Ότι και να πεις είναι λίγο για τη Λισσαβώνα. Όταν τη σκέφτομαι, με πιάνει μια αχορτασιά για τα άλλα τόσες χιλιάδες πράγματα που θα ήθελα να βιώσω εκεί. Είναι καταρχάς μια πολύ ζεστή στην καρδιά πόλη. (Στην πραγματικότητα κάνει λίγη ψύχρα λόγω του Ειρηνικού ωκεανού.) Είναι πολύχρωμη, πολύβουη, τσαχπίνα.
Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι κάθε 5 μέτρα σε σταματάνε "πλανώδιοι πωλητές" να σου πουλήσουν χόρτο επαναλαμβάνοντας: "χασίς, μαριχουάν;" και κρατώντας το ανά χείρας, κάτω απ' τη μύτη της αστυνομίας που κυκλοφορά στους ίδιους δρόμους, λες και κρατάνε μαϊντανό, όλα τα άλλα κυλούν σε πολύ γνωστούς σε μένα ρυθμούς.
Πρόσχαροι άνθρωποι, φιλικοί, ευχάριστοι. Ξέγνοιαστοι και χαλαροί.
Ωραίες βόλτες δίπλα από τη θάλασσα αλλά και στην παλιά πόλη, κι ας είναι τουριστική. Σημείο κατατεθέν σίγουρα η Λεωφόρος Ελευθερίας με τη μεγάλη καμάρα. Ωραία αρχιτεκτονική. Ωραία ατμόσφαιρα τελοσπάντων!
Πράσινο αρκετό για μεγαλούπολη. Πλατιοί δρόμοι, όχι ιδιαίτερα φασαριόζικοι.
Κρατάω το μοναστήρι των Ιερονυμιτών, τον πύργο του Μπελέμ και το γλυκό του Μπελέμ. Ιδιαίτερα στο πρώτο και το τρίτο απίστευτη ουρά και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελλάθηκα με κανένα από τα δύο. Θέλω να πω, το μοναστήρι είναι πιο όμορφο εξωτερικά και το γλυκό απλά οκ. Όχι τόσο του γούστου μου.
Κρατάω επίσης Αλφάμα και το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Εξαιρετική θέα. Τόσο μαγικά. Μ' άρεσε πάρα πολύ το θεατρικό με φάδος που παρακολούθησα. Άξιζε τα λεφτά του. Καταλαβαίνεις την παράδοση και τον πολιτισμό της χώρας μέσα από κάτι τέτοια.
Το Πάρκο των Εθνών καλό αλλά προτιμούσα τις υπόλοιπες περιοχές περισσότερο. Πιο αληθινές, ενώ αυτό κάπως φτιαχτό και ακατοίκητο. Και όταν λείπουν οι άνθρωποι είναι λες και περπατάς σε ερειπωμένη περιοχή ή κουκλόσπιτο, βιτρίνα.
Και πάμε πίσω στην Αλφάμα. Να την περπατήσουμε λίγο παραπάνω. Τόση πολυχρωμία, τόση χαρά, τόση διασκέδαση, λουλούδια χάρτινα παντού, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά. Πόσο γραφικά όλα. Σκαλιά που οδηγούν σε πλατείες και άλλα σκαλιά κι άλλες πλατείες, γεμάτες με κόσμο, με χαρούμενες φωνές, γέλια, ωραίες μυρωδιές από φαγητό κι ένα φως...αυτό το φως το κίτρινο που λατρεύω. Το πραγματικό. Όχι το άσπρο, το ψεύτικο, το εκθαμβωτικό.
Σίγουρα θα ήθελα να ξαναπάω. Τώρα πια που είναι μέσα μου όλα τόσο αλλιώτικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου