3 φορές επισκέφτηκα την προ πολέμου Συρία. Και τις 3 δηλητηριάστηκα. Γι' αυτό όσα θυμάμαι απ' εκεί είναι στιγμές κάπως θολές. Δεν ξέρω τι συνέβηκε στο πρώτο, δεύτερο ή τρίτο ταξίδι. Πάντως ήταν μια χώρα που παρόλο που δε φημιζόταν για την καθαριότητά της, το φαγητό ήταν καλό. Δε θα ξεχάσω τους φούρνους μέσα στους δρόμους με τις ζεστές πίτες (με χελίμ-χαλούμι) ή και απλές τεράστιες λεπτές αραβικές πίτες.
Τσάι ζεστό παντού να σου το σερβίρουν και στα σπίτια (καλύτερο από τον καφέ τους πάντως). Στα σπίτια να κάθεσαι χάμω και όλοι να πίνουν από το ίδιο ποτήρι. Ξυπόλυτα τα παιδιά στους δρόμους. Πολλοί άνθρωποι μαζί.
Το γλέντι του γάμου να γίνεται ξέχωρα άντρες και γυναίκες. Οι γυναίκες να ντύνονται σχεδόν σαν χορεύτριες καμπαρέ και να χορεύουν σαν τέτοιες.Παραδοσιακός ήχος από το στόμα. Όμορφες παραλίες αλλά αυτές ποτέ δεν τις χόρτασα.
Και η Δαμάσκος μεγαλούπολη αλλά βρωμιά. Οι αγορές (σουκ) όμορφες. Παζάρι πολύ. Κρεμασμένα κρέατα να τρέχουν αίματα, ακόμα και λαιμός καμήλας. Κοτόπουλα χιλιάδες. Ρυάκι το αίμα.
Ναργιλέδες, φερετζέδες.
Ναός Αγίας Θέκλας. Χαμιτία.
Οι άντρες λιγούρηδες.
Παζάρια σαν δικά μας πανηγύρια.
Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα. Μα μάλλον ναι. Αν και φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου