Iamsterdam etc

Η αλήθεια είναι ότι από το Άμστερνταμ (και δη από την υπόλοιπη Ολλανδία) έχω δει ελάχιστα. Παντώς όλα όσα εχώ δει έμοιαζαν πολύ με την εικόνα της μικρής Ολλανδέζας που έβλεπα στη διαφήμιση του La vache qui rit πιο μικρή. Παρόλο που το εν λόγω τυρί είναι γαλλικό εμένα μου είχε μπει η ιδέα ότι η κοπελίτσα με τις πλεξούδες και τις αγελάδες στο λιβάδι ήταν ολλανδέζικες. Το γιατί δεν το θυμάμαι και δεν παίζει και ιδιαίτερο ρόλο. Πάντως είχα δίκιο να φανταστώ την Ολλανδία έτσι.

Καταρχάς, είχα την όμορφη ευκαιρία να ζήσω στη φύση του Άμστερνταμ, σε ένα πανέμορφο ξύλινο σπιτάκι μέσα στα παγωμένα εκείνες τις μέρες λιβάδια, γεμάτα με αγελάδες. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία μιας και ζούσαμε σε αυτό το ξύλινο σπίτι πάνω από 25 άτομα και είχαμε τους προσωπικούς μας μάγειρες που μας μαγείρευαν μεταξύ των άλλων και ολλανδέζικων κρεπών (που δε γεύτηκα όμως λόγω κατανάλωσης space cake την προηγούμενη νύχτα που η μόνη του παρενέργεια πάνω μου ήταν οι στομαχικές διαταραχές...κλαψ κλαψ). 

Όπως και να έχει ήταν μαγευτικά να ζεις μέσα σε αυτόν τον χώρο, στο κατάμεσο της φύσης, ενώ το χιόνι κάλυπτε σιγά σιγά όλη την περιοχή και το λευκό αντικαθιστούσε την πρασινάδα. Το μόνο δύσκολο ήταν το περπάτημα στον πάγο, το οποίο έτρεμα.

Χάρη στο ότι ήταν οργανωμένη εκπαίδευση το όλο ταξίδι, είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε ένα γραφικό χωριό και να περπατήσουμε εκεί ως μέρος της ψυχαγωγικής πλευράς του σεμιναρίου.

Όσο για το Άμστερνταμ, έχω διαφορετικές εικόνες να μοιραστώ. Πρώτον, είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω λίγο μόνη πριν την εκπαίδευση αν και το μόνο που κατάφερα να δω ήταν το σπίτι-μουσείο του Ρεμπράντ. Παρόλα αυτά περπάτησα στα κανάλια που ήταν πανέμορφα και είδα του κόσμου τα ποδήλατα. Τι ωραία να πηγαίνεις παντού με το ποδήλατο, τι άσχημο που δεν ξέρω να ποδηλατώ...Ξέρω όμως να περπατώ και αυτό με παίρνει παντού...ή σχεδόν παντού.

Και περπατώντας έφτασα στο παραδοσιακό εστιατόριο που μας πήγαν και ακολούθως στην παραδοσιακή μπυραρία με δυό φίλους Ολλανδούς και στη συνέχεια σε ένα μπαρ που τραγουδήσαμε καραόκε (παρόλο που εμένα δε μου πολυαρέσει-μάλλον λόγω ανυπαρξίας ταλέντου-βρέθηκα να το κάνω σε διάφορες χώρες τα τελευταία χρόνια και με εκπλήσσει το πόσο αρέσει σε άτομα όλων των ηλικιών και πόσο ενταγμένο στην κουλτούρα τους είναι). Και έπειτα περπατήσαμε στα κόκκινα φανάρια που εμένα καθόλου δε μου άρεσαν κι ας λένε οι Ολλανδοί πως οι κόπελες εκεί επιτελούν κοινωνικό έργο γιατί παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε άτομα με ειδικές ανάγκες (δικά τους λόγια). Το να ξεπουλάς το σώμα σου (πιθανότατα χωρίς τη θέλησή σου) είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Μάλλον το δεύτερο χειρότερο. Το πρώτο είναι να ξεπουλάς την ψυχή σου αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

Θυμάμαι το πόσο κρύο έκανε και που οι αστυνομικοί έπαιρναν τους άστεγους από τους δρόμους για να μην πεθάνουν απ' το κρύο.

Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη πόλη που σίγουρα της χρωστώ ακόμα μια επίσκεψη, πιο τουριστική αυτή τη φορά. 

update: Πήγα ξανά, λοιπόν, στο Άμστερνταμ, και στην Ουτρέχτη, και στο Άμερσφορτ και...στο Ντε Γκλιντ!

Ξεκινώ από το τελευταίο που δεν έχει και πολλά να πω. Όλο πράσινο, φάρμες και ούτε καν ένα μπακάλικο ή καφέ. Ηρεμία απόλυτη. Μα για μένα δε λειτουργεί και πολύ όλο αυτό όταν παραγίνεται, ιδιαίτερα όταν είμαι ολομόναχη με άτομα που δεν ξέρω και δεν έχω και τίποτα να πω. Μια βδομάδα κύλησε αργά αν και έμαθα πολλά στην εκπαίδευση στην οποία συμμετείχα.

Για καλή μας τύχη, μια μέρα μας πήγανε στο Άμερσφορντ, καλά, μη φανταστείτε τίποτα μεγάλο σε πόλη αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα εκεί απ' ότι στο Ντε Γκλιντ. Όμορφα πάρκα, μικρές αλλά ωραίες πλατείες, ενδιαφέρων ο κεντρικός δρόμος με τα καταστηματάκια. Ξαναπήγαμε μια νύχτα για ποτό και δείπνο και νομίζω πως πρέπει η πόλη να έχει κρυμμένους θησαυρούς που δεν είχα την ώρα να τους ψάξω. Όπως και να έχει, τουριστικό ή ιδιαίτερα αξιόλογο για επίσκεψη, δεν το λες.

Έπειτα, πήγα μια μέρα στο Άμστερνταμ και περπάτησα τα στενά του, τα όμορφα δρομάκια του, απόλαυσα τα κανάλια του και την αρχιτεκτονική του. Για κάποιο λόγο δε θυμάμαι κάτι να με εντυπωσίασε, παρά μόνο η όμορφη αίσθηση να περπατάς σε μια γοητευτική πόλη.

Και τέλος, σε αυτό το ταξίδι, πέρασα για λίγες ώρες και από την Ουτρέχτη. Πραγματικά πανέμορφη και κούκλα, σωστή παραμυθούπολη. Αλλά ρε παιδί μου, κινδυνεύεις να σε φάνε οι ποδηλάτες. Πραγματικά δεν έβλεπες αυτοκίνητα. Τα φώτα τροχαίας αναβόσβηναν για ολόκληρες ορδές ποδηλάτων που περνούσαν και πραγματικά το να είσαι πεζός ήταν άκρως επικίνδυνο. Δεν ξέρω αν πραγματικά ήταν που φοβήθηκα κι αναστατώθηκα τόσο από τα κορναρίσματα των ποδηλάτων μες την παλιά πόλη που σχεδόν με καταδίωκαν ή αν ήταν η κούραση που με έκαναν σχεδόν να το βάλω στα πόδια από την πόλη αυτή. Θα ξαναπήγαινα νομίζω αλλά τι να το κάνω που δεν ξέρω ποδήλατο;

Στην Ολλανδία ξανά; Αν το φέρει έτσι η ζωή, γιατί όχι;