Helvetia

Όταν σκέφτομαι την Ελβετία, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο καταπράσινη αλλά και ακριβή είναι! 

Στην Ελβετία πήγα 3 φορές, αν και η δεύτερη δε μετράει, γιατί ήταν μια στάση στη Ζυρίχη για λίγες ώρες λόγω τράνσιτ πτήσης. Φτάσαμε στο κέντρο γύρω στις 11, που όλα έκλειναν και πάθαμε σοκ όταν αντιληφθήκαμε ότι σε λίγα λεπτά, το κέντρο της πόλης ερήμωσε και κλειδαμπαρώθηκαν όλοι στα σπίτια τους, Αύγουστο μήνα.

Ευτυχώς, έχω καλύτερες στιγμές της Ελβετίας να θυμάμαι από την πρώτη μου φορά εκεί, που κράτησε γύρω στις 10 μέρες, και γύρισα αρκετά... Πρώτη στάση Ζυρίχη...όμορφη κοσμοπολίτικη πόλη, ωραία να την περπατάς κατά τη διάρκεια της μέρας. Πιο όμορφα είναι τα μπαράκια και τα εστιατόρια που πουλάνε λουκάνικα δίπλα στη λίμνη, μια ολόκληρη μικρή πολιτεία. Αλλά και το εσωτερικό της πόλης και όλοι οι τεράστιοι δρόμοι, αλλά και η λίμνη, χάρμα οφθαλμών! Δεύτερη στάση Λουκέρνη...ακόμα πιο όμορφη κι απλή μπορώ να πω. Και αν και μιλάμε για πόλεις εκατομμυρίων, δεν ένιωθα να υπάρχει τόσος κόσμος πουθενά. Οι άνθρωποι ευγενικοί και ντροπαλοί, μέχρι την τελευταία μέρα, που γίναμε μάρτυρες της παρέλασης ελευθερίας, όπως την αποκαλούν και σε λίγα μόλις λεπτά από την πιο πεντακάθαρη πόλη που είχα δει, η Ζυρίχη έγινε η πιο βρώμικη που είχα αντικρύσει. Όσο για τους ανθρώπους; Το αλκοόλ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, τους μετέτρεψε σε party animals, για να μην πω σε ζώα που μόλις βγήκαν από τα κλουβιά. Ήταν απίστευτο! Εκτός από αυτά, πήγαμε και στο Λουγκάνο, που σε σύγκριση με τη ρομαντική Λουκέρνη και την κομψή Ζυρίχη, μας φάνηκε σαν απλό τουριστικό χωριό, όχι κατ' ανάγκην με την καλή έννοια. Ας πούμε, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το προτιμούν για ξεκούραση, όταν υπάρχουν πολύ πιο όμορφοι τόποι, με περισσότερες υπηρεσίες και πράγματα να κάνεις και να δεις. Το ωραίο όμως ήταν ότι καταφέραμε να πάμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, που θεωρείται το δέκατο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του κόσμου. Είδαμε μπροστά μας τον μακαρίτη τώρα Christopher Lee και ήμασταν οι μόνες 3 ελληνόφωνες που κατάλαβαν ότι ένας σκηνοθέτης ενός ντοκιμανταίρ, έπαιζε τη Φραγκοσυριανή στον μπαγλαμά, ως προώθηση του έργου του. Η χαρά που κάναμε δεν περιγράφεται-νιώσαμε πολύ ξεχωριστές. Την ταινία πάντως που επιλέξαμε να δούμε, δεν καταφέραμε να την τελειώσουμε γιατί άρχισαν δυνατές βροχές, σε τέτοιο βαθμό που το εναέριο Φεστιβάλ ακύρωσε για τη νύχτα εκείνη τις προβολές του κι όλοι έτρεχαν να φύγουν για να γλυτώσουν από τις καταρρακτώδεις βροχές. Το πως δεν ποδοποτηθήκαμε είναι απορίας άξιον.

Την τελευταία μου φορά στην Ελβετία, είδα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Σταματήσαμε αρχικά στη Βασιλεία, που μου έφερε αναμνήσεις της άδειας Ζυρίχης, την προηγούμενη φορά. Και όχι δεν ήταν νύχτα, ήταν πρωινό Κυριακής. Και όπως καταλάβαμε, κάθε τέτοιο πρωινό όλα είναι κλειστά: εστιατόρια, καταστήματα, τα πάντα. Κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Καλά, πότε κυκλοφορούν οι Ελβετοί; Πάντως άρχισαν να ξεμυτίζουν γύρω στις 2 το απόγευμα, που εμείς φεύγαμε.

Το περίεργο ήταν που στην Αρόσα (ελβετικές Άλπεις) που ήταν ο επόμενος μας σταθμός στην Ελβετία, είχε περισσότερο κόσμο, κι ας ήταν καλοκαιρινή περίοδος (out of season για χιονοδρομικά σπορτ) και μάλιστα Δευτέρα (η κίνηση ξεκινά τις Τετάρτες, όπως μας είπαν). Εκεί πάνω ήταν θεσπέσια! Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω: από την υπέροχη λίμνη δίπλα από το κουκλίστικο ξενοδοχείο μας; Από το τελεφερίκ που μας πήρε σε ύψος 1800 μέτρων, όπου υπήρχε ακόμα χιόνι και έβλεπες μια απίστευτη θέα; Από το μονοπάτι της φύσης που ταΐζαμε τα σκιουράκια που ήταν τόσο ήμερα που σκαρφάλωναν στα πόδια μας; Μου άρεσε πάρα πολύ! Όλη αυτή η ηρεμία, μες τη φύση, δεν περιγράφεται. Κι όσο κι αν μου αρέσει ο κόσμος, η βουή, άλλο τόσο η γαλήνη που νιώθω στην ηρεμία της φύσης.

Το μόνο αρνητικό στην Ελβετία είναι η ακρίβεια της. Παρόλο που νιώθεις αμέσως το ανώτερο βιοτικό επίπεδο σε όλα, σίγουρα αν είσαι από χώρα με διαφορετικό μισθολόγιο, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις. Έτσι, καταλήγουμε πως είναι ωραία η Ελβετία, αλλά για λίγο.