η παραλία στην πρωτεύουσα και πόσο εύκολο είναι να πεταχτείς ακόμα και για μονοήμερη σε ένα κοντινό νησί. Τι να πω; Σαν την Ελλάδα καμιά χώρα. Φεύγοντας πήρα απόφαση να την επισκέπτομαι τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο. Και η εξερεύνηση είναι μεγάλη. Συναντήθηκα με φίλους που με πήραν σε στέκια που συχνάζουν αυτοί και θυμήθηκα πόσο όμορφο είναι να συναντάς αγαπημένα σου πλάσματα και να σεργιανίζεις στις δικές τους γειτονιές και να βλέπεις μια πόλη μέσα από τα δικά τους μάτια. Πάντα λίγος ο χρόνος όμως γι' αυτή την Αθήνα. Γιατί απλά δεν τη χορταίνεις. Και δεν υπάρχει τρόπος να σας το εξηγήσω αυτό γιατί είναι συναίσθημα. 
Την τελευταία (μέχρι τώρα) φορά στην Αθήνα, όλα ήταν πολύχρωμα. Από τη γειτονιά του Ψυρρή, στα Αναφιώτικα, το Κουκάκι, Μνησικλέους, Πλάκα γενικά, Διονύσιου Αεροπαγίτου, κέντρο και δώστου. Μα αφού σας λέω, όλο και την ανακαλύπτω.
Την Ικαρία πάλι δεν τη χάρηκα λόγω μιας αναποδιάς. Κυρίως είδα τα Θέρμα, μπήκα και στα λουτρά. Όμορφο τοσοδούλικο χωριό. Θα προτιμούσα να ήταν πιο καθαρό. Εύδηλος όμορφη και γραφική για λιμάνι. Άγιος Κήρυκος, καλός. Όμορφη πανήγυρη. Φαί και χορός. Πραγματικό γλέντι. 
Ένα overall για Ελλαδίτσα; Υπέροχη χώρα. Χαίρομαι που είναι τόσο κοντά. Κι έχει και τόσα πολλά. I will (probably) be back. 


Motherland

Κύπρος... Ζω σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει πρόσβαση σε πολλά αλλά για μένα είναι αρκετή. Αν ήταν μεγαλύτερη, δε θα την προλάβαινα. Εξάλλου, αν και μικρή, λειτουργεί σε δύο διαφορετικές συχνότητες και είναι το συνονθύλευμα πολλών πολιτισμών... Δε μιλώ για το κράμα των γονιδίων που έχει δημιουργηθεί εδώ και τόσα χρόνια αλλά κυρίως για το τώρα. Πόσες και πόσες ράτσες δε ζουν σήμερα εδώ; 
Έχω γυρίσει αρκετά το νησί μου αν και το μισό είναι ακόμα σχεδόν ανεξερεύνητο. 
Πάφος. Γεννήθηκα σε μια από τις πιο μικρές πόλεις. Άλλοι λένε την πιο όμορφη. Εγώ δεν ξέρω. Εξαρτάται τι ορίζεις σαν ομορφιά. Φυσικές ομορφιές είναι γεμάτη. Παραλίες. Δάση. Ακτές. Ωραία εστιατόρια. Ξενοδοχεία. Κρασί. Βουνά και χωριουδάκια. Καθαρά τουριστική. Για ντόπιους και για ξένους. Αν τη γνώριζα κι εγώ σαν τουρίστας, θα μου άρεσε παραπάνω. ΑΛΛΑ σαν ντόπια, μου λείπει η ωραία ατμόσφαιρα στην καθημερινή ζωή. Οι εναλλαγές, η δράση. 
Αγία Νάπα - Πρωταράς. Η πλέον τουριστική περιοχή της Κύπρου δε με εμπνέει. Ίσως άργησα να τη γνωρίσω κιόλας αλλά και πάλι δε μου κάνει κλικ. Απλά παραθαλάσσιες βουτιές. Not my style. Καλή για μια δυο μέρες, μα πού 'ν' την εξερεύνηση;
Λευκωσία. Πάμε στην πρωτεύουσα, την τωρινή μου κατοικία. Συνεχώς ανακαλύπτω καινούριους λόγους για να μου αρέσει. Αρχικά ήταν οι διάφορες περιοχές, μετά οι εκδηλώσεις, έπειτα οι δραστηριότητες, αργότερα οι έξοδοι, τώρα οι άνθρωποι. Δεν ξέρω τι θα είναι πιο μετά. Θα δείξει.
Ορεινά χωριά ανεξαρτήτως επαρχίας: Τα αγαπημένα μου. Τα καλύτερα προς εξερεύνηση.  Πέτρινα μονοπάτια, ποταμοί. Πράσινο, πράσινο, πράσινο. Κρασοχώρια. Ξύλο. Μυρωδιά βρεγμένων φύλλων. Φύση. 
Χειμώνες. Το χιόνι δε μου αρέσει ιδιαίτερα. Δηλαδή και που δεν πέφτει πολύ στο νησί, ούτε που μου λείπει. Ας πούμε, δε θα κανόνιζα να πάω εκδρομή στα χιόνια. Αν τύχει και κανονιστεί βέβαια, δε θα είμαι αρνητική.
Κατεχόμενες περιοχές. Το άλλο μισό του νησιού. Όσο έχω δει μ΄αρέσει. Πολλές απάτητες φυσικές ομορφιές αλλά δυστυχώς και πολλή άσχημη ανάπτυξη: συγκροτήματα κτιρίων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Η ύπαρξη της άλλης κουλτούρας μ' αρέσει. Μ' εξιτάρει μπορώ να πω. Η παλιά πόλη της πρωτεύουσας άρχισε να γίνεται όλο και πιο γουστόζικη και την πάω! Γνώρισα κι άλλες περιοχές απ' εκεί με τη βοήθεια φίλων. Έπεται κι άλλη εξερεύνηση.
Μ'αρέσει το διαφορετικό. Μ' αρέσει να ζω σαν τουρίστας κι εδώ. 
Δεν ξέρω να ορίσω highlights γιατί συνεχώς αλλάζω γνώμη με κάθετι καινούριο που συναντώ. Εσείς τι λέτε;