Lat via

Ρίγα...Άλλη μια παραμυθούπολη στο κέντρο της Ευρώπης. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως την αδίκησα. Ήταν η τελευταία πόλη που επισκεπτόμουν μετά από ένα τεράστιο ταξίδι καινούριων εικόνων, εμπειριών αλλά και κούρασης γι' αυτό όσο ήμουν εκεί, δεν την εκτίμησα όσο της άξιζε. Βλέποντας τώρα τις φωτογραφίες, είναι απλά πανέμορφη. Δεν πήγαμε μακρυά. Μόνο μέχρι το ιστορικό κέντρο. Τη διασχίσαμε βέβαια με το λεωφορείο και περπατήσαμε ελάχιστα κι έξω μέχρι το κεντρικό ποτάμι αλλά μέχρι εκεί. 

Πολύχρωμες κατοικίες, όμορφες πλατείες γεμάτες λουλούδια, αρχιτεκτονική παραμυθένια. Για το lifestyle και γενικά τον τρόπο ζωής δεν έχω πολλά να πω γιατί δεν είχα τον χρόνο να το ανακαλύψω. Ίσως σε κάποιο κατοπινό ταξίδι. Ποιος ξέρει; Μια γλυκιά αίσθηση στην καρδιά, η Ρίγα. 

Sweden!!!

Αν με ρωτούσες ποια είναι η αγαπημένη μου πόλη παγκοσμίως, θα σου απαντούσα πιθανότατα η Στοκχόλμη...τουλάχιστον από τις πόλεις που έχω δει μέχρι τώρα και τουλάχιστον από το λίγο που την έχω γνωρίσει σε καλοκαιρινή περίοδο (αξιοσημείωτο αυτό αν λάβεις υπόψη πως για πολλούς μήνες του χρόνου δεν έχει φως ούτε για δείγμα).

Ειλικρινά όμως περάσαμε θαύμα όσο ήμασταν εκεί. Τι να πρωτοθυμηθώ; Την παλιά πόλη με τα πολύχρωμα κτίρια; Το νησί πάρκο; Τον κήπο με τα πιο όμορφα λουλούδια; Τα ferries-ταξί που μας έπαιρναν από τη μια περιοχή στην άλλη; Την τόσο αναπτυγμένη vegan κουλτούρα; Το tour με ξεναγό που πήγαμε στην περιοχή Soder με την όμορφη ιστορία; την όμορφη αρχιτεκτονική; τις αρτιστικές πλατειούλες με τα πολύχρωμα installations; όλα σούπερ!

Οι ρυθμοί ζωής μου θύμισαν Νέα Υόρκη και πολύ θα ήθελα να την ξαναεπισκεφτώ. Ακόμα κι όταν αλλάξαμε τις κρατήσεις μας για να μείνουμε ακόμα μια μέρα εκεί, δε μας άρκεσαι να τη χορτάσουμε.

I will be back...wait for it!

No(r)way

Η Νορβηγία είναι μια χώρα γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις. Πραγματικά, αν δεν ήταν τόσο (μα τόσο!) ακριβή, δε θα με χαλούσε καθόλου να ζω εκεί. 

Μα από πού ν' αρχίσω; Από τα φιόρδ; Τόσο πανέμορφη φύση, τόσα νερά, πράσινο, ηρεμία, γαλήνη, πανέμορφα σπιτάκια, ζώα, μικροί ναοί ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής. Δρόμοι μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου μες τη φύση. Σεβασμός προς αυτήν. Η διαδρομή με το flam train είναι υπερεκτιμημένη όμως, ειδικά όταν έχεις διασχίσει όλη τη Νορβηγία με το αυτοκίνητο κι έχεις δει ολόιδιες σκηνές. Με το καράβι στα φιόρδ πήγαμε στο Όσλο αντί κοντά στο Φλαμ γιατί ήταν πιο φτηνό (χωρίς τουριστικές τιμές) και μια χαρά περάσαμε. 

Και όσο κι αν μας άρεσε η ηρεμία κοντά στα φιόρδ, άλλο τόσο μας άρεσαν τα vibes του Όσλο. Για τι να πρωτομιλήσω; για το υπέροχο πάρκο με τα αγάλματα απαράμιλλης ομορφιάς; Για τα καφέ και τα εστιατόρια κοντά στην προκυμαία; Για την αρχιτεκτονική και την πολυχρωμία των κτιρίων; Για το κέντρο και τα στενά γύρω από αυτό; Για τα μπαράκια με τα ωραία events? Για το πόσο εύκολο ήταν να περπατήσεις και να προσανατολιστείς σε αυτήν την πόλη;

Με εντυπωσίασε πάρα πολύ. Και σε σύγκριση με τη Δανία θα έλεγα ότι αυτή άξιζε τα λεφτά της κι ας ήταν και πιο ακριβή. Λαβ Νοργουει!

Δαν(ε)ία

Όμορφη χώρα αλλά όχι για να ξετρελλαθείς. Πλατείες με κόσμο, πέσαμε και σε jazz festival month και είχε παντού ζωντανή μουσική. Ωραία η πολύχρωμη προκυμαία. Τοσοδούλα η μικρή γοργόνα. Η Κριστιάνια (αναρχική περιοχή με καλλιτέχνες και χόρτο να πουλιέται με το κιλό) επικίνδυνη μου φάνηκε, ειδικά από το σημείο που σου απαγορεύουν να βγάλεις φωτογραφίες και μετά.

Ενδιαφέρουσα η αλλαγή φρουράς στο παλάτι, όμορφοι καθεδρικοί. Πολύ συναρπαστική η επίσκεψή μας στο μουσείο της Carlsberg και πανέμορφο το Tivoli, το δεύτερο πιο παλιό λούνα παρκ στον κόσμο. Σοκαριστικό ένα κτίριο στην προκυμαία που είναι γεμάτο με σωσίβια προς τιμήν όλων των ανθρώπων που έχασαν τις ζωές τους προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Δεν με εντυπωσιάσε και πάρα πολύ σε σχέση με άλλες σκανδιναβικές πόλεις/ χώρες. Στη ζυγαριά των εντυπώσεων υπερτερεί η ακρίβεια της, της ομορφιάς της. Οχι ακριβώς value for money. Για λίγες μέρες καλή είναι.

Liechtenstein - is this a country or what..?

Τι να πω γι' αυτό το λιλιπούτειο κράτος/πριγκιπάτο; Επειδή πήγαμε οδικώς, λίγο έλειψε να χάσουμε την είσοδο αφού μας φάνηκε σαν ακόμα ένα χωριό της Ελβετίας...

Το πρώτο σοκ επήλθε με το πού μέναμε. Κατα λάθος έκλεισα να μείνουμε σε μια φάρμα πάνω στα ψηλά βουνά που μου θύμισαν τη Χάιντι. Ήταν ένα πανέμορφο ξύλινο hostel που συστεγαζόταν με μια φάρμα αγελάδων. Ήταν πεντακάθαρο, πανέμορφο, φιλόξενο και το πιο άπαικτο στοιχείο εκεί ήταν ότι άνοιγες το παράθυρό σου κι έβλεπες μια ατελείωτη πρασινάδα, άσε που χάιδευα και τα κατσικάκια που έτρωγαν χορτάρι έξω από το δωμάτιό μας. 

Και τώρα προχωράμε στο (υπόλοιπο;) Λίχτενσταιν. Αρχικά πήγαμε να δούμε ένα κάστρο που όμως τελικά ήταν ιδιωτική περιουσία έτσι το θαυμάσαμε μόνο απ' έξω και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στη Βαντούζ. Για πολλή ώρα νομίζαμε πως κάναμε λάθος για το ότι φτάσαμε στο κέντρο μιας και οι δρόμοι αλλά και οι χώροι στάθμευσης ήταν άδειοι, Κυριακή απόγευμα. Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, προχωρήσαμε στους ακόμα πιο άδειους πεζοδρόμους που οδηγούσαν στην κεντρική τους πλατεία. Όλα τα καταστήματα ήταν κλείστά και θα άνοιγαν ξανά το απόγευμα της Δευτέρας. Και όχι πως πήγαμε Λίχτενστάιν για ψώνια, αλλά να μην πάρουμε ένα σουβενίρ βρε αδελφέ; Τελοσπάντων, για να μη σας τα πολυλογώ, μας είχε πιάσει μίνι απογοήτευση/κατάθλιψη με το έρημο τοπίο, όταν ξαφνικά ακούμε φωνές, πολλές φωνές! Κατευθυνόμαστε προς το σημείο που τις ακούμε και ανακαλύπτουμε ότι (πιθανόν) όλοι οι κάτοικοι της Βαντούζ (γύρω στα 100 άτομα!) στέκονταν και κάθονταν στο ένα από τα τρία εστιατόρια/καφέ/μπαρ της πλατείας (το ένα εκ των οποίων ήταν καφέ ξενοδοχείου δηλαδή) και παρακολουθούσαν έναν αγώνα Μουντιάλ. Χαρήκαμε μέχρι εκεί που δε φαντάζεστε που είδαμε ανθρώπους μπροστά μας! Καλή μας τύχη δηλαδή που έπαιζε ομάδα που τους ενδιέφερε γιατί με το που τέλειωσε ο αγώνας, φτου παπούτσι όλοι τους στο πιτς φυτίλι και τότε μείναμε πραγματικά μόνοι. Εμείς και ακόμα 3-4 νοματαίοι που μάλλον είχαν κι εκείνη την ευτυχία να έλθουν σαν τουρίστες στην κοσμοπολίτικη (not!) αυτή πόλη.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι η μακαρονάδα που έφαγα (με ένα μακαρόνι πολύ περίεργο στο κόψιμο) και ο συνδυασμός ενός πολύ έντονου τυριού με μαρμελάδα που ήταν η σάλτσα της, μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Το υπόλοιπο της βραδιάς το περάσαμε πίσω στη φάρμα "μας" παίζοντας uno. Ωραία τα περάσαμε κι εκείνη τη βραδιά.

Τυριά και φρέσκο ψωμί, όλα παραγωγή της φάρμας στην οποία διαμέναμε, φάγαμε και στο πρωινό της επόμενης μέρας. Κάτι που μας εξέπληξε ήταν ένας χάρτης στον τοίχο του εστιατορίου της φάρμας, όπου υπήρχαν pins για να βάζει ο κάθε επισκέπτης/επισκέπτρια στη χώρα καταγωγής του και πραγματικά υπήρχαν pins σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τόσοι πολλοί πια επισκέφτηκαν το Λίχτενστάιν και δη αυτή τη φάρμα;

Μ' αυτά και μ΄αυτά τέλειωσε η μονοήμερη επίσκεψή μας στην τοσοδούλα αυτή χώρα. Τραγελαφικές οι αναμνήσεις μας από κει. Δε θα το σύστηνα να πάει κάποιος ειδικά εκεί, αλλά αν περνάτε, γιατί όχι;

S love kia

Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν στην Μπρατισλάβα πάρα πολλά πράγματα! Από πού να πρωτοξεκινήσω! Πρώτα απ' όλα να πω πως έφτασα Βιέννη αρχικά. Κι εκεί αρχίζουν τα ωραία... Κάθε 10-15 λεπτά υπάρχουν λεωφορεία από το αεροδρόμιο που πηγαίνουν στην Μπρατισλάβα και είναι πάμφθηνα. Για μία ώρα δρόμο, πληρώνεις μόνο 5 ευρώ, σου δίνουν ένα μπουκάλι νερό, μια γκοφρέτα, δωρεάν wifi και έχεις και δική σου οθόνη και μια μεγάλη γκάμα σειρών και ταινιών να παρακολουθήσεις, μήπως και προλάβεις να βαρεςθείς αυτά τα 60 λεπτά. 

Κατά τη διάρκεια της μέρας, τι άλλο να μου έκανε εντύπωση; Τα ατελείωτα πάρκα. Γιούχου! Παντού πρασινάδα, χαρές και ομορφιά. Ένας ποταμός στο μέσο της πόλης που μπορείς να περπατήσεις στην όχθη του. Τα κτίρια δε μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση αν και τη νύχτα γίνονταν όλα μαγικά. Αυτό που ήταν πολύ ξεχωριστό ήταν το κάστρο τους και η θέα απ' εκεί - φανταστική! 

Μου άρεσαν οι εμπειρίες που είχα εκεί, όπως μια παράσταση αυτοσχεδιασμού που παρακολούθησα ή η επίσκεψη σε ένα καφέ που λειτούργεί από άτομα πρώην άστεγα, το οποίο βρήκα πολύ όμορφο σαν ιδέα. Κάτι αστείο ήταν ότι στα αποχωρητήριά τους, είχαν μια μικρή μανέλα, την οποία αν γύριζες, έπαιζε το Fur Elize. Για να έχεις μουσική υπόκρουση σε αυτές τις στιγμές σου...χιχι!

Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα...ενώ παλιά ήμουν ιδιαίτερα αρνητική στο να ξαναεπισκέπτομαι χώρες/πόλεις που ξαναπήγα, πλέον όχι. Γιατί όχι; Νομίζω θα ανακάλυπτα πολύ περισσότερα με μια δεύτερη ματιά.

Roaming in Romania!

Ωραία εμπειρία! Ήταν ένα όμορφο τριήμερο που πραγματικά δε θεωρώ ότι χρειαζόταν περισσότερο για να δούμε το Βουκουρέστι. Μια overall άποψη που απέκτησα μετά απ' αυτή την επίσκεψη είναι ότι δεν ήταν τόσο παρηκμασμένη η χώρα όσο τη φαντάστηκα (η πρωτεύουσα τουλάχιστον!). Σίγουρα δεν έμοιαζε με άλλες πιο ανεπτυγμένες πόλεις της Ευρώπης, αλλά με τίποτα δε θύμιζε Βελιγράδι ας πούμε. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε ένα αρκετά γραφικό τετράγωνο. Τα κτίρια δε θύμιζαν πολύ κομμουνισμό, αν και δεν τα έλεγες και Βιέννη. Και το λουλουδικό πήγαινε σύννεφο! Μα τι ωραία!!! Γιατί να μην το έχουμε κι εμείς αυτό με τα λουλούδια σε αγορές και γειτονιές; Αλλάζει όλο το σκηνικό, ρε παιδί μου!

Περπατήσαμε αρκετά την πρώτη μέρα, ωραίες εκκλησίες, πλατιοί δρόμοι, πράσινο...τα γνωστά που ελκύουν την προσοχή μου. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο της παρατηρητικότητάς μου. Πήγαμε στο εθνογραφικό χωριό, αναπαράσταση παλαιότερων εποχών. Με εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική και μ' άρεσε πολύ η ιδέα του να αναπαριστούν ολόκληρο το χωριό, ακόμα και τους ανθρώπους του. Κάτι που κάνουμε στην Κύπρο σε μονοήμερα φεστιβάλ σε χωριουδάκια, αυτοί το ανήγαγαν σε open air μουσείο. Οι παραδόσεις τους δε διαφέρουν και ιδιαίτερα από τις δικές μας εντωμεταξύ. Η λίμνη δίπλα όλα τα λεφτά. Και ο πεζόδρομος και η πλατεία δίπλα, μαγικά! Τέλεια για βόλτες και ποδηλατάδες. Υπαίθριες αγορές με όλα τα καλούδια δίπλα από πάρκα. Η αψίδα ωραία, τα μικρά μπιστό επίσης.

Πολύ φτηνά όλα. Το παλάτι ήταν πράγματι τεράστιο, όπως τις περιγραφές που διαβάσαμε. Και μόλις μπήκαμε στο μεγαλύτερο πάρκο του Βουκουρεστίου, κατάλαβα το δράμα των Ρουμάνων φίλων μου που ήλθαν έναν Σεπτέμβριο στην Κύπρο που είχε καύσωνα και απίστευτη σκόνη και μου τηλεφωνούσαν πανικόβλητες ενώ βρισκόμουν στη δουλειά να με ρωτήσουν πού ήταν το πλησιέστερο πάρκο για να παν και να προστατευτούν στη δροσιά και στη σκιά του. Κι εγώ ήμουν κάπως: Πάρκο; Γούοτ ις δις; Και θα το ξαναπώ για χιλιοστή φορά, μα γιατί να μην έχουμε κι εμείς ένα δύο πάρκα και την κουλτούρα του να πηγαίνεις εκεί να χαλαρώνεις τα απογεύματα; Και είμαι κι άνθρωπος που πηγαίνω σχετικά, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι το έχω και συνήθειο, ενώ θα μ' άρεσε. 

Στο Βουκουρέστι είχαμε την τύχη να συναντηθούμε με ντόπιους φίλους που μας πήραν σε ένα πολύ παλιό και παραδοσιακό εστιατόριο, όπου απολαύσαμε παραδοσιακό φαγητό σε έναν υπέροχο χώρο. Δοκίμασα και πολέντα. Ακολούθως, πήγαμε στην περιοχή που βγαίνουν έξω οι Ρουμάνοι τρέντι νέοι και είχε μερικά αξιόλογα μπαράκια, στα οποία έπαιζε καλή μουσική και ο κόσμος χόρευε ακόμα κι έξω στους δρόμους. Λάικ. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, υπήρχαν και περιοχές που θύμιζαν πολύυυ τουριστικές περιοχές της Κύπρου, όπως Αγία Νάπα, και δεν το εννοώ με την καλή έννοια. Πολλά νέον φώτα, πολλοί κράχτες, τουριστική κουλτούρα. Οι φίλοι μας μας πήραν και σε ένα κλαμπ με λάτιν χορό. Απίστευτο πόσα άτομα ήταν εκεί καθαρά γι' αυτό. 

Αν θα ξαναπάω Ρουμανία, δε θα ήθελα να ήταν στο Βουκουρέστι. Έχω μια ολόκληρη λίστα με ωραίους τόπους που μου σύστησαν οι φίλοι μου και ανυπομονώ. Πάντως αξίζει τον κόπο. Go for it!