Τι να πω γι' αυτό το λιλιπούτειο κράτος/πριγκιπάτο; Επειδή πήγαμε οδικώς, λίγο έλειψε να χάσουμε την είσοδο αφού μας φάνηκε σαν ακόμα ένα χωριό της Ελβετίας...
Το πρώτο σοκ επήλθε με το πού μέναμε. Κατα λάθος έκλεισα να μείνουμε σε μια φάρμα πάνω στα ψηλά βουνά που μου θύμισαν τη Χάιντι. Ήταν ένα πανέμορφο ξύλινο hostel που συστεγαζόταν με μια φάρμα αγελάδων. Ήταν πεντακάθαρο, πανέμορφο, φιλόξενο και το πιο άπαικτο στοιχείο εκεί ήταν ότι άνοιγες το παράθυρό σου κι έβλεπες μια ατελείωτη πρασινάδα, άσε που χάιδευα και τα κατσικάκια που έτρωγαν χορτάρι έξω από το δωμάτιό μας.
Και τώρα προχωράμε στο (υπόλοιπο;) Λίχτενσταιν. Αρχικά πήγαμε να δούμε ένα κάστρο που όμως τελικά ήταν ιδιωτική περιουσία έτσι το θαυμάσαμε μόνο απ' έξω και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στη Βαντούζ. Για πολλή ώρα νομίζαμε πως κάναμε λάθος για το ότι φτάσαμε στο κέντρο μιας και οι δρόμοι αλλά και οι χώροι στάθμευσης ήταν άδειοι, Κυριακή απόγευμα. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, προχωρήσαμε στους ακόμα πιο άδειους πεζοδρόμους που οδηγούσαν στην κεντρική τους πλατεία. Όλα τα καταστήματα ήταν κλείστά και θα άνοιγαν ξανά το απόγευμα της Δευτέρας. Και όχι πως πήγαμε Λίχτενστάιν για ψώνια, αλλά να μην πάρουμε ένα σουβενίρ βρε αδελφέ; Τελοσπάντων, για να μη σας τα πολυλογώ, μας είχε πιάσει μίνι απογοήτευση/κατάθλιψη με το έρημο τοπίο, όταν ξαφνικά ακούμε φωνές, πολλές φωνές! Κατευθυνόμαστε προς το σημείο που τις ακούμε και ανακαλύπτουμε ότι (πιθανόν) όλοι οι κάτοικοι της Βαντούζ (γύρω στα 100 άτομα!) στέκονταν και κάθονταν στο ένα από τα τρία εστιατόρια/καφέ/μπαρ της πλατείας (το ένα εκ των οποίων ήταν καφέ ξενοδοχείου δηλαδή) και παρακολουθούσαν έναν αγώνα Μουντιάλ. Χαρήκαμε μέχρι εκεί που δε φαντάζεστε που είδαμε ανθρώπους μπροστά μας! Καλή μας τύχη δηλαδή που έπαιζε ομάδα που τους ενδιέφερε γιατί με το που τέλειωσε ο αγώνας, φτου παπούτσι όλοι τους στο πιτς φυτίλι και τότε μείναμε πραγματικά μόνοι. Εμείς και ακόμα 3-4 νοματαίοι που μάλλον είχαν κι εκείνη την ευτυχία να έλθουν σαν τουρίστες στην κοσμοπολίτικη (not!) αυτή πόλη.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι η μακαρονάδα που έφαγα (με ένα μακαρόνι πολύ περίεργο στο κόψιμο) και ο συνδυασμός ενός πολύ έντονου τυριού με μαρμελάδα που ήταν η σάλτσα της, μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Το υπόλοιπο της βραδιάς το περάσαμε πίσω στη φάρμα "μας" παίζοντας uno. Ωραία τα περάσαμε κι εκείνη τη βραδιά.
Τυριά και φρέσκο ψωμί, όλα παραγωγή της φάρμας στην οποία διαμέναμε, φάγαμε και στο πρωινό της επόμενης μέρας. Κάτι που μας εξέπληξε ήταν ένας χάρτης στον τοίχο του εστιατορίου της φάρμας, όπου υπήρχαν pins για να βάζει ο κάθε επισκέπτης/επισκέπτρια στη χώρα καταγωγής του και πραγματικά υπήρχαν pins σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τόσοι πολλοί πια επισκέφτηκαν το Λίχτενστάιν και δη αυτή τη φάρμα;
Μ' αυτά και μ΄αυτά τέλειωσε η μονοήμερη επίσκεψή μας στην τοσοδούλα αυτή χώρα. Τραγελαφικές οι αναμνήσεις μας από κει. Δε θα το σύστηνα να πάει κάποιος ειδικά εκεί, αλλά αν περνάτε, γιατί όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου