Η ζωή είναι στιγμές. Καλό θα ήταν, λοιπόν, κάθε της στιγμή να έχει αξία. Όχι πως περίμενα να πάω Βουλγαρία για να το αντιληφθώ αυτό, αλλά το θυμήθηκα σκεφτόμενη πόσο κρύο, καύσωνα ή και βροχές ακόμα έφαγα για να δω όσα ήθελα να δω σε κάθε πόλη που βρέθηκα. Και μια από τις κρύες μου αναμνήσεις είναι και η Βουλγαρία. Λες και έχω ένα ανομολόγητο bucket list, με βάση το οποίο πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένο χωροχρόνο, no matter what.
Έτσι, λοιπόν, στη Βουλγαρία αψήφησα το ψοφόκρυο και σεργιάνισα στους δρόμους της, που έχουν καθαρά κομμουνιστική αύρα, φτώχεια, αρκετό γκρι. Όσο όμως κι αν δε με εντυπωσίασαν τα διάφορα αξιοθέατα πέραν της εκκλησίας της Αγίας Σοφιάς, άλλο τόσο εκπλάγηκα με την πολυτέλεια στα καφέ και τα εστιατόριά τους. Ανοίγοντας την πόρτα ενός καφέ, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, ξέγνοιαστο, λαλίστατο, ζωηρό, αφήνοντας απ' έξω όποιαν έγνοια κι αν υπάρχει (υπάρχει;).
Αυτό που με ξεπέρασε ήταν το πάρκο, Borisova Garden λέγεται. Τέτοιο ατελείωτο πράσινο που μέσα του χάνεται το μάτι και εσύ (στην κυριολέξία) δεν έχω ματαδεί. Πραγματικά παράδεισος για μένα. Ούτε κρύο, ούτε τίποτα μετά απ' αυτό. Ένωση με τη φύση και το βαθύτερο είναι.
Για να επανέλθω στα καθ' ημάς, υπήρξα τυχερή γιατί στη νυχτερινή ζωή είχα συνοδοιπόρους ντόπιους και πολύ μέσα στα πράγματα που μαζί τους έκανα bar crawling σε πολλά εναλλακτικά μπαράκια, από μπαρόκ στυλ μέχρι τύπου παρακμιακά στέκια με χίπστερ άποψη.
Για τουριστικούς και όχι μόνο λόγους, πήγαμε και σε βουλγάρικο ρεμπετάδικο ας το πούμε, με τον παραδοσιακό βουλγάρικο μεζέ (που ήταν τίγκα στην κόκκινη πιπεριά), τους παραδοσιακούς χορούς με τις παραδοσιακές στολές αλλά και τους ομαδικούς κυκλικούς χορούς, στυλ καλαματιανούς.
Ωραία περάσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου