OMG! Hungary!

Για να είμαι πιο ακριβής, δεν είδα πολλή από την Ουγγαρία αλλά λίγο από Βουδαπέστη και αρκετά από κάποια περίχωρα, περίπου 20-30 λεπτά από το κέντρο. 

Ήμουνα εκεί ελάχιστα, ένα ΣΚ όλο κι όλο αλλά με έντονες συγκινήσεις, όχι όλες τόσο θετικές.

Καταρχάς μέναμε σε μια φτωχική περιοχή έξω από τη Βουδαπέστη, όχι ιδιαίτερα όμορφη ή καθαρή μπορώ να πω. Ίσως αυτό όμως να είναι καλό γιατί λειτούργησε η εξής σκέψη στο μυαλό μου: μήπως το ίδιο ισχύει και για όλες τις πρωτεύουσες; Είναι απλά οι ωραίες βιτρίνες ενός κατα τ' άλλα ετοιμόρροπου κτιρίου; Και όντως από τότε, επιβεβαιώθηκα αρκετές φορές. Άλλες πάλι έπεσα κι έξω. Η πρωτεύουσα δεν ήταν το καλύτερο παράδειγμα της χώρας (δες ποστ για Γαλλία και θα καταλάβεις).

Η Βουδαπέστη είχε όμορφα σημεία αλλά λόγω του πολύ κρύου, δεν μπόρεσα να την απολαύσω όσο θα ήθελα. Και τα έκανα όλα με πολλή βιασύνη λόγω περιορισμένου χρόνου. 

Στο μέρος που μέναμε πάλι, φάγαμε δείπνο σε ένα ανάκτορο κάποιων λόρδων ή κάτι τέτοιο-οκ, δεν ξετρελλάθηκα. Προτιμούσα να ήμουν κάπου πιο mainstream, να πιάσω τον παλμό της πόλης.

Την τελευταία νύχτα μας πήραν περίπατο στη Βούδα και την Πέστη, ήταν μαγευτικά, αλλά τέτοια παγωνιά να διαπερνά τα κόκαλα μου δεν ξανάνιωσα. Μου άρεσε το έθιμο που έχουν μια συγκεκριμένη μέρα να βγάζουν έξω τα έπιπλα/αντικείμενα που δε χρειάζονται και να τα παίρνει όποιος άλλος τα χρειάζεται ή ο δήμος.

Σίγουρα θέλω να ξαναπάω Βουδαπέστη, δεν της έδωσα όσο χρόνο της άξιζε. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να βρεθώ με locals να μου δείξουν την πραγματική ζωή της πόλης.

Land of Fin?

Επιστρέφοντας από τη Φινλανδία ήμουν πεπεισμένη ότι σε τέτοιου είδους χώρα ήθελα να ζήσω. Κι όλο αυτό λόγω της καθαριότητας, της ευγένειας, της κουλτούρας και του υψηλού βιοτικού επιπέδου που βίωσα εκεί. 

Γενικά ήταν μια χώρα πολύ ασφαλής, ακόμα και μέσα στα μάυρα τα μεσάνυχτα ήταν οκ να κυκλοφορείς μόνος/η. Κατά περίεργο τρόπο οι άνθρωποι ήταν αρκετά θρησκόληπτοι και λόγω ακριβώς του υψηλού βιοτικού επιπέδου όλων, ήταν και η τιμιότητα σε υψηλά επίπεδα. Όπως μας είπαν χαρακτηριστικά, ακόμα και το πορτοφόλι σου να έχανες, θα σου επιστρεφόταν γιατί κανείς δεν είχε ανάγκη να το κρατήσει. Κι εκεί αντιλαμβάνεσαι (και κατανοείς) ότι οι πιο πολλές μικροαπάτες σε άλλες χώρες από ανάγκη γίνονται...

Το Ελσίνκι είναι μια όμορφη πόλη. Με πολύ φως (έστω κι εκείνες τις λίγες ώρες μιας και τέλος Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου πήγα). Λευκοί ναοί, όμορφο λιμάνι. Ωραίοι δρόμοι και κτίρια που όμως δεν έχουν και πολλές διαφορές από άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. 

Και πάλι καραόκε και ωραίο φαγητό σε μπυραρίες. Τελικά, όσο πιο κρύα χώρα, τόσο πιο ωραία μπιραρία. Ενώ σε χώρες πιο μεσογειακές ο στόχος είναι η πιο ωραία αυλή. 

H φύση πανέμορφη. Ψηλά δέντρα και δάση δίπλα από γαλήνιες λίμνες. Αχ αυτή η κουλτούρα με τις βαρκάδες στις λίμνες, πόσο τη λατρεύω!

Και σάουνα. Πολλή σάουνα. Ωραία εμπειρία αν και σταφιδιάζεις μέχρι να βγεις.

Είχα την τύχη να πέσω πάνω και στην παρέλαση του Άη Βασίλη, που ήταν γεμάτη με άρματα από χριστουγεννιάτικους ήρωες, όπως τάρανδους, ξωτικά, χιονάνθρωπους, κτλ. Ήταν όμορφη αλλά περισσότερο για παιδιά και η προσέλευση μικρή εξαιτίας τους ψωφόκρυου βεβαίως βεβαίως.

Η Φινλανδία μου άνοιξε την όρεξη για άλλες σκανδιναβικές χώρες. Ίδωμεν...

Iamsterdam etc

Η αλήθεια είναι ότι από το Άμστερνταμ (και δη από την υπόλοιπη Ολλανδία) έχω δει ελάχιστα. Παντώς όλα όσα εχώ δει έμοιαζαν πολύ με την εικόνα της μικρής Ολλανδέζας που έβλεπα στη διαφήμιση του La vache qui rit πιο μικρή. Παρόλο που το εν λόγω τυρί είναι γαλλικό εμένα μου είχε μπει η ιδέα ότι η κοπελίτσα με τις πλεξούδες και τις αγελάδες στο λιβάδι ήταν ολλανδέζικες. Το γιατί δεν το θυμάμαι και δεν παίζει και ιδιαίτερο ρόλο. Πάντως είχα δίκιο να φανταστώ την Ολλανδία έτσι.

Καταρχάς, είχα την όμορφη ευκαιρία να ζήσω στη φύση του Άμστερνταμ, σε ένα πανέμορφο ξύλινο σπιτάκι μέσα στα παγωμένα εκείνες τις μέρες λιβάδια, γεμάτα με αγελάδες. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία μιας και ζούσαμε σε αυτό το ξύλινο σπίτι πάνω από 25 άτομα και είχαμε τους προσωπικούς μας μάγειρες που μας μαγείρευαν μεταξύ των άλλων και ολλανδέζικων κρεπών (που δε γεύτηκα όμως λόγω κατανάλωσης space cake την προηγούμενη νύχτα που η μόνη του παρενέργεια πάνω μου ήταν οι στομαχικές διαταραχές...κλαψ κλαψ). 

Όπως και να έχει ήταν μαγευτικά να ζεις μέσα σε αυτόν τον χώρο, στο κατάμεσο της φύσης, ενώ το χιόνι κάλυπτε σιγά σιγά όλη την περιοχή και το λευκό αντικαθιστούσε την πρασινάδα. Το μόνο δύσκολο ήταν το περπάτημα στον πάγο, το οποίο έτρεμα.

Χάρη στο ότι ήταν οργανωμένη εκπαίδευση το όλο ταξίδι, είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε ένα γραφικό χωριό και να περπατήσουμε εκεί ως μέρος της ψυχαγωγικής πλευράς του σεμιναρίου.

Όσο για το Άμστερνταμ, έχω διαφορετικές εικόνες να μοιραστώ. Πρώτον, είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω λίγο μόνη πριν την εκπαίδευση αν και το μόνο που κατάφερα να δω ήταν το σπίτι-μουσείο του Ρεμπράντ. Παρόλα αυτά περπάτησα στα κανάλια που ήταν πανέμορφα και είδα του κόσμου τα ποδήλατα. Τι ωραία να πηγαίνεις παντού με το ποδήλατο, τι άσχημο που δεν ξέρω να ποδηλατώ...Ξέρω όμως να περπατώ και αυτό με παίρνει παντού...ή σχεδόν παντού.

Και περπατώντας έφτασα στο παραδοσιακό εστιατόριο που μας πήγαν και ακολούθως στην παραδοσιακή μπυραρία με δυό φίλους Ολλανδούς και στη συνέχεια σε ένα μπαρ που τραγουδήσαμε καραόκε (παρόλο που εμένα δε μου πολυαρέσει-μάλλον λόγω ανυπαρξίας ταλέντου-βρέθηκα να το κάνω σε διάφορες χώρες τα τελευταία χρόνια και με εκπλήσσει το πόσο αρέσει σε άτομα όλων των ηλικιών και πόσο ενταγμένο στην κουλτούρα τους είναι). Και έπειτα περπατήσαμε στα κόκκινα φανάρια που εμένα καθόλου δε μου άρεσαν κι ας λένε οι Ολλανδοί πως οι κόπελες εκεί επιτελούν κοινωνικό έργο γιατί παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε άτομα με ειδικές ανάγκες (δικά τους λόγια). Το να ξεπουλάς το σώμα σου (πιθανότατα χωρίς τη θέλησή σου) είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Μάλλον το δεύτερο χειρότερο. Το πρώτο είναι να ξεπουλάς την ψυχή σου αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

Θυμάμαι το πόσο κρύο έκανε και που οι αστυνομικοί έπαιρναν τους άστεγους από τους δρόμους για να μην πεθάνουν απ' το κρύο.

Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη πόλη που σίγουρα της χρωστώ ακόμα μια επίσκεψη, πιο τουριστική αυτή τη φορά. 

update: Πήγα ξανά, λοιπόν, στο Άμστερνταμ, και στην Ουτρέχτη, και στο Άμερσφορτ και...στο Ντε Γκλιντ!

Ξεκινώ από το τελευταίο που δεν έχει και πολλά να πω. Όλο πράσινο, φάρμες και ούτε καν ένα μπακάλικο ή καφέ. Ηρεμία απόλυτη. Μα για μένα δε λειτουργεί και πολύ όλο αυτό όταν παραγίνεται, ιδιαίτερα όταν είμαι ολομόναχη με άτομα που δεν ξέρω και δεν έχω και τίποτα να πω. Μια βδομάδα κύλησε αργά αν και έμαθα πολλά στην εκπαίδευση στην οποία συμμετείχα.

Για καλή μας τύχη, μια μέρα μας πήγανε στο Άμερσφορντ, καλά, μη φανταστείτε τίποτα μεγάλο σε πόλη αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα εκεί απ' ότι στο Ντε Γκλιντ. Όμορφα πάρκα, μικρές αλλά ωραίες πλατείες, ενδιαφέρων ο κεντρικός δρόμος με τα καταστηματάκια. Ξαναπήγαμε μια νύχτα για ποτό και δείπνο και νομίζω πως πρέπει η πόλη να έχει κρυμμένους θησαυρούς που δεν είχα την ώρα να τους ψάξω. Όπως και να έχει, τουριστικό ή ιδιαίτερα αξιόλογο για επίσκεψη, δεν το λες.

Έπειτα, πήγα μια μέρα στο Άμστερνταμ και περπάτησα τα στενά του, τα όμορφα δρομάκια του, απόλαυσα τα κανάλια του και την αρχιτεκτονική του. Για κάποιο λόγο δε θυμάμαι κάτι να με εντυπωσίασε, παρά μόνο η όμορφη αίσθηση να περπατάς σε μια γοητευτική πόλη.

Και τέλος, σε αυτό το ταξίδι, πέρασα για λίγες ώρες και από την Ουτρέχτη. Πραγματικά πανέμορφη και κούκλα, σωστή παραμυθούπολη. Αλλά ρε παιδί μου, κινδυνεύεις να σε φάνε οι ποδηλάτες. Πραγματικά δεν έβλεπες αυτοκίνητα. Τα φώτα τροχαίας αναβόσβηναν για ολόκληρες ορδές ποδηλάτων που περνούσαν και πραγματικά το να είσαι πεζός ήταν άκρως επικίνδυνο. Δεν ξέρω αν πραγματικά ήταν που φοβήθηκα κι αναστατώθηκα τόσο από τα κορναρίσματα των ποδηλάτων μες την παλιά πόλη που σχεδόν με καταδίωκαν ή αν ήταν η κούραση που με έκαναν σχεδόν να το βάλω στα πόδια από την πόλη αυτή. Θα ξαναπήγαινα νομίζω αλλά τι να το κάνω που δεν ξέρω ποδήλατο;

Στην Ολλανδία ξανά; Αν το φέρει έτσι η ζωή, γιατί όχι;

Uuuuuuu Ssssss Aaaaaaa!

Νομίζω ότι όσοι ταξιδέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, περνούν τον μισό χρόνο τους μιλώντας με επιφωνήματα. Είχα πάει στη Νέα Υόρκη για 3 εβδομάδες, με ένα 3-4ημερο στο Ορλάντο, όχι την πόλη, αλλά το Walt Disney Park. 

Μη με πάρετε απ' τα μούτρα αλλά δε με ενθουσίασε η Νέα Υόρκη. Σαν μια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή πόλη, σε τετραπλάσιο βέβαια μέγεθος, και στη θέση των ιστορικών κτιρίων, τεράστιοι ουρανοξύστες, που για να είμαι ειλικρινής, μετά τον πρώτο στιγμιαίο ενθουσιασμό, βλέποντας την εικόνα που συνήθισες να βλέπεις στην τηλεόρασή σου, δε μου έκαναν και ιδιαίτερη αίσθηση. Ίσως γιατί πέρα από το μέγεθος τους, δε μου φαίνεται να έχουν καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική/αισθητική αξία. Είδα πολύ πιο όμορφα κτίρια, να το πω έτσι. 

Αυτό που σίγουρα με ενθουσίασε ήταν το πράσινο και τα πάρκα. Πόσο ζηλεύω όλες τις πόλεις, οι οποίες έχουν οάσεις πρασίνου, όπου οι άνθρωποι μπορούν να αξιοποιήσουν ποικιλοτρόπως, αλλά κυρίως έχουν το πράσινο να τους ηρεμά, ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνουν. 

Κάτι ακόμα που μου άρεσε είναι οι άνθρωποι. Πραγματικά, λες και βγήκαν από αμερικάνικη ταινία. Τελικά, δε δείχνουν κάτι το τόσο εξωπραγματικό οι ταινίες τους. Και θα εξηγήσω. Οι περισσότερες κοπέλες είχαν μορφή μοντέλων, τόσο σε πρόσωπο, όσο και σε σώμα. Ντύνονταν τόσο ανεπιτήδευτα ωραία λες και είχαν όλοι προσωπικό στυλίστα και φυσικά είχαν την κουλτούρα του γυμνάζομαι/αθλούμαι στο πετσί τους. Μαζί με τους χαρτοφύλακες τους κάθε πρωινό, κρατούσαν και την τσάντα με τα αθλητικά τους ρούχα/αξεσουάρ και ενώ εγώ θα βαρυγκομούσα και μόνο που θα έπρεπε να περπατήσω με το τακούνι τόσο δρόμο, αυτές/οί το έκαναν λες και ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Όσο για τον τρόπο συμπεριφοράς τους, πρόσεξα μια αθωότητα που δεν την έχω ξαναδεί, μιλούσαν για τα προσωπικά τους ενώ στέκονταν στην ουρά για το Starbucks, λες και ήταν εντελώς μόνοι με τον/την συνάδελφό/φίλο/η τους. Σε αυτό κατέληξα ότι φταίει και η πολυκοσμία, άρα τι πιθανότητα εχει να συναντήσεις αυτόν για τον οποίο μιλάς σε μια τόσο τεράστια μεγαλούπολη και στους τόσο γρήγορους ρυθμούς; Μη έχοντας χρόνο από την τόσο γεμάτη ζωή τους, λένε τα νέα τους στο πόδι και όχι με φίλους που επέλεξαν (μη έχοντας ίσως χρόνο να τους δουν), αλλά με συναδέλφους που έτυχε να γνωρίσουν. Επιπλέον, απίστευτα κοινωνικοί. Αμέσως να μιλήσουν πολύ φιλικά σε όποιον γνωρίσουν, χωρίς ταμπού και λοιπές μαλακίες, που συναντάμε κυρίως σε ψυχρούς βορειοευρωπαίους και κομπλεξικούς μεσογειακούς. Σε αυτό όμως και πάλι συνέβαλε πιστεύω το γεγόνος ότι αν δε σου μιλήσουν εκείνη τη στιγμή, πιθανότατα να μην έχουν την ευκαιρία να σε ξαναδούν για να το κάνουν (κάτι που μου παραδέχτηκαν κιόλας κάποιοι) και από την άλλη ζουν το σήμερα ακριβώς για τον ίδιο λόγο, γιατί είναι το μόνο που έχουν.

Τι άλλο; Άγαλμα της Ελευθερίας, δέος λόγω του μεγέθους. Σοκαριστικές οι ιστορίες που διαβάσαμε στο νησί Έλις για τους ευρωπαίους μετανάστες. Χαριτωμένες στιγμές με μικρά παιδιά στο Little Italy, που φωνάζουν στα ιταλικά, κρατώντας το παγωτό τους σαν μια άλλη δαδα: "Statue de Liberta!" 

Ωραίες και οι συνήθειες του brunch, stand up comedy, ποδηλασία, γιόγκα στο πάρκο, καφές στο πόδι κάθε πρωινό.

Υπέροχη food κουλτούρα. Καταμεσής του δρόμου αγορές και barbecue. 

Το πιο όμορφο κτίριο για μένα ήταν ο καθεδρικός ναός του Άγιου Πατρίκιου. Μα πόσο μεγαλειώδης και πόσο μεγάλος, δηλαδή και θρήσκος να μην είσαι νιώθεις μια κατάνυξη όταν μπεις εκεί μέσα.

Όσο για το Ορλάντο, όμορφο το magic world, αλλά περισσότερο για παιδιά αλλά πρέπει να πας έστω και μια φορά σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Το Epcot ήταν οκ αλλά καλύτερα να έβλεπα όλες αυτές τις χώρες στην πραγματικότητα παρά σε μικρογραφία (χεχε!). Όσο για το Disney's Hollywood studios, ίσως να μην το επέλεγα αν ξαναπήγαινα. Θα προτιμούσα να πάω στο Universal. Είχα πάει εντελώς μόνη εκεί και πραγματικά δε μου έλειψε ούτε στιγμή να έχω κάποιον μαζί μου (μάλλον πιο εύκολο το έκανε γιατί με τόσες επιλογές δυσκολευόμουν ακόμα και μόνη!) αλλά εκ των υστέρων νομίζω θα προτιμούσα να έχω με κάποιον να μοιραστώ όλη αυτή τη μαγεία. 

Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Υόρκη. Θα ήταν πιο όμορφα αν περπατούσα με άλλους αυτή την τεράστια πόλη, ειδικά στους απλούς περιπάτους εξερεύνησης.

Σίγουρα θα ήθελα να ξαναπάω. Απλά για να τη δω και με τα μάτια κάποιου/ων άλλου/ων. 

Turkey, the country (not the food)

Στην Τουρκία πήγα 3 φορές. Εντελώς διαφορετικές. Η πρώτη ήταν στην Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς, δεν είχα την ελευθερία να την απολαύσω όπως ήθελα. Θυμάμαι σίγουρα την τεράστια αγορά (σουκ-σούπερ!). Τις περιπλανήσεις στους δρόμους, τον Βόσπορο (και τα δελφίνια;). Και τα Πριγκηπονήσια. Το φαγητό, τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά. Θέλω να ξαναπάω να αφεθώ στη μαγεία της. 

Η δεύτερη φορά ήταν στην Αντάλια. Καθαριότητα. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Μια πολύ όμορφη, μικρή, καθαρή πόλη. Τα σημάδια της ιστορίας απλωμένα παντού και μια απερίγραπτη μαγεία στους καταρράκτες της. Πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου το ποτάμι να ενώνεται με τη θάλασσα. Όσο μείναμε εκεί (πολύ λίγο) γυρίσαμε και στις γύρω περιοχές. Η Σπάρτα αξίζει να σημειωθεί, λόγω του "τριανταφυλλένιου" της χαρακτήρα. Η κατεξοχήν πόλη των τριανταφύλλων. Δε θα πίστευα ποτέ αν δεν το έβλεπα πως μπορούν να φτιαχτούν τόσα διαφορετικά προϊόντα από το τριαντάφυλλο. Μια πόλη χωσμένη στο ροζ.

Και η τρίτη φορά η Άνκαρα, από τα μάτια ενός ντόπιου. Όμορφα. Γυρίσαμε στην παλιά πόλη. Φάγαμε σε παραδοσιακές ταβέρνες, ήπιαμε ρακία, χορέψαμε στα πιο trendy clubs/bars. Πολύ όμορφη η κουλτούρα των ζωντανών μπάντων στα κλαμπάκια. Παρεμπιπτόντως το έχουν και στα ΤΚ μπαράκια του νησιού μου. Στα ΕΚ μπαράκια πάλι σπάνια και πάντα με ρέμπετικο ή έντεχνο στυλ και όχι μοντέρνο χορευτικό, όπως εκεί. Πρέπει να έλθει αυτό το τρεντ, μ' αρέσει. 

Περπάτησα την Άγκυρα σαν ντόπια. Ήταν μια μεγαλούπολη με πολλή κίνηση και ανθρώπους στους δρόμους. Δεν είχε κάτι που να σε κάνει να θες να ξαναπάς, αλλά ούτε και άσχημη μπορείς να την πεις.

Τουρκία, λοιπόν. Σίγουρα χώρα πολύ ανεξερεύνητη από μέρους μου ακόμα. Και τόσο κοντά (αν και τόσο μακριά, με άλλη έννοια). Θα σε βρω...