Πήγα δύο φορές στη Λιθουανία. Η μια καλύτερη απ' την άλλη. Οκ, την πρώτη μπορείς να την πεις και τουριστική αν και επειδή κυκλοφορούσαμε με ντόπιους, είδαμε πολλά τοπικά trends στο Βίλνιους. Σου κάνει εντύπωση είναι ότι παρόλο που είναι Απρίλης, έχει χιόνι μέχρι το γόνατο.Και είσαι κάπως: Ε; Ευτυχώς ήταν το πρώτο ηλιόλουστο ΣΚ και απολαύσαμε αρκετούς περιπάτους.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι σίγουρα η εμμονή με τις πατάτες. Μας είχαν πάρει σε ένα τρίπατο;τετράπατο; εστιατόριο (με 2 υπόγειους ορόφους τουλάχιστον) που σέρβιραν πατατομεζέδες. Και τι πατάτες δε φάγαμε...πατάτες α λα κρεμ, πατάτες γεμιστές με κιμά, πατάτες με τυρί, πατάτες τυλιγμένες σαν σιεφταλιές, πατάτες παστίτσιο...ο παράδεισος της πατάτας. Η γαστρονομική έκπληξη δε στάματησε εκεί αφού την ίδια μέρα βοηθήσαμε στο μαγείρεμα μιας παραδοσιακής κρύας ροζ σούπας. Το κύριο συστατικό που θυμάμαι ήταν ο άνηθος. Το γιατί βγήκε ροζ μου διαφεύγει. Χεχε. Μάλλον παντζάρια.
Σίγουρα δε σου κάνει ευχάριστη εντύπωση το πόσοι μεθυσμένοι καταρρέουν στους δρόμους, κυρίως ηλικιωμένοι, σε σημείο που να μην ξέρεις αν θα ξανασηκωθούν από τις τρομερές βουτιές που έκαναν.
Τα περισσότερα μπαράκια είναι κάτω από τη γη (υπόγεια) και η μπίρα ρέει με αφθονία.
Η πόλη σχετικά όμορφη με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της την ύπαρξη μιας αυτόνομης πολιτείας σε ένα μέρος της, της λεγόμενης Uzupis, στην οποία κατοικούν διάφοροι καλλιτέχνες, που έχουν ανακηρύξει την εν λόγω περιοχή ξεχωριστό κράτος με δικό της μάλιστα σύνταγμα. Μερικοί από τους "νόμους" του συντάγματος αναφέρουν: Everyone has the right to make mistakes, Everyone has the right to be unique, Everyone has the right to die, but this is not an obligation... Εξαιτίας του γεγονότος ότι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν καλλιτεχνική φύση, σε όλη την έκτασή της υπάρχουν διάφορα αρτιστικά δημιουργήματα που πραγματικά σου κοινούν το ενδιαφέρον. Και κάπου εδώ τελειώνει η περιγραφή της διήμερης πρώτης επίσκεψης μου στο Βίλνιους και στη Λιθουανία γενικότερα.
Επέστρεψα 2-3 μήνες αργότερα, πλέον καλοκαίρι, για να βρω ένα διαφορετικό Βίλνιους, ακόμα και τις περιοχές που τις θυμόμουν αλλιώς- πιο λευκές από το χιόνι. Και σίγουρα λόγω του ηλιόλουστου καιρού, μου φάνηκαν όλα πιο χαρούμενα. Το πιο καλό της υπόθεσης ήταν ότι δε θα έμενα στο Βίλνιους αυτή τη φορά αλλά σε ένα ξύλινο σπιτάκι μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος δίπλα από μια λίμνη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να ψάξω το όνομα της περιοχής γιατί πραγματικά το μόνο που πιθανόν να βρω είναι το όνομα του ιδιοκτήτη των σπιτιών, αφού ήταν τα μοναδικά στην περιοχή, χαμένα μες την πρασινάδα.
Το πόσο κοντά ένιωσα στη φύση δεν περιγράφεται. Και αυτό γιατί τριγύρω υπήρχαν μόνο δέντρα και το γαλάζιο της λίμνης (στην οποία είχα την ευκαιρία να κάνω βαρκάδα αλλά και να βουτήξω στα παγωμένα νερά της, μετά από σάουνα και hot bath σε βαρέλα μάλιστα), αλλά και γιατί είχα την ευκαιρία κάθε πρωί να κάνω γιόγκα και άλλα ωραία. Το peak of της εμπειρίας μου εκεί ήταν η συμμετοχή μου σε μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία ένωσης με τη φύση που είχα κυρίως χάρη σε έναν ερημίτη του δάσους που μας έδειξε και βοήθησε να βιώσουμε αρχαία έθιμα των Λιθουανών για τη γιορτή του Saint Jonas.
Και αυτή η μυστικιστική τελετή χρειάζεται ένα δικό της ξεχωριστό κομμάτι σε αυτό το ποστ. Μαζευτήκαμε όλη η ομάδα που έμενε στα σπιτάκια ένα απόγευμα και αρχίσαμε να παίζουμε παραδοσιακά παιχνίδια, κάτι σαν τα δικά μας της Τσικνοπέμπτης και του Πάσχα. Αρχικά, χωριστήκαμε σε 2 ομάδες και παίξαμε βόλεϋ με ένα ξεχωριστό τρόπο. Κάθε ομάδα είχε ένα κόκκινο πανί και με αυτό έπρεπε να πετάμε και να πιάνουμε την μπάλα. Κάθε φορά που δεν την πιάναμε και έπεφτε στο αμμώδες έδαφος, κέρδιζε η απέναντι ομάδα ένα βαθμό. Έπειτα, παίξαμε κάτι σαν μπαλονομαχίες και στη συνέχεια, ορίστηκε ένας αρχηγός κάθε ομάδας που θα έπρεπε να οδηγήσει την παρέα του με σχήμα τρενάκι σε ένα άλλο χώρο. Η δυσκολία ήταν ότι μόνο ο/η αρχηγός μπορούσε να έχει τα μάτια ανοιχτά και επ' ουδενί δεν έπρεπε να χαλάσει το τρενάκι. Ο χώρος που μαζευτήκαμε τελικά ήταν δίπλα ακριβώς από τη λίμνη, όπου και πάλι χωρισμένοι σε ομάδες, φτιάξαμε από χόρτα, λουλούδια και κλαδιά, όμορφα αγάλματα αφιερωμένα στη φύση με περίεργους σχηματισμούς, που τοποθετήθηκαν κυκλικά στον χώρο. Δημιουργήθηκε, επίσης, μια πύλη, από την οποία περάσαμε το βράδυ με τη συνοδεία μουσικής και τραγουδιού από μια τριμελή ορχήστρα. Ο καθένας/η καθεμιά μας φορούσε ένα λουλουδένιο στεφάνι στο κεφάλι, τα οποία και πάλι είχαμε φτιάξει το απόγευμα, και περνούσαμε την πύλη χορεύοντας με το ταίρι μας. Στο κέντρο του κύκλου υπήρχε μια φωτιά και καθίσαμε όλοι γύρω γύρω σιωπηλοί και πέρασε από όλους μας ένα ευλογημένο νερό, από το οποίο έπρεπε να πιούμε μια γουλιά. Ακολούθως, περάσαμε από διάφορες δοκιμασίες. Χορέψαμε με την καρδιά μας παραδοσιακούς χορούς, πηδήξαμε πάνω από τη φωτιά χωρίς να αφήσουμε τα χέρια (αυτό σήμαινε πως θα μέναμε πάντα μαζί) και περπατήσαμε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα (τρεις φορές κιόλας, μέχρι που έκαψα το πόδι μου...χαχα! υποτίθεται ότι δεν καίγεσαι αν δε το φοβηθείς).
Οι επόμενες μέρες κύλησαν όμορφα κυρίως επειδή ήμασταν ένα με τη φύση παρά γιατί γινόταν κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο ή αξιοσημείωτο, αλλά σίγουρα αξίζει να αναφερθώ στην επίσκεψη μας στο παραμυθένιο Τρακάι. Το κάστρο πάλι δίπλα από μια μαγευτική λίμνη ήταν πραγματικά το κάτι άλλο.
Αν θα σύστηνα λοιπόν να επισκεφτεί κάποιος τη Λιθουανία; Σίγουρα, ακόμα κι αν δε ζήσει όσα έζησα εγώ. Αν όμως πετύχει κάτι τέτοιο, να μη διστάσει καθόλου να το βιώσει μέχρι τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου